ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ (ΔΙΑΛΥΣΗΣ) ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΕΙΑΣ

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ (ΔΙΑΛΥΣΗΣ) ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΕΙΑΣ

Πιο μουδιασμένη από ποτέ η ελληνική ψυχιατρική κοινότητα υποδέχεται, φέτος, την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας (10 Οκτώβρη), αυτή την ετήσια φιέστα του ΠΟΥ, μέσω της οποίας όλοι συνήθιζαν να θυμούνται, με απλώς εθιμοτυπικό τρόπο και για μια και μόνο μέρα, ότι υπάρχει και Ψυχική Υγεία, που χρειάζεται να έλθει στο κέντρο της προσοχής μας. Για να την ξεχάσουν και πάλι από την αμέσως επόμενη μέρα, καθώς η ίδια κυρίαρχη κατασταλτική ψυχιατρική, και την ίδια μέρα της φιέστας, όπως όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, συνέχιζε να ασκείται αδιαπραγμάτευτα, πίσω από ορατά και αόρατα τείχη, ως ένας μονόδρομος για την κατανόηση και την αντιμετώπιση των αναπάντητων αναγκών του ψυχικά πάσχοντος υποκειμένου.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι φέτος, σε μιαν εκδήλωση που οργανώνει επί του προκειμένου η ΕΨΕ, η ενασχόληση δεν αφορά κάποιες μεγαλεπήβολες θεματικές, όπως αυτές των προηγούμενων ετών, αλλά κάτι το πολύ άμεσο και πρακτικό : την «επείγουσα ψυχιατρική». Αυτό, δηλαδή, στο οποίο η κυρίαρχη ψυχιατρική έχει αναγάγει την ψυχιατρική φροντίδα ήδη από την προ των μνημονίων εποχή, αλλά πολύ περισσότερο σήμερα, εν μέσω της καταλυτικής αποσάρθρωσης του όλου συστήματος: στην αντιμετώπιση του «επείγοντος». Την διαχείριση, δηλαδή, καταστάσεων «κρίσης» όλο και περισσότερων ανθρώπων, άκρως εξουθενωμένων και κοινωνικά εκμηδενισμένων (αυτών και των οικογενειών τους) από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, μέσω των διαδικασιών της ακούσιας νοσηλείας (στο 55-60% των εισαγωγών), που θα έχουν, συνήθως μέσα σε μια κλινική γεμάτη ράντζα, μιαν αντιμετώπιση πυροσβεστικού χαρακτήρα και καταστολής των συμπτωμάτων (μέσω της μηχανικής και/ή της χημικής καθήλωσης), για να επανέλθουν, ανάλογα με τον θεράποντα και την κλινική, ταχέως, με τα λεγόμενα «αιματηρά εξιτήρια», ή πιο αργά, στις ίδιες συνθήκες του κοινωνικά και θεραπευτικά αβοήθητου, που παράγουν και παροξύνουν την οδύνη και τις λεγόμενες υποτροπές της.

Η ψυχιατρική, λοιπόν, δεν έχει να ασχοληθεί παρά με το «επείγον», αυτό που η ίδια, σε μεγάλο βαθμό, παράγει μέσα από τον τρόπο που λειτουργεί, τον οποίο, πολύ περισσότερο, ουδόλως αμφισβητεί ως τρόπο σκέψης και πράξης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ, στα λόγια, πολλοί μιλούν για ανάγκη κοινοτικών υπηρεσιών (τις οποίες, όμως, ουδόλως επιδιώκουν έμπρακτα και «λειτουργώντας προς» αυτές, μέσα από την αμφισβήτηση των ιδρυματικών κανόνων και πρακτικών) κανείς δεν αναφέρεται στο σκάνδαλο της χρησιμοποίησης ενός κτιρίου αξίας 7.3 εκ. ευρώ, το οποίο παραχωρήθηκε στο ΨΝΑ, μέσω ΕΣΠΑ, για λειτουργία Κέντρου Ψυχικής Υγείας (στο Γκάζι), για την μεταστέγαση οικοτροφείων και των εξωτερικών ιατρείων του ψυχιατρείων - χρήσεων που καμιά σχέση δεν έχουν με ΚΨΥ.

Η αρμόδια ηγεσία του Υπουργείου Υγείας δεν κάνει άλλο από το να διαχειρίζεται  την διάλυση των υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας, συμβάλλοντας σε αυτή τη διάλυση και αναλωνόμενη σε ατέρμονες συζητήσεις και συσκέψεις επιτροπών για μια «διοικητική μεταρρύθμιση», που, για μιαν ακόμη φορά, ανάγεται σε μιαν απλή «έκθεση ιδεών» (και μάλιστα, «κακών ιδεών») για μια Τομεοποίηση που ποτέ δεν θα γίνει, δίνοντας, όμως, μέσα από το σχετικό νομοσχέδιο που έχει κατατεθεί, δυνατότητες για αποφασιστικό ρόλο επί των τεκταινομένων στις ΜΚΟ. Τη στιγμή που, αυτές οι τελευταίες έχουν ξανάρθει, ως ήταν αναμενόμενο, στο κέντρο του ενδιαφέροντος. Οχι μόνο λόγω των σκανδάλων διαφθοράς σε κάποιες από αυτές, που εξακολουθούν, στην ουσία και σε όλη τους την έκταση, να μην αντιμετωπίζονται και από την παρούσα, δήθεν «αριστερή», κυβέρνηση (που, όπως σε όλα, και εν προκειμένω, άλλα έλεγε όταν ήταν αντιπολίτευση), αλλά και γιατί οι ΜΚΟ αποτελούν επιλογή και τέκνο της ΕΕ. Αυτής της ΕΕ που επιβάλει τα μνημόνια και καταστρέφει τις πλατειές λαϊκές μάζες, μεταξύ των οποίων και τους, ως επί το πλείστον, από τα φτωχά λαϊκά στρώματα προερχόμενους ψυχικά πάσχοντες.

Παρ΄ όλα όσα λένε οι κυβερνώντες, το κλείσιμο των τριών εναπομεινάντων ψυχιατρείων έχει μπει ξανά στο προσκήνιο και η όλη διαπραγμάτευση αφορά απλώς τον τρόπο και τους ρυθμούς που θα γίνει. Το νομοσχέδιο για την «διοικητική μεταρρύθμιση» δεν είναι παρά ένα εργαλείο προς αυτή την κατεύθυνση. Κλείσιμο ως κατάργηση, χωρίς καθόλου εναλλακτικές κοινοτικές υπηρεσίες. Για τον χώρο που έχει ανοιχτεί και τον ακόμα μεγαλύτερο που θ΄ ανοίξει με το βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων, προαλείφονται οι γνωστές μας ΜΚΟ. Αλλωστε, αυτή είναι μια διαδεδομένη πρακτική σε όλη την ΕΕ και απλώς μεταφέρεται, με τους γνωστούς τρόπους, και στην «χώρα πειραματόζωο» των μνημονιακών «μεταρρυθμίσεων».

Οι ΜΚΟ ψυχικής υγείας όχι μόνο δεν έχουν φέρει καμιά «καινοτομία», όπως αρέσκονται να την ονομάζουν, αλλά αποτελούν πρότυπα νεο-ιδρυματικών πρακτικών, με τη χρήση, πάντα, των γνωστών παλαιο-ιδρυματικών μεθόδων της επιλογής του «περιστατικού», της τιμωρίας, της μηχανικής καθήλωσης, της απομόνωσης κοκ. Και είναι χαρακτηριστικό για το πώς λειτουργεί το όλο διαπλεκόμενο σύστημα ότι ο Επίτροπος της ΕΕ Νιλς Μουιζνιεκ έσπευσε, με μια δακρύβρεχτη επιστολή, που συγκίνησε πολλούς/ες, να στηλιτεύσει, όπως γινόταν παλιά επί Λέρου, την καταπάτηση των δικαιωμάτων των ψυχικά πασχόντων, τις πολλές μηχανικές καθηλώσεις, τις ακούσιες νοσηλείες κλπ (ένα κλασσικό υποκριτικό περιτύλιγμα υπόγειων αντιδραστικών μεθοδεύσεων), για να καταλήξει στην άκρως υποκριτική προτροπή «να απαλλάξετε την φροντίδα υγείας, ιδιαίτερα την ψυχιατρική, από περαιτέρω περικοπές στον προϋπολογισμό κατά τη διαπραγμάτευση και σχεδίαση των μέτρων λιτότητας».

Είναι το ίδιο αίτημα που είχε υποβάλει το δίκτυο των κρατικοδίαιτων ΜΚΟ «Αργώς», πριν λίγα χρόνια, στην απευθείας επικοινωνία  του (που εξακολουθεί να διατηρεί) με τις Βρυξέλλες. Μνημόνια παντού, στην Παιδεία, στους μισθούς, στις απολύσεις στους ασήκωτους φόρους στους πλειστηριασμούς, στις διακοπές του ηλεκτρικού ρεύματος, στο όποιο κοινωνικό κράτος, αλλά όχι στην Ψυχική Υγεία, δηλαδή, μεταφραζόμενο, «όχι στις ΜΚΟ». Πέραν του γεγονότος ότι είναι τα μνημόνια που καταστρέφουν και/ή επιδεινώνουν την ψυχική υγεία, η επίπτωσή τους, δηλαδή, στο όλον της ύπαρξης του υποκειμένου, το ζήτημα εδώ δεν είναι η σκόπιμη αγνόηση των κοινωνικών παραμέτρων της ψυχικής υγείας, αλλά, πρωτίστως, η επιδίωξη του «ιδίου οφέλους», η προώθηση του ιδιωτικού χαρακτήρα των, υποτίθεται, «μη κερδοσκοπικών»  (αλλά εύκολο να μετατραπούν σε κερδοσκοπικές) ΜΚΟ. Είναι η πλήρης ιδιωτικοποίηση της ψυχικής υγείας (όπως και όλης της Υγείας, της Παιδείας, του νερού και όλων των «κοινών») που απαιτεί ο άνωθεν επιβαλλόμενος νεο-φιλελεύθερος άξονας των «μεταρρυθμίσεων», η τήρηση του οποίου, όπως λένε όλοι, ΔΝΤ, ΕΕ κλπ είναι ο απαραίτητος όρος για να δοθεί η εκάστοτε «επόμενη δόση». Αλλωστε, ο Μουιζνιεκ ξέρει απ΄ αυτά, καθώς η χώρα του, η Λετονία, εφαρμόζει ένα αυστηρό πρόγραμμα δραστικής περιστολής των δημόσιων δαπανών και μαζικών ιδιωτικοποιήσεων παντού, και στην Ψυχική Υγεία.

Η Ψυχική Υγεία βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους διάλυσης, κατάσταση που πρόκειται να γίνει ακόμα χειρότερη, με πρωταρχική ευθύνη, πλέον, της παρούσας κυβέρνησης. Η καθημερινότητα της ψυχιατρικής πρακτικής ήταν ανέκαθεν, αλλά τώρα είναι πολύ περισσότερο, μια καθημερινή και πλήρως ανεξέλεγκτη, έως και αυτονόητη, καταπάτηση των δικαιωμάτων των ψυχικά πασχόντων υποκειμένων.

Μόνο ένα κοινωνικό κίνημα ριζικής και έμπρακτης αμφισβήτησης των ασκούμενων

πολιτικών μπορεί ν΄ ανοίξει δρόμους πέρα από την υπάρχουσα κατάσταση. Οι απολύτως απαραίτητες και άμεσα αναγκαίες, στο δημόσιο σύστημα υπηρεσιών, μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, όλων των ειδικοτήτων και με αξιοπρεπείς αμοιβές, δεν μπορεί να έχουν κανένα αποτέλεσμα αν δεν συνδεθούν με την έμπρακτη διεκδίκηση και άσκηση μιας εναλλακτικής ψυχιατρικής πρακτικής, με την αμφισβήτηση του κυρίαρχου ψυχιατρικού παραδείγματος.

Με το άνοιγμα του δρόμου προς μιαν άλλη σχέση θεραπευτή-θεραπευόμενου, μια σχέση, πρωτίστως, ισότιμων υποκειμένων και ισότιμα συμμέτοχων σ΄ ένα κοινό αγώνα για μιαν άλλη Ψυχική Υγεία - στιγμή προς μιαν άλλη κοινωνική σχέση, όπου θεραπεία θα σημαίνει, στη βάση και της εξασφάλισης των αναγκαίων υλικών προϋποθέσεων, επικοινωνία, διάλογο, διαπραγμάτευση. Μια σχέση ουσιαστικής και ισότιμης συν-ύπαρξης, όπου η ελευθερία του καθενός θα είναι προϋπόθεση της ελευθερίας όλων.

10 Οκτωβρίου 2016

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

Επόμενη συνάντηση της πρωτοβουλίας την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου

Η επόμενη συνάντηση της "Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία" θα γίνει την Παρασκευή, 14 Οκτωβρίου, ώρα 19.00, στο χώρο του δικτύου Hearing Voices, Τροίας 44.

Μεταξύ των θεμάτων που θα συζητηθούν θα είναι οι εκπαιδευτικές συναντήσεις της "Πρωτοβουλίας", οι θεματικές γύρω από τις οποίες θα κινηθούν φέτος και οι τρόποι οργάνωσης και διεξαγωγής τους. Εχει ήδη σταλεί σε όλους/ες μια σχετική πρόταση που είναι υπό συζήτηση και συνδιαμόρφωση.

Επίσης, φυσικά, όλες οι τρέχουσες εξελίξεις στον χώρο της Ψυχικής Υγείας και η επεξεργασία και οργάνωση δράσεων.

ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΝΙΚΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΣΤΟ ‘ΠΑΙΧΝΙΔΙ’ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΑΔΕΙΩΝ ΟΠΛΟΦΟΡΙΑΣ

Με πρόσφατη απόφαση της Γενικής Διεύθυνσης Δημόσιας Υγείας του Υπουργείου Υγείας επεκτείνεται η δικαιοδοσία έκδοσης πιστοποιητικών ψυχικής υγείας για την έκδοση αδειών οπλοφορίας και στους γενικούς γιατρούς.

Μέχρι τώρα, βάσει του σχετικού νόμου του 1994, η αρμοδιότητα αυτή προβλέπονταν για τους γιατρούς με ειδικότητα νευρολόγου-ψυχιάτρου (μια διατύπωση που αντανακλά την περίοδο προ του χωρισμού, εδώ και πολλά χρόνια, των δυο ειδικοτήτων), αλλά και με ειδικότητα παθολόγου(!).

Τον Ιούνιο του 2013 ο ‘τότε’ Σύριζα (στον διαχρονικά γνωστό ρόλο του «κόμματος της αντιπολίτευσης»), με αφορμή, μεταξύ άλλων, διάφορα συμβάντα που είχαν προκύψει σχετικά με την χορήγηση, από γνωστό (Χρυσαυγίτη τότε, της ΛΕΠΕΝ τώρα) ψυχίατρο του ΨΝΑ, πιστοποιητικών σε γνωστούς Χρυσαυγίτες, για την έκδοση αδειών οπλοφορίας, είχε υποβάλλει ερώτηση προς τον τότε Υπουργό ΠροΠο Ν. Δένδια, στην οποία, αφού αναλύονταν η ‘ευκολία’ με τη οποία εκδίδονται τα πιστοποιητικά αυτά, ζητούσε την αυστηροποίηση του ισχύοντος νομικού πλαισίου για την έκδοση αδειών οπλοφορίας. Εκανε μάλιστα αναφορά στις θέσεις, επί του προκειμένου, της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας (ΕΨΕ), στις οποίες θα αναφερθούμε και εμείς παρακάτω, αλλά για να τις ξεχάσει πλήρως (όταν άλλαξε θέση στο πολιτικό παιχνίδι), και τις θέσεις αυτές και την ερώτησης που είχε υποβάλει τότε, λειτουργώντας, όπως παντού,  σαν μια κλασσική καθεστωτική κυβέρνηση.

Το διακύβευμα τότε ήταν, προφανώς, ο συστηματικός εξοπλισμός, με πυροβόλα όπλα, των μελών της Χρυσής Αυγής μέσω «νόμιμων διαδικασιών». Αλλά ήταν και κάτι ακόμη : η εν γένει ευκολία με την οποία ανέκαθεν βγαίνουν τα πιστοποιητικά ψυχικής κατάστασης για έκδοση αδειών οπλοφορίας (δεν συζητάμε για τους παθολόγους και τώρα τους γενικούς γιατρούς, αλλά) από τους ίδιους τους ψυχιάτρους. Συχνά με ένα μοναδικό, και συνήθως σύντομο, ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία, ενίοτε μετά από τηλεφώνημα από «γνωστό του γνωστού» για την θεωρούμενη ως «αυτονόητη» έκδοση, ή ανανέωση, της άδειας του κυνηγετικού όπλου – κάτι μάλιστα που χρησιμοποιείται και ως επιχείρημα για την επέκταση της δικαιοδοσίας έκδοση πιστοποιητικών και στους γενικούς γιατρούς, ως κάτι, δηλαδή, που θα διευκολύνει τους κατοικούντες σε απομακρυσμένες περιοχές κατόχους κυνηγετικών όπλων, λες και η κυνηγετική καραμπίνα δεν είναι όπλο, που έχει μάλιστα «πρωταγωνιστήσει» σε μύρια όσα φονικά επεισόδια.

Είναι γι΄ αυτό το λόγο και με αφορμή, μεταξύ άλλων, την επέκταση της δυνατότητας οπλοφορίας στα ιδιωτικά αστυνομικά σώματα (security), που το 2009 η ΕΨΕ εξέδωσε μιαν απόφαση σχετικά με το ζήτημα αυτό, όπου εκτίθενται οι προβληματικές σχετικά με την έκδοση αυτών των πιστοποιητικών και  η οποία θα έπρεπε να λειτουργεί ως κατευθυντήριος άξονας στην αντιμετώπιση του εν λόγω ζητήματος. Υπενθυμίζουμε ότι, μεταξύ άλλων, το κείμενο της απόφασης αυτής τονίζει ότι: 

«η Ψυχιατρική και οι Ψυχίατροι», πόσο μάλλον οι παθολόγοι και οι γενικοί γιατροί, θα προσθέταμε εμείς, «δεν έχουν τις γνώσεις ούτε τα μέσα για να μπορούν να βεβαιώσουν με ασφάλεια εάν ένα πρόσωπο μπορεί να φέρει πυροβόλο όπλο ή άλλο φονικό όργανο και πολύ περισσότερο να βεβαιώσουν ότι το πρόσωπο αυτό σε κάθε περίπτωση και υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις θα αντιδράσει σύμφωνα με τις επιταγές του Νόμου και τις περί δικαίου και ηθικής αντιλήψεις που επικρατούν. Η αδυναμία ασφαλούς εκτίμησης και πρόβλεψης γίνεται ακόμη μεγαλύτερη σε συνθήκες όπου το γενικότερο κλίμα χαρακτηρίζεται από έλλειψη κοινωνικής αλληλεγγύης, συναισθηματική απίσχναση, χλευασμό των ιδανικών, έκπτωση των αξιών, αμφισβήτηση θεσμών και πολιτική πενία και καθημερινά και συνεχώς επιδεινούμενα φαινόμενα υπέρμετρης, άλογης και όχι σπάνια ανθρωποκτόνου βίας».

Κι΄ ακόμα, ότι:

«Ο ψυχίατρος μπορεί να βεβαιώσει ότι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ‘δεν πρέπει να φέρει όπλο’, αλλά δεν μπορεί να βεβαιώσει ότι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ‘μπορεί να φέρει όπλο’».

Ποτέ κανείς δεν εξέλαβε στα σοβαρά αυτούς τους κατευθυντήριους άξονες, ούτε οι δημόσιες υπηρεσίες, μέσω των οποίων εκδίδονται τα πιστοποιητικά αυτά, ούτε η αστυνομία που ασυζητητί τα δέχεται και χορηγεί την άδεια, ούτε, φυσικά, οι ψυχίατροι που τα συντάσσουν. Πιο εύκολα βγαίνει ένα πιστοποιητικό για οπλοφορία (χωρίς πολλή συζήτηση), ακόμα από την, όλο και μεγαλύτερη, ευκολία με την οποία χορηγούνται ψυχοφάρμακα ως μονόδρομος στην αντιμετώπιση των ψυχολογικών συνεπειών κοινωνικών προβλημάτων.

Σε μια εποχή κοινωνικής απορρύθμισης και έξαρσης της κοινωνικής βίας από άτομα και ομάδες, όχι μόνο του λεγόμενου «κοινού εγκλήματος» (που, ωστόσο, δεν είναι, πλέον, απλώς «κοινό», αλλά ριζώνει και διακλαδώνεται όλο και περισσότερο και όλο και πιο απροκάλυπτα γύρω από κομβικούς πόλους μιας νεόκοπης κυρίαρχης εξουσίας), αλλά και ποικίλων πολιτικών μορφωμάτων ναζιστικού χαρακτήρα, των οποίων η πολιτική υπόσταση βασίζεται στο κοινωνικό/ρατσιστικό μίσος και στις δολοφονικές βιαιοπραγίες, η περαιτέρω διευκόλυνσης της οπλοφορίας (όπως με τη ρύθμιση που εισάγει και τους γενικούς γιατρούς στο παιχνίδι, αντί να υπάρξει επεξεργασία και θεσμοθέτηση της μέγιστης αυστηροποίησης των όρων της διαδικασίας μέσω της οποίας εκδίδεται μια τέτοια ψυχιατρική γνωμάτευση) εκφράζει μια πολιτική και κοινωνική στάση στον απόηχο των ξέφρενων, και για την οπλοφορία, πολιτικών του Ντόναλτ Τραμπ. Πολιτικών που ποντάρουν στην ευόδωση και στην χειραγώγηση της εσωστρέφειας, της ατομικιστικής περιχαράκωσης, της παλινδρόμησης και της απώλειας του «ανθρώπινου μέσα στον άνθρωπο» στη σχέση με τον «άλλο», του κοινωνικού κανιβαλισμού.

Γιατί αυτή η βία δεν έχει να κάνει με την ενεργητική αντίσταση των «από κάτω», καθώς όποτε, ιστορικά, προέκυψε κοινωνική εξέγερση χειραφετητικού χαρακτήρα, δεν χρειάστηκε ποτέ το όποιο πιστοποιητικό για να γίνει. Εχει να κάνει  με τη βία των  «από πάνω», με την καθημερινότητα της βίας στη βάση της οποίας είναι οργανωμένες οι κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις και πολύ περισσότερο, η βία που παράγει η περαιτέρω διατήρηση και αναπαραγωγή αυτών των σχέσεων σε εποχές όπως αυτή, της παρατεταμένης θανάσιμης αγωνίας του συστήματος - βία η οποία θα γίνεται καθημερινά όλο και μεγαλύτερη, με απρόβλεπτες τις μορφές και τις διαστάσεις που πρόκειται να πάρει.

Η ήδη υπάρχουσα ευκολία, και η περαιτέρω διευκόλυνση, της έκδοσης των αδειών οπλοφορίας είναι ένα εργαλείο προς αυτή την κατεύθυνση.

Θ. Μεγαλοοικονόμου

21/9/2016

Καταδίκη για τον ψυχίατρο της Χρυσής Αυγής

Καταδικάστηκε για τα ψευδή ιατρικά πιστοποιητικά που χορήγησε το 2012 σε στελέχη της ναζιστικής οργάνωσης προκειμένου να αποκτήσουν άδεια οπλοφορίας

28.09.2016,

Συντάκτης: 

Γιάννης Μπασκάκης

Σε ποινή 15 μηνών με αναστολή καταδίκασε το Θ' Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών τον ψυχίατρο Κωνσταντίνο Παρασχάκη για τα ψευδή ιατρικά πιστοποιητικά που χορήγησε το 2012 σε στελέχη της Χρυσής Αυγής προκειμένου να αποκτήσουν άδεια οπλοφορίας.
Ειδικότερα, ο ψυχίατρος του ΨΝΑ είχε τότε βεβαιώσει πως οι «συναγωνιστές» του Ηλίας Παναγιώταρος, Ιωάννης Βουλδής, Ευστάθιος Μπούκουρας, Πολύβιος Ζησιμόπουλος και Απόστολος Γκλέτσος ήταν ικανοί να οπλοφορούν, με τον ισχυρισμό ότι δεν βρέθηκε στους εξετασθέντες ψυχικό ή σωματικό νόσημα.
Γιατί βέβαια και ο ίδιος ο Παρασχάκης ήταν τότε στέλεχος της ναζιστικής οργάνωσης, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα το 2010 με τον Μιχαλολιάκο και υποψήφιος της Χρυσής Αυγής στις βουλευτικές εκλογές του 2012 στο Λασίθι, ενώ σήμερα έχει ακολουθήσει τον Χρήστο Ρήγα στη ναζιστική οργάνωση Λαϊκή Ελληνική Πατριωτική Ενωση (ΛΕΠΕΝ), η οποία προέκυψε έπειτα από διάσπαση της Χρυσής Αυγής μετά την έναρξη της δίκης για την εγκληματική οργάνωση. Μάλιστα ο νέος αρχηγός του, ο Ρήγας, ήταν χθες και στη δίκη, ακολουθούμενος από μέλη της οργάνωσής του.
Το δικαστήριο λοιπόν εξέφρασε τις αμφιβολίες του τόσο για το αν εξετάστηκαν οι χρυσαυγίτες που έλαβαν τα πιστοποιητικά για την άδεια οπλοφορίας όσο και για το αν προσήλθαν οι ίδιοι να τα πάρουν, αφού η προσέλευση και η εξέτασή τους δεν καταγράφηκαν ποτέ.
Σημαντικό ρόλο στην απόφαση του δικαστηρίου έπαιξε και το γεγονός ότι ο ψυχίατρος είχε αρχικά αρνηθεί ότι χορήγησε πιστοποιητικά στους Μπούκουρα και Ζησιμόπουλο, για να υποχρεωθεί στη συνέχεια να ομολογήσει σε απολογητικό του υπόμνημα προς το αρμόδιο Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο, αλλά και χθες στο δικαστήριο, ότι πράγματι έδωσε τις βεβαιώσεις στα πέντε στελέχη της Χρυσής Αυγής. Σε αυτό το πλαίσιο ο Παρασχάκης καταδικάστηκε χωρίς ελαφρυντικά.