Ενότητες

Προτεινόμενες αναρτήσεις

Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017

«Πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας» για 2+2 χρόνια μέσω ΕΣΠΑ και με τη συμφωνία των «θεσμών»! - Του Θεόδωρου Μεγαλοοικονόμου*




Η «Μεταρρύθμιση στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας», που ψηφίστηκε πρόσφατα στη Βουλή, προβάλλεται από την κυβέρνηση σαν ένα προοδευτικό βήμα προς την «καθολική κάλυψη» των αναγκών υγείας όλου του πληθυσμού, καθώς και προς την «ισότιμη πρόσβαση και χωρίς οικονομική επιβάρυνση για τους πολίτες» στο σύστημα των υπηρεσιών.

Μια κίνηση που ξεσήκωσε αντιδράσεις από τα οργανωμένα και παγιωμένα ιδιωτικά συμφέροντα στον ιατρικό χώρο (Πατούλης κ.λπ.), τα οποία αισθάνονται ότι πλήττονται από την αναδιάταξη, που η «μεταρρύθμιση» αυτή επιφέρει, των κανόνων της αγοράς που επικρατούν στον χώρο της Υγείας.

Πρόκειται ωστόσο για μια αναδιάταξη σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση από μια «σοβιετικού τύπου μεταρρύθμιση» (όπως για καθαρά αντιπολιτευτικούς λόγους ισχυρίστηκε η Ν.Δ.), καθώς οι σχετικές διατάξεις που ψηφίστηκαν, όπως η ίδια η κυβέρνηση δήλωσε επανειλημμένα, δεν ήταν παρά προϊόν «συμφωνίας με τους θεσμούς» έχοντας «ενσωματωθεί στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2018-22».

Το ερώτημα εν προκειμένω, που δεν χρειάζεται καν απάντηση, είναι: είχαμε πολλές (έστω και μία) διατάξεις, ρυθμίσεις κ.λπ., που επέβαλαν οι «θεσμοί» (η τρόικα) και που ήταν «για το καλό (και όχι για την καταστροφή) του λαού»;

Το σύστημα της πρωτοβάθμιας φροντίδας, με τον οικογενειακό γιατρό, τον γενικό γιατρό (general practitioner στην Αγγλία) κ.λπ., ως το πρώτο βήμα της πρόσβασης στο σύστημα και ηθμό ή, κατ’ άλλους, «φίλτρο» στην περαιτέρω κίνηση εντός αυτού, υπάρχει σε όλες τις χώρες από τις οποίες προέρχονται οι τροϊκανοί.

Αρα δεν ήταν καθόλου δύσκολο να συμφωνήσουν στην εισαγωγή του και στην Ελλάδα, που, όπως σε όλα τα σχετικά με την κοινωνική πολιτική και το σύστημα Υγείας, δεν γνώρισε ποτέ τα μεταπολεμικά συστήματα (με όλες τους τις αντιφάσεις) «κράτους πρόνοιας» και υγείας που αναπτύχθηκαν στις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες.

Τα συστήματα όμως αυτά στη σημερινή Ευρώπη (τα οποία επιχειρείται να εισαχθούν και εδώ, με όλη την αποσπασματικότητα και την προχειρολογία του νόμου που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ.), στην κατάσταση που αυτά είναι σήμερα, έχουν έστω και την παραμικρή σχέση με αυτό που ήταν όταν πρωτοδημιουργήθηκαν, στη βραχύβια περίοδο της μεταπολεμικής καπιταλιστικής «οικονομικής άνθησης», της «πλήρους απασχόλησης» και του, κεϊνσιανού, «κράτους πρόνοιας»

΄Η έχουν ισοπεδωθεί από τη μετάλλαξη των κεϊνσιανής έμπνευσης καπιταλιστικών πολιτικών σε ακραιφνώς νεοφιλελεύθερες πολιτικές, διατηρώντας από το παρελθόν μόνο το όνομα και το σχήμα, αλλά με κανένα τρόπο το περιεχόμενο

Έχοντας, δηλαδή, μετατραπεί στο εντελώς αντίθετο από αυτό που ήταν

Κάτι, δηλαδή, που έρχεται να «ταιριάξει» με τη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, που δίνει αριστερόστροφες ονομασίες σε όλα τα νεοφιλελεύθερα μέτρα που επιβάλλουν οι «θεσμοί» και τα οποία πειθήνια αποδέχεται και εφαρμόζει.

Στην πραγματικότητα αυτό που εισάγει η κυβέρνηση είναι η κρίση των συστημάτων αυτών και όχι αυτό που, έστω και με τους όποιους περιορισμούς τους, σηματοδότησαν πριν από κάποιες δεκαετίες.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λειτουργία της πρωτοβάθμιας φροντίδας ως «ηθμού», ή, όπως πιο ανάγλυφα εκφράζεται σήμερα (αποκαλύπτοντας τον ρόλο που της επιφυλάσσεται), ως «gate keeping» του συστήματος - «φύλακα της εισόδου».

Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι λειτουργεί «προς» ένα εναλλακτικό ιατρικό «παράδειγμα», παρέχοντας μια πραγματικά (και όχι στα λόγια) ολιστική φροντίδα, σε διασύνδεση με άλλες υπηρεσίες, κοινωνικές κ.λπ., που δεν αφήνουν να προκύψει η όποια ανάγκη για παραπομπή στο δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο σύστημα.

Δεν «εμποδίζουν» την πρόσβαση, δεν «φυλάνε την πόρτα», δεν έχουν σκοπό της λειτουργίας τους να βάλουν «φραγμούς» στην κίνηση προς το δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο, αλλά απλώς λειτουργούν έτσι ώστε αυτό να μην προκύπτει ως ανάγκη παρά σε όσο το δυνατόν λιγότερες περιπτώσεις.

Η συγκρότηση και λειτουργία ενός πραγματικά ολοκληρωμένου και υψηλού ποιοτικού επιπέδου συστήματος υγείας, πλήρως δημόσιου και δωρεάν, βασισμένου σε μια πλήρως αναπτυγμένη πρωτοβάθμια φροντίδα, ήταν και παραμένει βασική επιδίωξη του όποιου κινήματος διεκδικεί μιαν άλλη Υγεία (εννοούμενη και ως υγεία των ανθρώπων, αλλά και ως συστήματος), κάτω από τον έλεγχο των εργαζόμενων σ’ αυτήν, των ασθενών και της κοινωνίας.

Τι γίνεται όμως εν προκειμένω, π.χ. στην Αγγλία, όπου η κατάρρευση του NHS (Εθνικού Συστήματος Υγείας) με τις δραστικές περικοπές που ξεκίνησαν επί Θάτσερ, συνεχίστηκαν επί Μπλερ και κορυφώθηκαν επί Κάμερον (με αποτέλεσμα το NHS να αποτελεί απλώς φάντασμα του πάλαι ποτέ εαυτού του)

Οι γιατροί (όπως και όλοι οι λειτουργοί υγείας στον τομέα τους) πρέπει να τηρούν αυστηρούς δημοσιονομικούς κανόνες στην καθαυτό ιατρική πράξη, στον αριθμό των ανθρώπων που εξετάζουν, τον χρόνο που τους αφιερώνουν (συχνά ακόμα και η ψυχιατρική εξέταση είναι το πολύ 5 λεπτά), τι εξετάσεις προτείνουν κ.λπ., με συνέπεια, αν δεν τηρούν τις εκάστοτε προδιαγραφές, να υπάρχει επίπτωση στις απολαβές τους. Αντίστοιχα συμβαίνουν στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Γερμανία κ.λπ.

Η λογική του gate keeping, με όλη την περιρρέουσα συζήτηση περί ΕΣΑΝ, περί ανάγκης κανόνων για την «καταπολέμηση της σπατάλης» κ.λπ. θα οδηγήσει αναπόφευκτα σ΄ ένα επόμενο στάδιο, στους κανόνες που πρέπει να τηρούνται στην όποια πρωτοβάθμια φροντίδα.
 
Κανόνες που (όπως και στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια) είναι συνυφασμένοι με την «προσαρμογή της Υγείας, και γενικότερα των ανθρώπινων αναγκών, στην οικονομία» και όχι «της οικονομίας στις ανάγκες και στην Υγεία».

Συχνά ονοματίζεται «σπατάλη» η πραγματική ανάγκη, ενώ η υπάρχουσα πραγματική σπατάλη (τα συμφέροντα εταιρειών, φαρμακευτικών και άλλων, πανεπιστημιακών, μεγαλοδιευθυντών κ.λπ.) παίρνει απλώς άλλες μορφές στο όνομα της καταπολέμησής της.

Ίσως το πιο κρίσιμο σημείο στο όλο εγχείρημα για την Πρωτοβάθμια να είναι αυτό που την ακυρώνει και τη μετατρέπει σε κυριολεκτικό (ίσως και προεκλογικό, για «του χρόνου») πυροτέχνημα: ότι, δηλαδή, η όλη περιβόητη ρύθμιση της «μεγάλης αλλαγής» δεν είναι παρά ένα πρόγραμμα ΕΣΠΑ ορισμένου χρόνου.

Οι προσλήψεις έγινε δυνατό να προκηρυχτούν «αμέσως» γιατί είναι προσλήψεις ΕΣΠΑ (σχέση ιδιωτικού δικαίου 2+2 χρόνια).
Είναι πρόγραμμα Ε.Ε. και όχι χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Με τι ενδιαφέρον, τι δέσμευση, τι όραμα θα δουλέψουν οι γιατροί και οι άλλοι λειτουργοί που θα προσληφθούν με τη σύμβαση των 2 χρόνων

Γίνεται να μπει σε άλλη τροχιά η Υγεία χωρίς τη δέσμευση και το όραμα των λειτουργών σ’ αυτό που υποτίθεται είναι ο σκοπός για τον οποίο θα προσληφθούν

Θα έχουν προλάβει στα 2+2 χρόνια οι ΤΟΜΥ ακόμα και να συγκροτηθούν ως μονάδες, ως θεραπευτικές ομάδες κ.λπ. ή θα το έχουν καταφέρει «μια μέρα πριν» λήξει η σύμβαση

Γιατί μιλάμε για συγκρότηση μονάδων υγείας που δεν υπάρχουν και που θα πρέπει ν΄ αποκτήσουν υπόσταση (αφήνουμε εκτός σχολιασμού, εν προκειμένω, τον τρόπο λειτουργίας τους, το κομφούζιο της σχέσης τους με άλλες μονάδες κ.λπ.).
 
Και μετά τα 2 ή τα 4 χρόνια, τι; Θα αναλάβει το εγχείρημα ο προϋπολογισμός; Θα έχει υπάρξει η «ανάπτυξη»; Τα «αντίμετρα»; Τα «πρωτογενή πλεονάσματα»;

Μα αυτά δεν παράγονται από τις δραστικές περικοπές στα πάντα; Σ’ αυτές τις περικοπές δεν οφείλεται η καταβαράθρωση της Υγείας που υπάρχει σήμερα, η δραματική υποστελέχωσή της;

Άλλωστε τα κοινοτικά προγράμματα (ΕΣΠΑ και όποια άλλα) γι’ αυτόν τον σκοπό έγιναν και χρησιμοποιούνται: ως πρόσκαιροι, πυροσβεστικοί μηχανισμοί, με σκοπό να διαχειρίζονται και/ή να μετριάζουν τη φωτιά που ανάβει η εσαεί δημοσιονομική προσαρμογή, η μαζική ανεργία και η πλήρης ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας.

Εν προκειμένω, για να μπει το σύστημα Υγείας στην τροχιά που θέλουν οι «θεσμοί» με τους νέους κανόνες στη βάση των οποίων θέλουν να λειτουργεί το σύστημα.

Επομένως όσο κι αν «κλαίγονται» οι Ιατρικοί Σύλλογοι, οι ιδιώτες γιατροί παραμένουν ο «βασικός τροχός της αμάξης».

Μετά 2 ή 4 χρόνια (από κοινού με τις ιατρικές εταιρείες και συμπράξεις) μπορεί να είναι και ο μόνος.












-Είμαι το κράτος και... δεν είμαι εντάξει



-Είμαι το κράτος και... δεν είμαι εντάξει*

 

Ο Γιώργος Μ. είναι δέκα χρόνια «καθαρός», έχοντας ολοκληρώσει με επιτυχία το πρόγραμμα απεξάρτησης του 18 ΑΝΩ. Επειτα από τριάμισι χρόνια ανεργίας ο Γιώργος καταφέρνει να βρει δουλειά ως «ωφελούμενος» σε πεντάμηνο πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας στον Δήμο Ζωγράφου.

Αρχές Ιουνίου αναλαμβάνει εργασία ως υπάλληλος γενικών καθηκόντων, απόφοιτος Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Μετά περίπου ένα μήνα δουλειάς, υπάλληλος του δήμου αναλαμβάνει με ένα ξερό τηλεφώνημα να τον στείλει σπίτι του: «Φύγε τώρα από τη δουλειά. Κάναμε έλεγχο και βρήκαμε ότι έχεις ποινικό μητρώο» ακούει από την άλλη πλευρά της γραμμής.

«Αν ήμουν του Δημοτικού τώρα θα δούλευα, αυτός είναι ο παραλογισμός», μας λέει ο Γιώργος, σοκαρισμένος από τον ωμό τρόπο που του ανακοινώθηκε η απόλυσή του.

Ο λόγος της «ακύρωσης της τοποθέτησής του», όπως αποκαλεί ο δήμος την απομάκρυνση του Γιώργου, είναι ότι για τους απόφοιτους Λυκείου απαιτείται λευκό ποινικό μητρώο, κάτι που δεν ισχύει για τους απόφοιτους υποχρεωτικής εκπαίδευσης.

Η «κηλίδα» που ανακάλυψε ο δήμος στο ποινικό μητρώο του Γιώργου είναι μια καταδικαστική απόφαση, με αναστολή, για κλοπές που είχε διαπράξει πολύ πριν από την ένταξή του στο πρόγραμμα, ενώ έκανε χρήση ουσιών.

«Για ακόμη μία φορά οι μηχανισμοί του κράτους δείχνουν το πιο σκληρό τους πρόσωπο στους ανθρώπους που είναι σε απόλυτη ανέχεια, θεσπίζουν και επισείουν κανονισμούς και διατάξεις όχι για να ανακουφίσουν όσους έχουν ανάγκη, αλλά για να τους βουλιάξουν ακόμη περισσότερο στην απελπισία της ανεργίας, να τους κρατούν εσαεί στο κοινωνικό περιθώριο, να τους στιγματίσουν, να τους στερήσουν την αξιοπρέπεια, την ίδια στιγμή που εφευρίσκουν κάθε είδους νομικό τέχνασμα και βρίσκουν "παράθυρα" με μεγάλη ευκολία για τους ισχυρούς αυτού του συστήματος» γράφει σε κείμενο καταγγελίας η Δώρα Κουτσανέλλου, ψυχολόγος στο ΨΝΑ Δρομοκαΐτειο.

Στην επιστολή της ζητά την επιστροφή του Γιώργου στην εργασία, αλλά και την κατάργηση της ρατσιστικής, όπως την αποκαλεί, διάκρισης, που αποκλείει από την εργασία ακριβώς αυτούς που την έχουν περισσότερο ανάγκη.



Ο Δήμος Ζωγράφου

 

Αμεση ήταν η κινητοποίηση του Σωματείου Υποστήριξης του Επιστημονικού και Κοινωνικού Εργου του 18 ΑΝΩ. Η ψυχίατρος Κατερίνα Μάτσα, πρόεδρος του σωματείου και τέως διευθύντρια της Μονάδας Απεξάρτησης 18 ΑΝΩ, με επιστολή προς τη δήμαρχο Ζωγράφου, κοινοποιημένη στον ΟΑΕΔ, ζητά επίσης την επιστροφή του Γιώργου Μ. στην εργασία του.

«Η ακύρωση της ένταξής του σε πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας του ΟΑΕΔ ακυρώνει τον χαρακτήρα αυτών των προγραμμάτων που απευθύνονται ακριβώς σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες στις οποίες συμπεριλαμβάνονται βεβαίως και τα εξαρτημένα άτομα. 

»Ακυρώνει επίσης και το τόσο σημαντικό έργο της απεξάρτησης, που επιτελούν τα θεραπευτικά προγράμματα, στα οποία συμπεριλαμβάνεται το 18 ΑΝΩ, το μεγαλύτερο δημόσιο πρόγραμμα απεξάρτησης» επισημαίνει μεταξύ άλλων, ζητώντας να επανεξετάσει ο δήμος τη στάση του με «ευρύτερο πνεύμα». 

«Σε άλλη περίπτωση αναλαμβάνετε εσείς την ευθύνη για τις μοιραίες συνέπειες που μπορεί να έχει μια ενδεχόμενη υποτροπή αυτού του ανθρώπου που έχει κερδίσει με υπεράνθρωπες προσπάθειες τη δύσκολη μάχη της απεξάρτησης» προειδοποιεί.

Τυπική ήταν η απάντηση του δήμου, ενημερώνοντας ότι απλώς τηρήθηκε ο νόμος:

«Δυστυχώς δεν έχουμε την ευχέρεια να κρίνουμε υποκειμενικά την κάθε περίπτωση (...) Ηδη ενημερώθηκε ο κ. Μ. ότι μπορεί να προσφύγει στο Συμβούλιο Χαρίτων προκειμένου να διαγραφούν οι ποινές από το ποινικό του μητρώο, αλλά η διαδικασία είναι χρονοβόρα» καταλήγει.

»Αν ο δήμος πετάει το μπαλάκι στον ΟΑΕΔ, ο ΟΑΕΔ πετάει το μπαλάκι στο ΑΣΕΠ. «Εμείς απλώς υλοποιούμε το πρόγραμμα. Η δημόσια πρόσκληση γίνεται με την έγκριση του ΑΣΕΠ. Αυτό έχει τον πρώτο και τελευταίο ρόλο» λέει στην «Εφ.Συν.» ο Μένιος Κοντοβάς, διευθυντής του Τμήματος Κοινωφελών Προγραμμάτων του ΟΑΕΔ.

«Στα πρώτα κοινωφελή προγράμματα, ώς το 2013, το ποινικό μητρώο ήταν υποχρεωτικό για όλους. Επειτα από προσφυγές στον Συνήγορο του Πολίτη καταργήθηκε μόνο για τη βαθμίδα της Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης. Για τις βαθμίδες ΔΕ, ΠΕ, ΤΕ (Δευτεροβάθμιας, Πανεπιστημιακής, Τεχνικής Εκπαίδευσης) είναι απαραίτητο να μην υπάρχει καταδίκη». 



Πτυχιούχοι και... αγράμματοι

 

«Αυτό δεν ειναι υποκριτικό;» μας λέει ο Γιώργος. «Δηλαδή, αν δεν έχεις τελειώσει το Λύκειο σου επιτρέπεται να είσαι παραβατικός, ενώ αν έχεις πτυχίο δεν σου επιτρέπεται; Είναι πρακτικά αδύνατον όταν είσαι στη χρήση να μην έχεις προστριβές με τον νόμο, αφού η χρήση ουσιών σε σπρώχνει στην παραβατικότητα».

«Ενας άνθρωπος που έχει καταφέρει να τελειώσει ένα πρόγραμμα απεξάρτησης, έχει κάνει πολύ βασικές αλλαγές στον εαυτό του. Διεκδικεί να ζήσει στο κοινωνικό σύνολο, στη βάση της ισοτιμίας με τους άλλους. Αυτό προϋποθέτει ότι θα έχει μια δουλειά, θα έχει οικονομική ανεξαρτησία και δεν θα κινδυνεύει να πάει φυλακή», μας λέει η ψυχίατρος Κατερίνα Μάτσα.

«Διαφορετικά υπάρχει σοβαρός κίνδυνος παλινδρόμησης. Σε έρευνα του 18 ΑΝΩ στο τμήμα Κοινωνικής Επανένταξης είχαμε εντοπίσει τρεις βασικές αιτίες υποτροπής: τον κίνδυνο της φυλακής, την ανεργία και την επιστροφή στην πατρική οικογένεια».

Το φαινόμενο του αποκλεισμού από την εργασία ατόμων που έχουν ολοκληρώσει προγράμματα απεξάρτησης δεν είναι πρωτοφανές, όπως επιβεβαιώνουν τρεις πρώην θεραπευόμενοι του 18 ΑΝΩ, η Βίκη, η Ευγενία και ο Μανώλης. «Το ζήτημα της εργασιακής επανένταξης είναι ένα από τα βασικά ζητήματα που αντιμετωπίζουμε» μας λέει η Αριάδνη, θεραπεύτρια του 18 ΑΝΩ στη Μονάδα Κοινωνικής Επανένταξης Ανδρών.

«Δεν είναι η πρώτη φορά που πρώην εξαρτημένος αντιμετωπίζει διακρίσεις στην εργασία. Είναι όμως ίσως η πρώτη φορά που γίνεται τόσο προκλητικά, μάλιστα σε περίοδο κρίσης, από μια κυβέρνηση που υποτίθεται ότι έχει ενδιαφέρον για τους ευάλωτους και από μια δήμαρχο που κινείται σε αυτή την κατεύθυνση» μας λέει η Κατερίνα Μάτσα. «Πόσο μάλιστα όταν μιλάμε για θέσεις προσωρινής και επισφαλούς απασχόλησης, χωρίς καν πλήρη δικαιώματα».



Η χαμένη αξιοπρέπεια

 

Οσο για το περιβόητο «λευκό χαρτί», που μπορεί να απονείμει το Συμβούλιο Χαρίτων έπειτα από αίτηση, μπορεί να πάρει δύο και τρία χρόνια, σε μια δαιδαλώδη γραφειοκρατική διαδικασία, μας εξηγούν απόφοιτοι του 18 ΑΝΩ.

Συγκινησιακά φορτισμένη είναι η μαρτυρία της Βίκης, μιας νέας γυναίκας με ξεχωριστό σθένος, που, έχοντας ολοκληρώσει εδώ και πέντε χρόνια το πρόγραμμα απεξάρτησης του 18 ΑΝΩ, συμμετέχει ενεργά στις κοινωνικές δράσεις του σωματείου:

«Είναι αμέτρητες οι φορές που έχουν συμβεί παρόμοια περιστατικά. Δεν τα μαθαίνει εύκολα η κοινή γνώμη, γιατί τα θέματα απεξάρτησης και παραβατικότητας είναι ακόμα ταμπού. Δεν μπορεί όμως από τη μία το κράτος να σου λέει ότι πρέπει να απεξαρτηθούν οι άνθρωποι από τα ναρκωτικά, να υπάρχουν δημόσια προγράμματα απεξάρτησης, και από την άλλη να σε αποκλείει από την αγορά εργασίας. Τότε για ποια κοινωνική επανένταξη μιλάμε; Πώς θα πάρεις πίσω την αξιοπρέπειά σου, για την οποία πάλεψες;» μας λέει η Βίκη, που έχει βιώσει και η ίδια ρατσιστικές διακρίσεις και στην αγορά εργασίας.

«Οταν σου κλείνουν την πόρτα για ένα αδίκημα που είχες διαπράξει την περίοδο της χρήσης, εκμηδενίζεται αυτή η αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχει παιδί, που να γνωρίζω εγώ, που να έχει περάσει από τις ουσίες και να μην έχει θέματα με τον νόμο. Ομως αυτό δεν αφορά μόνο τους απεξαρτημένους. Αφορά τον οποιοδήποτε, που κάποτε διέπραξε ένα αδίκημα, έχει σωφρονιστεί, πλήρωσε για ό,τι έκανε και θέλει να αλλάξει τη ζωή του. 

»Τον τιμωρείς για πάντα αποκλείοντάς τον από την αγορά εργασίας; Είναι άδικο από όποια πλευρά και να το δεις. Πόσο μάλλον για άτομα που έχουν ολοκληρώσει προγράμματα απεξάρτησης - που υπάρχει και ο μειωμένος καταλογισμός για αδικήματα που διαπράχθηκαν την περίοδο της χρήσης, καθώς από μια στιγμή και μετά δεν "πίνεις" για να νιώσεις ωραία, πίνεις για να συρθείς στα πόδια σου-, οπότε αναγκαστικά θα κάνεις κάποια παράβαση. 

»Πού είναι τα κίνητρα για να κάνει ένας νέος άνθρωπος απεξάρτηση; Δεν τα βλέπω. Ούτε από την παρούσα κυβέρνηση, που αυτοαποκαλείται αριστερή και κοινωνικά ευαίσθητη. Βλέπω, αντίθετα, ανθρώπους που αποκλείονται από την αγορά εργασίας, που τους τραβάνε πίσω στη φυλακή επειδή έδωσαν "το παρών", που τους στερούν ακόμα και το δικαίωμα στην επιβίωση. Κι αυτά τα λέω με θυμό, γιατί το έζησα και τα ζούμε καθημερινά από συνθεραπευόμενούς μου. Εχουμε θυμώσει πλέον».



Κίνδυνος υποτροπής



«Πώς γίνεται από τη μία να σου λένε, ακόμα και στο δικαστήριο, ότι πρέπει να βρεις δουλειά για να επανενταχθείς, και από την άλλη να σου βάζουν μια σφραγίδα, σαν να είσαι βουβάλι ή πρόβατο, για κάτι που έκανες επτά και 10 χρόνια πριν, ενώ ήσουν στη χρήση;» ρωτάει ο Μανώλης. «Οταν έχεις κάνει αγώνα για να σταθείς στα πόδια σου, να αποκτήσεις φωνή στην κοινωνία, είναι σαν να σου κόβουν τα πόδια, τα χέρια, την ομιλία. Να σε καθηλώνουν. Το πιο πιθανό είναι να ξαναγυρίσεις στα ίδια».

«Στον ΟΑΕΔ δεν σε ενημερώνουν τι ισχύει αν έχεις ποινικές εκκρεμότητες. Ισα ίσα, ως απεξαρτημένος μπαίνεις σε λίστα προτεραιότητας. Ξέρω πολλά παιδιά από προγράμματα απεξάρτησης που δούλεψαν ή δουλεύουν σε δήμους. Είναι και θέμα του κάθε δήμου», μας λέει η Ευγενία. «Διακρίσεις υπήρχαν και παλιότερα, αλλά πριν από10 χρόνια, πριν από την κρίση, το παλεύαμε αλλιώς. Τώρα δικαιώματα που ήταν κεκτημένα πρέπει να τα παλεύουμε με περισσότερο αγώνα και πείσμα. Για να μη μας πετάνε σαν σκουπίδι».

«Δεν θέλουμε ιδιαίτερη μεταχείριση. Δεν θέλουμε προνόμια, ούτε επιδόματα. Απλώς να μη μας βάζει το κράτος εμπόδια» καταλήγει φορτισμένη η Βίκη. «Να μη μας βάζουν τρικλοποδιά, γίνεται; Μόνο αυτό».





 

Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΩΞΗ ΤΗΣ ΕΜΜΥΣ ΚΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ




ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΤΟΥ 18 ΑΝΩ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ 
ΚΑΙ  ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ 18 ΑΝΩ
.

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ   
ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ 


 


ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ


Καταγγέλλουμε ως απαράδεκτες τις πρακτικές της διοίκησης του ΟΚΑΝΑ, που αποβλέπουν άμεσα  και έμμεσα, στην εξόντωση, ηθική, επιστημονική και άλλη, της ψυχιάτρου αγωνίστριας Έμμυς Κουτσοπούλου, μέλους και του συλλόγου εργαζομένων ΟΚΑΝΑ και του κοινωνικού ιατρείου Ν. Φιλαδέλφειας.

Η Ε. Κουτσοπούλου είναι γνωστή όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, μέσα από το κίνημα αλληλεγγύης στα κοινωνικά ιατρεία, για τους αγώνες της ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην υγεία και στα μνημόνια, για την υπεράσπιση του δικαιώματος όλων στη δημόσια και δωρεάν υγεία. Στηρίζει με κάθε τρόπο ,στη θεωρία και την πράξη τα κοινωνικά ιατρεία, αυτοδιαχειριζόμενες δομές κοινωνικής  αλληλεγγύης, εστίες αντίστασης στην Ελλάδα της κρίσης, των μνημονίων, της κατάρρευσης του ΕΣΥ.

Η Ε. Κουτσοπούλου διώκεται, γιατί ανήκει στους σταθερούς υποστηρικτές του δημόσιου χαρακτήρα της Υγείας, της απεξάρτησης, του συστήματος χορήγησης υποκατάστατων από τις υπηρεσίες του ΟΚΑΝΑ, ενάντια στα ιδιωτικά συμφέροντα που καιροφυλακτούν για να αναλάβουν , είτε μέσω ΜΚΟ είτε ως «ιδιώτες ψυχίατροι». ένα κομμάτι της πίττας του ΟΚΑΝΑ.

Η κυβερνητική πολιτική των εξαγγελλόμενων μεταρρυθμίσεων στην Υγεία είναι έτοιμη για εκχωρήσεις στον ιδιωτικό τομέα, αδιαφορώντας για την τραγική μοίρα των. εξαρτημένων ατόμων, αντικείμενο κερδοσκοπίας και, αναπόφευκτα, εξόντωσης.

Χιλιάδες εξαρτημένοι, άντρες και γυναίκες, σήμερα πεθαίνουν εξαθλιωμένοι και αβοήθητοι στους δρόμους. Ο ΟΚΑΝΑ, με τα μεγαλεπήβολα σχέδια, δεν έχει δημιουργήσει ούτε έναν ξενώνα για να στεγαστούν.

Την ίδια στιγμή εξαπολύει αυτή την επαίσχυντη δίωξη, χωρίς κανένα σεβασμό στο πρόσωπο, την ιστορία του, την κοινωνική προσφορά του, ακόμα και στις αναγκαίες δεοντολογικά διαδικασίες.

Είναι φανερό ότι αποβλέπει στην εξάλειψη κάθε εστίας αντίστασης στα σχέδια της. Δεν πρόκειται όμως μόνο για μια έκφραση ακραίου αυταρχισμού και τρομοκρατίας.

Στις συνθήκες ακραίας κρίσης που ζούμε η αύξηση της διάδοσης της χρήσης ψυχοδραστικών ουσιών και παράλληλα η μνημονιακή ασφυξία που επιβάλλεται στα προγράμματα απεξάρτησης καθώς και οι προετοιμαζόμενες ιδιωτικοποιήσεις, όποια μορφή και αν τους δοθεί, προσδίδουν στην πολιτική της ηγεσίας των δημόσιων φορέων, όπως είναι ο ΟΚΑΝΑ, ένα άκρως ρατσιστικό χαρακτήρα απέναντι στους εξαρτημένους και όσους τάσσονται στο πλευρό τους.

Απαιτούμε την άμεση παύση της δίωξης της Ε. Κουτσοπούλου και την αποκατάστασή της στη θέση της επιστημονικά υπεύθυνης που με την αξία της κατείχε μέχρι τώρα.

Προειδοποιούμε την ηγεσία του  ΟΚΑΝΑ και του Υπουργείου Υγείας ότι θα μας βρει όλους απέναντι στα σχέδια ιδιωτικοποίησης κάθε τύπου, διώξεων αγωνιστών και κάμψης του φρονήματος των εργαζομένων μέσα από την τρομοκράτησή τους.

Όλοι όσοι δίνουμε τη μάχη για τη δημόσια και δωρεάν υγεία και απεξάρτηση, όσοι αλληλέγγυοι προσφέρουν μέσα από το κίνημα των κοινωνικών ιατρείων και κάθε αυτοοργανωμένη δομή ενάντια στη μνημονιακή καταστροφή είμαστε αποφασισμένοι να μην επιτρέψουμε να περάσουν τέτοιες αντιδραστικές πολιτικές. Για να μην γίνουν, για άλλη μια φόρα οι εξαρτημένοι και όσοι έχουν ταχτεί στο πλευρό τους αντικείμενο ακόμα μεγαλύτερου κοινωνικού αποκλεισμού, με μοιραίες συνέπειες.




Συλλογικές δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης 18ανω


Σωματείο υποστήριξης 18ανω


Πανελλαδική Συσπείρωση για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση





Αθήνα 7/8/2017






ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ: " ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟΙ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΤΟ «ΔΙΚΑΣΤΙΚΌ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ» ΚΑΙ ‘ΑΝΑΒΑΘΜΙΖΟΥΝ’ ΤΟ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΟΧΙ ΟΙ ΨΥΧΙΚΑ ΑΣΘΕΝΕΙΣ"




ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ


ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟΙ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΤΟ «ΔΙΚΑΣΤΙΚΌ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ» ΚΑΙ ‘ΑΝΑΒΑΘΜΙΖΟΥΝ’ ΤΟ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΟΧΙ ΟΙ ΨΥΧΙΚΑ ΑΣΘΕΝΕΙΣ




Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανακοίνωση που έβγαλε η ΠΟΕΔΗΝ, με αφορμή το τραγικό συμβάν της δολοφονίας, από νοσηλευόμενο στο ΨΝΑ (βάσει του αρ. 69 ΠΚ- και διαμένοντα σε στεγαστική δομή του), της συντρόφου του, δεν είναι παρά η πιο κατάπτυστη αντίδραση που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα ήταν δυνατό ποτέ να υπάρξει απέναντι στην τραγικότητα αυτού του συμβάντος.
 

Κατανοητή, βέβαια, στο βαθμό που εκφράζει την σκληρή ιδρυματική παράδοση και την σχετιζόμενη με αυτήν κατασταλτική κουλτούρα που ενσαρκώνει το προερχόμενο από το Δρομοκαίτειο προεδρείο της ΠΟΕΔΗΝ, που, ακόμα και στις κινητοποιήσεις του προσωπικού του ψυχιατρείου, δεν ήξερε να κάνει άλλο από το να χτίζει, με πέτρες, τοίχους στη είσοδο του ιδρύματος. Τοίχους πάνω στους άλλους τοίχους, πρακτική που συμβόλιζε έμπρακτα το «μαύρο όραμα» ενός συνδικαλισμού που δεν έπαψε ποτέ να βλέπει την ύπαρξη και την αναπαραγωγή του συνυφασμένη με την διαιώνιση των ιδρυμάτων της ψυχιατρικής βαρβαρότητας (και προπαντός, εν προκειμένω, του «κληροδοτήματος»). 
 

Αυτό που κάνει η ΠΟΕΔΗΝ είναι να ευοδώνει και να παρακινεί στην κουλτούρα και την πρακτική της απόρριψης, του ρατσισμού και της κατασταλτικής ετοιμότητας απέναντι σε όλους τους ψυχικά πάσχοντες και σε μια φυλακτικού τύπου, απανθρωποποιητική αντιμετώπισή τους, ως εν δυνάμει, και από τη φύση του, «επικίνδυνου αντικειμένου». Γιατί, μέσα στο ασυγκράτητο παλαιοϊδρυματικό ξέσπασμα της, η ανακοίνωση μιλάει για όλους αδιακρίτως, για όσους προσέρχονται (τους «30») σε κάθε εφημερία με διαδικασίες ακούσιας νοσηλείας, «διεγερτικούς, επικίνδυνους, κακοποιούς»…«30-35 τέτοιοι επικίνδυνοι ασθενείς σε κάθε τμήμα οξέων». Και φυσικά, κατά την ΠΟΕΔΗΝ, να πάνε όλοι οι «ακαταλόγιστοι» του αρ. 69 ΠΚ σε ψυχιατρικές κλινικές εντός των φυλακών. Αλλά με αυτή τη λογική, γιατί μόνο αυτοί και όχι και οι άλλοι «επικίνδυνοι», που δεν έχουν διαπράξει «ακόμα» αδίκημα;


Η ανακοίνωση της ΠΟΕΔΗΝ είναι τόσο ακραία έτσι ώστε να γίνεται εξαιρετικά χρήσιμη ακόμα και σε επιδιώξεις που την «κριτικάρουν», αλλά με σκοπό να συγκαλύψουν, πίσω και ενάντια στις ακραίες εκφράσεις της, την δική τους συμπόρευση στην ίδια κατεύθυνση, αν και με πιο ήπιους και «επιστημονικούς» όρους. Μην ξεχνάμε ότι λειτουργοί ψυχικοί υγείας, διευθυντές ψυχίατροι και συνδικαλιστές νοσηλευτές, έχουν χρησιμοποιήσει, στο πρόσφατο παρελθόν (υπάρχουν τα κείμενα και οι συνεντεύξεις), την ίδια επιχειρηματολογία της ΠΟΕΔΗΝ για το «επικίνδυνο» των «ακαταλόγιστων» του αρ. 69 ΠΚ, που νοσηλεύονται στα τμήματα εισαγωγών, προκειμένου να τους εξαποστείλουν σε «ειδική κλειστή δομή», το «δικαστικό ψυχιατρείο», που έχει στα σκαριά η παρούσα κυβέρνηση. 
 

Κάποιο/ες «θυμήθηκαν», εν προκειμένω, τα υπάρχοντα ευρωπαϊκά «μοντέλα» για το «forensic μέρος της ψυχιατρικής», όλα αυτά που προβλέπουν «ειδικές δομές» για τους λεγόμενους «ακαταλόγιστους», αγνοώντας, ή ξεχνώντας, ότι όλα αυτά τα «μοντέλα» είναι σε κρίση, καθώς, αφού έγιναν «διάσημα» για τον κατασταλτικό, βάρβαρο και άκρως αντιθεραπευτικό χαρακτήρα τους, σε κάποιες χώρες, όπως τα OPG στην Ιταλία, έκλεισαν (με αρχή το 2014) – για ν΄ αντικατασταθούν, φυσικά, και ως επί το πλείστον, από δομές πιο μικρές, πιο ήπιας εξωτερικής μορφής, αλλά αντίστοιχου περιεχομένου. 
 

Η όλη περιρρέουσα οικονομική, κοινωνική και πολιτική ατμόσφαιρα του «ρευστού φόβου», της δομικής, άνωθεν καλλιεργούμενης και δεόντως χειραγωγούμενης ανασφάλειας, είναι ακριβώς το έδαφος πάνω στο οποίο προωθείται (ως η απολύτως «αυτονόητη» λύση) η ίδρυση του «ειδικού κλειστού τμήματος» («δικαστικού ψυχιατρείου»), με σχετικό νομοσχέδιο που έχει έτοιμο για εισαγωγή προς ψήφιση στη Βουλή η κυβέρνηση Σύριζα-Ανελ. 
 

Περιστατικά όπως στο Περιστέρι, θα χρησιμοποιηθούν, για μιαν ακόμη φορά, ως επιβεβαίωση της «ορθότητας και του αυτονόητου» μιας λύσης προς αυτή την κατεύθυνση. 
 

-Κυρίαρχη ψυχιατρική, αυτή που βλέπει πρωτίστως «νοσολογικά συστήματα και όχι ανθρώπους», στην ιερή της συμμαχία με μια 

-κατά το δοκούν «τυφλή» Δικαιοσύνη, πάνω στο κοινό τους έδαφος του ιδεολογήματος μιας «επικινδυνότητας» ως ατομικής ιδιότητας (και όχι προϊόντος κοινωνικών σχέσεων, αλληλεπιδράσεων και «καταστάσεων»), 
 

-μέσα από τις διαχειριστικές πρακτικές μιας κυβερνητικής πολιτικής που απλώς αγωνιά για το πώς θα εκπροσωπήσει το υπάρχον, χωρίς ποτέ και επ΄ ουδενί να το αμφισβητήσει,

έχουν έτοιμο το ζητούμενο για το κυρίαρχο σύστημα, ψυχο-σωφρονιστικό τμήμα, που θα ενσωματώνει όλες τις δυσβάσταχτες πτυχές τόσο του ψυχιατρικού, όσο και του σωφρονιστικού εγκλεισμού, με όλες τις στερεοτυπικές ιδεοληψίες που τους διατρέχουν, για την ευρύτερη κοινωνική του αποδοχή. 
 

Κι΄ ας είναι γνωστό και τεκμηριωμένο ότι, παρά το συμβάν στο Περιστέρι, είναι εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο η επανάληψη της όποιας παραβατικής/εγκληματικής πράξης από πρώην εγκλείστους του αρ. 69 ΠΚ. Ότι, ποσοστιαία, οι πάσχοντες από σοβαρές ψυχικές διαταραχές που εγκληματούν, δεν είναι περισσότεροι από τους λεγόμενους «κανονικούς» - ίσως, μάλιστα, να είναι και αισθητά λιγότεροι. Ότι το πρόσημο της «επικινδυνότητας», προκειμένου κάποιος/α να τύχει άρσης του αρ. 69, παραμένει και στο καινούργιο νομοσχέδιο - ένα πρόσημο, για το οποίο δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και ούτε ποτέ θα υπάρξει καμιά «επιστημονική» εκτίμηση, καθώς πρόκειται για μια «κοινωνική κατασκευή». 
 

Το προωθούμενο νομοσχέδιο για τους «ακαταλόγιστους» του αρ. 69 δεν κάνει άλλο από το να «τακτοποιεί» την υπάρχουσα κατάσταση (καθώς τουλάχιστον 20 ασθενείς του αρ. 69 στο ΨΝΑ διαμένουν - και πολύ καλώς - σε εξωνοσοκομειακές στεγαστικές δομές χωρίς να έχει αρθεί το μέτρο ασφαλείας), δίνοντας, ωστόσο, υπόσταση, για πρώτη φορά με θεσμικό τρόπο, στην ίδρυση δυο δικαστικών ψυχιατρείων. Για τον εγκλεισμό και την «εξαφάνιση» όλων αυτών που για την διαχείρισή τους το ψυχιατρικό σύστημα «στενάζει» από την αδυναμία του να τους «κάνει καλά» και ψάχνει εδώ και καιρό πού θα τους κλείσει. Κάπου πιο «κλειστά από το κλειστό» που υπάρχει. Στον Κορυδαλλό δεν μπορεί (παρά τις προτάσεις της ΠΟΕΔΗΝ), για να τηρούνται (προς το παρόν) τα «προσχήματα». Γι΄ αυτό και προωθείται το «ειδικό τμήμα», με φρουρούς, κάγκελα, πιθανό προαυλισμό σε λίγα τετραγωνικά, ασυδοσία μηχανικών καθηλώσεων, δυνατότητα να κάνεις λοβοτομή «αν το επιλέξεις» (με “informed consent”!) κλπ.



Το ζήτημα των «ακαταλόγιστων» δεν μπορεί κατ΄ ουδένα τρόπο ν΄ αντιμετωπιστεί με την όλο και περισσότερη καταστολή, μέσα από την αέναη αναζήτηση της «απόλυτης ασφάλειας» από τον «επικίνδυνο» που «εμείς» κατασκευάζουμε. Το πρώτο βήμα προς μιαν ουσιαστική αντιμετώπιση των λεγόμενων «ακαταλόγιστων» δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την ίδια την ριζική αμφισβήτηση της ίδια της έννοιας του «ακαταλόγιστου», μιας έννοιας (και συνεπαγόμενης πρακτικής) που απο-υποκειμενοποιεί τον ψυχικά πάσχοντα. Είναι η αναγνώριση του όποιου ψυχικά πάσχοντος δράστη ως «υποκειμένου ευθύνης», που θα πρέπει, προφανώς, να τύχει εφαρμογής εναλλακτικής, εκτός φυλακής, ποινής. Όχι, επ΄ ουδενί, σε «ειδικό τμήμα», ούτε σε τμήμα εισαγωγών-παρά μόνο, εδώ, για το αναγκαίο διάστημα της νοσοκομειακής θεραπείας, όπως όλοι οι ασθενείς. Και εν συνεχεία, με την επιβολή ενός «μέτρου ασφαλείας», με διαμονή σε εξωνοσοκομειακή στεγαστική δομή, ή και κατ΄ οίκον, στα πλαίσια του οποίου θα γίνεται η αναγκαία θεραπευτική φροντίδα. 
 

Φυσικά, όλα αυτά ηχούν ουτοπικά, σε μια χώρα που δεν έχει κάνει ποτέ την όποια ουσιαστική ψυχιατρική μεταρρύθμιση και βουλιάζει μέσα σε μια χωρίς προηγούμενο οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση. Αλλά και σε μιαν Ευρώπη σε αντίστοιχα βαθιά οικονομική κρίση, που λειτουργεί μέσα σε μια «κατάσταση διαρκούς εκτάκτου ανάγκης», με το φάσμα ενός διαρκώς «επικρεμάμενου κινδύνου» να κυριαρχεί στην καθημερινότητα, κινδύνου που οι κρατούντες δημιούργησαν με τις πολιτικές τους, χρησιμοποιώντας τον ίδιο το φόβο από αυτόν ως μέσο πολιτικής και κοινωνικής χειραγώγησης.


Για το ζήτημα των «ακαταλόγιστων» και την προετοιμαζόμενη αντιμετώπισή τους ως προπομπό της περαιτέρω κατασταλτικής μετάλλαξης του ψυχιατρικού συστήματος, θα πρέπει να υπάρξει ιδιαίτερη επαγρύπνηση. Αν κυριαρχήσουν τα στερεότυπα της «επικινδυνότητας» στην δόμηση/διάρθρωση του ψυχιατρικού θεσμού, αυτό θα έχει επιπτώσεις παντού. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Γ. Γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής του Υπουργείου Δικαιοσύνης, σε πρόσφατη συνέντευξή του, δήλωσε καθαρά ότι «δεν χρειαζόμαστε στο δικό μας σωφρονιστικό σύστημα ένα νοσοκομείο επιπέδου νοσοκομείου του ΕΣΥ» και επομένως, οι κρατούμενοι, όταν προκύπτει σχετική ανάγκη για κανονική νοσοκομειακή νοσηλεία, θα πρέπει να νοσηλεύονται, όταν αρρωσταίνουν, στα κανονικά νοσοκομεία. Αλλά όχι οι ψυχικά ασθενείς κρατούμενοι : το «ψυχιατρείο» Κορυδαλλού επέμεινε ότι πρέπει να παραμείνει και να μπει ως τέτοιο στο ΕΣΥ (όπως έχει προβλεφθεί σε σχετικό νομοσχέδιο), υπό την διεύθυνση της Πανεπιστημιακής Ψυχιατροδικαστικής Κλινικής του Αττικού Νοσοκομείου. Προφανώς, «παιδιά ενός κατώτερου θεού» οι ψυχικά ασθενείς. Μια κανονική φυλακή περίπου 200 κρατουμένων (ανδρών), με όρους πολύ χειρότερους από τα υπόλοιπα κελιά και με εξαιρετικά αδιαφανείς διαδικασίες διαχείρισης, σύμφωνα με πολλές καταγγελίες. Κρατούμενοι με «μερικό καταλογισμό», κρατούμενοι με ψυχιατρικό πρόβλημα, κρατούμενοι εν αναμονή πραγματογνωμοσύνης - αυτής της νέας «βιομηχανίας πραγματογνωμοσύνης», που πιθανό να προκύψει ως «παρενέργεια» της ένταξης στο ΕΣΥ. 
 

Όπως πάνε τα πράγματα, είναι πιθανόν ότι, μια απρόβλεπτη στροφή στη συγκυρία μπορεί και να επιβεβαιώσει τις προτροπές της ΠΟΕΔΗΝ για εγκλεισμό των «ακαταλόγιστων» στην ψυχιατρική κλινική του Κορυδαλλού. Την κρατούν ανοικτή, τη αναβαθμίζουν, την βάζουν στο ΕΣΥ, θα την διευθύνουν πανεπιστημιακοί, «τι το καλλίτερο;» θα πουν οι κυβερνώντες, που διακρίνονται για το «βαθύτατα ρηχό» μεταρρυθμιστικό τους πνεύμα.


Κρατώντας, ως πρώτη προτεραιότητα, ανοιχτή την κινηματική διεκδίκηση στην κατεύθυνση ενός ριζικά εναλλακτικού προτάγματος στην αντιμετώπιση των «ακαταλόγιστων» και στην ασκούμενη κυρίαρχη ψυχιατρική γενικά, δεν θα παραλείψουμε να επιστήσουμε την προσοχή στην πιθανότητα να ασκηθούν, με αφορμή το τραγικό συμβάν στο Περιστέρι, πιέσεις για επανεγκλεισμό των ασθενών βάσει του αρ. 69 ΠΚ, που τώρα διαμένουν σε εξωνοσκομειακές στεγαστικές δομές.

Εν προκειμένω, η ευθύνη θα αφορά όλους, και αυτούς (πρωτίστως) που, πιθανόν, θ΄ αποφασίσουν σχετικά, αλλά και αυτούς που δεν θα προβάλλουν αντίσταση.




7/8/17