Ενότητες

Προτεινόμενες αναρτήσεις

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2022

Δρομοκαΐτειο: Όταν αστυνομική και ψυχιατρική βία συμπορεύονται για να καλύψουν τα νώτα τους

 



Είναι δεκάδες τα περιστατικά αστυνομικής και ψυχιατρικής βίας που δημοσιοποιούνται μετά από καταγγελίες και πολλαπλάσια αυτά που παραμένουν στο σκοτάδι της καθημερινής “κανονικότητας” των θεσμών της βίας.

Μέσα στην περιρρέουσα δυσώδη ατμόσφαιρα των τελευταίων ημερών με τα γεγονότα των πολλαπλών και επαναλαμβανόμενων βιασμών και κακοποιήσεων ανθρώπων ευάλωτων, από άτομα με «κοινωνικό status» σε ρόλους κακοποιητών, έρχεται να προστεθεί ακόμη ένα, που για κανέναν λόγο δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μέσα στο πλήθος των διαρκών “αποκαλύψεων” για μια σκληρή πραγματικότητα που βιώνεται αθόρυβα από χιλιάδες ανθρώπους που ζουν σα να πορεύονται σε ναρκοπέδιο, μέχρι να “εκπυρσοκροτηθεί μια νάρκη” ...

Είναι στο Δρομοκαΐτειο αυτή τη φορά που στο σώμα ενός ανθρώπου περιθωριοποιημένου, ταλαιπωρημένου και σε αγωνία από την ψυχική ένταση και τη χρήση ουσιών, ασκήθηκε μια απροκάλυπτη αστυνομική βία με μάρτυρες όλους τους παρευρισκόμενους στην εφημερία. Σύμφωνα με τα γεγονότα που καταγγέλθηκαν στο ThePressProject, ένας ψυχικά πάσχων σε κατάσταση διέγερσης, που τον είχαν προσαγάγει για εξέταση με εισαγγελική εντολή, χτυπήθηκε αλύπητα από αστυνομικούς που βρίσκονταν σε απόλυτη θέση ισχύος.

Το εξοργιστικό, εκτός από αυτό καθεαυτό το γεγονός, είναι ότι το περιστατικό αυτό, παρότι σοβαρό, περιβλήθηκε από σιωπή. Μια σιωπή που όσοι/ες έχουν εμπειρία από τους ψυχιατρικούς χώρους, μπορούν να “διαβάσουν”. Σιωπή, από ντροπή και φόβο ίσως, για την περίπτωση όσων ήταν μάρτυρες, και δεν αισθάνθηκαν αρκετά δυνατοί για να το καταγγείλουν, συμπεριλαμβανομένου ίσως και του ίδιου το θύματος. Από αδιαφορία ή εξοικείωση με τη βία για κάποιους άλλους. Από κυνισμό και σκληρότητα για άλλους, που μπορεί ακόμη και να υποστηρίζουν ότι “καλώς έπραξαν” οι κακοποιητές αστυνομικοί. Σιωπή λόγω ενοχής και πρόθεσης συγκάλυψης για τους θύτες.

 Αυτά μπορούμε να τα υποθέσουμε.

Γιατί υπάρχουν και αυτά για τα οποία είμαστε σίγουροι/ες και τα οποία μας εξοργίζουν ακόμη περισσότερο.

Πρόκειται για τη στάση σιωπής, ή και τη δημόσια τοποθέτηση θεσμών και προσώπων που ο ρόλος τους υποτίθεται ότι είναι η διαρκής προσπάθεια για διασφάλιση των όρων για θεραπευτικές παρεμβάσεις με αξιοπρεπή μεταχείριση των ψυχικά πασχόντων και σεβασμό στο πρόσωπο τους. Και φυσικά, η προστασία των δικαιωμάτων τους.

Μας εξοργίζουν οι δηλώσεις του προέδρου του Δρομοκαϊτείου Α. Χλωρού που, χωρίς να έχει καν γνώση των γεγονότων (όπως ό ίδιος ανέφερε στο Τ.Ρ.Ρ.), έσπευσε όχι μόνο να δικαιολογήσει, αλλά και να ενθαρρύνει με τις δηλώσεις του την αστυνομική βία και αυθαιρεσία και να στιγματίσει, για άλλη μια φορά, τους ψυχικά πάσχοντες ρίχνοντας την ευθύνη στο θύμα. Δηλώσεις που δεν διαφέρουν και πολύ από ανάλογες προκλητικές και κυνικές δημόσιες τοποθετήσεις του γνωστού και μη εξαιρετέου μπατσοσυνδικαλιστή Μπαλάσκα, ή του κυνηγού κεφαλών προσφύγων Μηταράκη. Έτσι, σα να ήταν βγαλμένοι όλοι από την ίδια μήτρα, μάθαμε δια στόματος του προέδρου του Δρομοκαϊτείου, ότι “Δεν τους περιμένουμε με τριαντάφυλλα”, ότι “μπορεί και να έχουν σκοτώσει τη μάνα τους”, ή ότι οι αστυνομικοί “κάνουν κουμάντο” μέχρι να γίνει εισαγωγή και έχουν δικαίωμα να ασκούν βία όσο και όποτε αυτοί κρίνουν, κλπ, κλπ.

Μας εξοργίζει ακόμη και η θεσμική σιωπή της αρμόδιας Επιτροπής Ελέγχου και Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ατόμων με Ψυχικές Διαταραχές, που αγνοεί επιδεικτικά τα γεγονότα που καταγγέλθηκαν και που θα έπρεπε να έχει ήδη παρέμβει για να διερευνήσει επίσημα το περιστατικό. (Από ποιον περιμένουν άραγε να το πράξει;)

Μας εξοργίζει η ομοψυχία των αστυνομικών στην άσκηση βίας. “Δύο βαράνε και δέκα κοιτάζουν αλλά δεν βλέπουν τίποτα”

Δεν τρέφουμε, όμως, αυταπάτες. Δεν περιμένουμε από κανέναν φασιστουπουργό Πλεύρη να “τραβήξει το αυτί” του Προέδρου του Δρομοκαϊτείου, από κανέναν Θεοδωρικάκο να παίξει με τις ΕΔΕ του, από καμιά Επιτροπή να πράξει το ελάχιστο. Δεν περιμένουμε πια, μέσα στον ορυμαγδό γεγονότων καθημερινής βίας, τα ΜΜΕ, πλην ελαχίστων όπως το T.P.P, να σταθούν ουσιαστικά πλάι στα θύματα. Να διερευνήσουν και ν’ αναδείξουν με ευαισθησία και επιμονή κάθε περιστατικό αστυνομικής ή ψυχιατρικής βίας τους καταγγέλλεται.

Είμαστε εδώ για να γίνουμε η φωνή όχι μόνο του συγκεκριμένου ανθρώπου, αλλά και κάθε γνωστού ή αγνώστου που, ενώ μετρά στο σώμα του και στην ψυχή του τα σημάδια της ψυχιατρικής και αστυνομικής βίας, αντιμετωπίζεται ωσάν να μην ασκήθηκε ποτέ αυτή, ή σαν να μην υπήρξε ποτέ ο ίδιος ως πρόσωπο που του ασκήθηκε ακραία βία.

Καλούμε όλες και όλους σε άμεση δράση όχι μόνο για την ανάδειξη (και) αυτού του συμβάντος ασύδοτης αστυνομικής βίας, αλλά και σε κινητοποίηση ενάντια στη βία των κυρίαρχων ψυχιατρικών θεσμών, εν προκειμένω στο Δρομοκαΐτειο.


ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2022

Προβολή ταινίας: "Δύο ημέρες, μία νύχτα", των Ζαν-Πιερ & Λυκ Νταρντέν, την Παρασκευή, 14/10/22, ώρα 20.00, στο χώρο της Πρωτοβουλίας "Ψ", Αιθαλίδου 11, κοντά στο μετρό Αγ. Ιωάννη

 



 

Η Σαντρά, νεαρή σύζυγος και μητέρα, που εργάζεται σ’ ένα εργοστάσιο σε μια μικρή πόλη του Βελγίου κι έλειψε για μερικούς μήνες από της δουλειά της με αναρρωτική άδεια λόγω ψυχολογικών προβλημάτων (κατάθλιψης).

Στη διάρκεια την απουσία της ανατίθεται από την εργοδοσία στους συναδέλφους της να καλύπτουν τη βάρδια της με μικρές υπερωρίες, παίρνοντας σαν ανταμοιβή ένα χρηματικό μπόνους.

Όταν έρχεται η ώρα να επιστρέψει στη δουλειά της μαθαίνει, μια Παρασκευή βράδυ, ύστερα από τηλεφώνημα φίλης της, ότι το αφεντικό έχει προτείνει στους/στις συναδέλφους της να αποφασίσουν αν επιθυμούν η Σαντρά να επιστρέψει στη δουλειά και έτσι να τους αφαιρεθεί το μπόνους που έπαιρναν στη διάρκεια και εξαιτίας της απουσίας της, ή να δεχτούν να απολυθεί ώστε να διατηρήσουν το μπόνους.

Μια πρώτη διερευνητική ψηφοφορία μεταξύ των 16 συναδέλφων της δεν είναι θετική για τη Σαντρά. Απομένει η δεύτερη, τελική και μυστική ψηφοφορία, το πρωί της Δευτέρας, η οποία μπορεί ν΄ αλλάξει το αποτέλεσμα. Μάλιστα, ύστερα από την πρώτη ψηφοφορία το αφεντικό καλεί στο γραφείο του τη Σαντρά και της προτείνει να την κρατήσει, αν απολύσει έναν συνάδελφό της που ήταν με σύμβαση, ο οποίος, μάλιστα, είχε ψηφίσει υπέρ της. Η Σαντρά το αρνείται και αποχωρεί.

Έχει στη διάθεσή της μόνο δυο μέρες και μια νύχτα για να πείσει τους 16 συναδέλφους της να αλλάξουν γνώμη και να αποποιηθούν το μπόνους, όρο που έχει θέσει η εργοδοσία ώστε να μη χάσει τη δουλειά της εκείνη.

Αρκετά διστακτική και φοβισμένη στην αρχή, πείθεται τελικά, με τη βοήθεια του συζύγου της Μανού, και αποφασίζει να πάει στα σπίτια όλων των συναδέλφων της για να τους μεταπείσει ώστε να ψηφίσουν υπέρ της στην καταληκτική ψηφοφορία. Κάποιοι θα την υποστηρίξουν, κάποιοι άλλοι όχι.

Είναι σαφές ότι το πρόβλημα έχει μετατεθεί, από την εργοδοσία, από τους «επάνω» στους «από κάτω», οι οποίοι ζώντας μέσα στις συνθήκες κοινωνικής αποσάρθρωσης και βιώνοντας την αποσυλλογικοποίηση και την εξατομίκευση, διασπασμένοι και φοβισμένοι, δυσκολεύονται εξαιρετικά να το αντιμετωπίσουν συλλογικά, στη λογική της κοινωνικής και συναδελφικής αλληλεγγύης, μετρώντας, κάποιοι και κάποιες, σαν πιο σημαντικό το ατομικό συμφέρον, ακόμα και όταν αυτό είναι συνυφαίνεται με τον εξοστρακισμό του άλλου.

Αλλά, και γι΄ αυτό μιλάει το τέλος της ταινίας, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

 



ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ











Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2022

ΑΛΛΗ ΜΙΑ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ» - ΦΕΤΟΣ Η ΛΕΞΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η «ΕΥΕΞΙΑ» ΜΑΣ

 


Κάθε χρόνο, στις 10 Οκτώβρη, σ΄ αυτή την ετήσια εορταστική ρουτίνα της «Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας», επινοείται από τον ΠΟΥ, την Παγκόσμια Ομοσπονδία Ψυχικής Υγείας (WFMH) και άλλους διεθνείς φορείς, μια λεκτική φόρμουλα μέσω της οποίας επιχειρείται να πλασαριστεί το υποτιθέμενο ενδιαφέρον των διεθνών και των εγχώριων οργανισμών και αρχών για την ψυχική μας υγεία.

Η φετινή ονομασία αυτής της «παγκόσμιας ημέρας» είναι «κάνοντας την ψυχική υγεία και την ευεξία παγκόσμια προτεραιότητα». Λόγια κενά περιεχομένου, όταν οι κυρίαρχες οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές, που ουδόλως αμφισβητούνται, οδηγούν την συντριπτική πλειονότητα, παντού, σε συνθήκες εξαθλίωσης και κοινωνικής και υπαρξιακής απελπισίας, την ίδια στιγμή που τα συστήματα υγείας και ψυχικής υγείας, παντού, απεξαρθρώνονται όλο και περισσότερο και ιδιωτικοποιούνται.

Και η κυρίαρχη ψυχιατρική πρακτική, που ασκούν οι εορτάζοντες την «παγκόσμια ημέρα», λειτουργεί μόνο για την «ευεξία» των «λίγων» (των εχόντων) και την απλώς νεοϊδρυματική διαχείριση, ή και το «πέταγμα στο δρόμο», των «πολλών».

Η λέξη «ευεξία» έχει γίνει το σήμα κατατεθέν κυρίαρχων τάσεων στην ψυχιατρική και στην ψυχολογία, όταν μάλιστα ο ίδιος ορισμός του ΠΟΥ για την ψυχική υγεία είναι ότι πρόκειται για την «κατάσταση συναισθηματικής ευεξίας, όπου το άτομο μπορεί να ζει και να εργάζεται με άνεση μέσα στην κοινότητα και να ικανοποιείται από τα προσωπικά του επιτεύγματα».

Πόσοι πια εργάζονται, και σε τι είδους σχέση εργασίας, μέσα σε ποιες συνθήκες εργασίας ώστε «να ικανοποιούνται προσωπικά τους επιτεύγματα»; Πρότυπο ψυχικής υγείας είναι πια το wellbeing του καθενός και της καθεμιάς μέσα στις κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις σε αντιδιαστολή με το βίωμα της ματαίωσης και της απόρριψης, την κοινωνική δυσφορία, τον θυμό, την ανυπακοή, την αντίσταση, μέσα και ενάντια σ’ αυτές τις κοινωνικές σχέσεις. Όλα αυτά «διαβάζονται» και αντιμετωπίζονται ως διαγνωστικές κατηγορίες, ως κατάθλιψη, διαταραχή προσωπικότητας κοκ. Μια «χημική ανισορροπία» του εγκεφάλου που έχει ανάγκη το αντικαταθλιπτικό της, ή το όποιο άλλο ψυχοφάρμακο.

Με ταυτόχρονη την χρησιμοποίηση των ραγδαία αυξανόμενων προβλημάτων ψυχικής υγείας στον πληθυσμό, εξαιτίας των συνεπειών της οικονομικής κρίσης και των γεωπολιτικών αναταράξεων, καθώς και (του τρόπου αντιμετώπισης) της πανδημίας, προκειμένου να επωφεληθούν από την απορρόφηση κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης για προγράμματα επίπλαστων ψυχιατρικών παρεμβάσεων - πάντα ορισμένου χρόνου, όσο διαρκεί, δηλαδή, η 18μηνη, ή 24μηνη, χρηματοδότηση από τα κοινοτικά κονδύλια. Πρόκειται για τις μονάδες της δήθεν «έγκαιρης παρέμβασης στην ψύχωση» - μιας παρέμβασης που, αν υπήρχαν πραγματικές κοινοτικές υπηρεσίες, θα ήταν μια αυτονόητη καθημερινή δραστηριότητά τους και δεν θα χρειάζονταν «ειδικό πρόγραμμα».

Εν προκειμένω, όμως, πρόκειται για δραστηριότητες βασισμένες στον στυγνό βιολογισμό και στο μονόδρομο του ψυχοφάρμακου. Με την ΕΨΕ να εκπροσωπεί και να προωθεί την κυρίαρχη τάση της αποπροσωποποίησης της θεραπευτικής σχέσης μέσω της ψηφιοποίησης των ψυχιατρικών δράσεων, για «εύκολη πρόσβαση…αυτοματοποίηση, εν μέρει, διαγνωστικών και θεραπευτικών διαδικασιών, διευκολύνοντας, μέσω της τηλεψυχιατρικής, την προσβασιμότητα και την συνεχιζόμενη ψυχιατρική φροντίδα». Κάτι, δηλαδή, που μπορεί να είναι χρήσιμο κάτω από έκτακτες συνθήκες, γίνεται κανονικότητα.

Όλα αυτά σε κοινές εορταστικές εκδηλώσεις με τους κατεδαφιστές της ψυχικής υγείας (όπως και όλου του ΕΣΥ) μέσα από την πιο συνεπή, μέχρι τώρα, πολιτική αντιμεταρρύθμισης που ασκείται και τη στροφή σε παλαιολιθικές πρακτικές, με την ραγδαία ιδιωτικοποίηση του όλου συστήματος και την ανάθεση όλο και μεγαλύτερου μέρους του σε κλινικάρχες και ΜΚΟ. Με τον γνωστό για τις πολιτικές του απόψεις Θ. Πλεύρη, την Ράπτη, τον δήμαρχο του Μεγάλου Περίπατου Μπακογιάννη, τον Πατούλη κοκ. Δείγματα αυτής της πολιτικής κατεδάφισης, αντί οικοδόμησης υπηρεσιών, ήταν το οριστικό κλείσιμο του εξωνοσοκομειακού ξενώνα του Ευαγγελισμού, στην πλ. Βάθη, αλλά και το σχετικά πρόσφατο κλείσιμο του ΚΨΥ Ζωγράφου. Με επικρεμάμενα πολλά ακόμα κλεισίματα λόγω της δραματικής υποστελέχωσης και υποχρηματοδότησης όλων των υπηρεσιών.

Βλέπουμε, επίσης, και μια Ελληνοαμερικανική ψυχιατρική Εταιρεία να κάνει διαδικτυακή εκδήλωση με τον ίδιο πρόθεμα της ευεξίας κλπ, και με ομιλητές γνωστά στελέχη γνωστών ΜΚΟ ψυχικής υγείας, που φαίνονται τώρα να λειτουργούν και με τους Γιατρούς του Κόσμου Γερμανίας, στην περιφέρεια του Dnipro στην Ουκρανία!!!. ΄Άραγε είναι και εκεί προτεραιότητά τους η «ευεξία»;

Κατανοούμε πλήρως, για όλους αυτούς που μιλούν για «ευεξία» πατώντας πάνω και προωθώντας την νεοφιλελεύθερη και ραγδαία φτωχοποίηση όλο και πιο πλατειών κοινωνικών στρωμάτων, καθώς και την αποδόμηση των δημόσιων υπηρεσιών ψυχικής υγείας, ότι τους είναι, προφανώς, όχι απλώς δύσκολο, αλλά διαμετρικά αντίθετο στον τρόπο σκέψης τους και στις επιδιωκόμενες πολιτικές τους όχι μόνο να εφαρμόσουν αλλά και απλώς να συλλάβουν μερικές, από μακρού εγκαθιδρυμένες, και μέσα από διεθνή εμπειρία, πραγματικά επιστημονικές αλήθειες:

Ότι, δηλαδή, ψυχική υγεία σημαίνει αξιοπρεπής κατοικία, κατάλληλη εργασία, επαρκές εισόδημα, αποδόμηση των ποικίλων μορφών εξουσιαστικών σχέσεων (συμπεριλαμβανομένων αυτών του κυρίαρχου ψυχιατρικού θεσμού και των «ειδικών»), σεβασμός στην διαφορετικότητα και στο αυτεξούσιο του καθενός, κοινωνικές και αλληλέγγυες σχέσεις, κοινοτικά βασισμένο και ολοκληρωμένο σύστημα ψυχικής υγείας, με ισότιμο διάλογο και διαπραγμάτευση χωρίς καταναγκασμούς, εγκλεισμούς και την όποια καταστολή. Και, αν χρειαστεί, και μια φαρμακευτική αγωγή…. πάντα, όμως, σε άμεση συνάρτηση με όλα τα πρώτα.

Για μια τέτοια ψυχική υγεία παλεύουμε, όχι μια μέρα το χρόνο, αλλά κάθε μέρα.


10/10/2022


ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ