Διημερίδα 3-4 Μαρτίου 2023 , “Μαθαίνοντας-Ξεμαθαίνοντας: Διάλογοι πάνω στη τρέλα” Διοργάνωση: Πρωτοβουλία 'Ψ' & Δίκτυο Ακούγοντας Φωνές

 

 

Έχοντας περάσει 13 χρόνια από τη δημιουργία της πρώτης ομάδας αυτοβοήθειας το Μάρτιο του 2010 και 8 χρόνια από την πρώτη συνέλευση της Πρωτοβουλίας Ψ-, οι δύο συλλογικότητες συστεγάζονται σε μια προσπάθεια να στεγάσουν τα όνειρά τους και να έρθουν πιο κοντά. Κρατώντας η καθεμιά τα ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά της, την κουλτούρα και τις αρχές της αναζητήσαμε σημεία επικοινωνίας και ήρθαμε πιο κοντά ανοίγοντας συχνά διάλογο και συνδιοργανώνοντας κάποιες εκδηλώσεις. Από αυτή τη συγκατοίκηση προέκυψε και η ανάγκη για μια νέα διημερίδα.

Μέσα από τις συζητήσεις μας νιώσαμε έμπρακτα την αξία όρων όπως “ειδικός από
εμπειρία”, “συνεργατικές κοινότητες μάθησης”, “αλληλεγγύη”, “ανάπτυξη του δυναμικού αυτοβοήθειας’, “αναγνώριση της προσωπικής ευθύνης της ασθένειας και της υγείας”. Κι έτσι όλα αυτά τα χρόνια μεγαλώσαμε γιατί ήρθαμε κοντά ο ένας στην άλλη. Αναγνωρίσαμε πως η μάθηση δεν αποτελεί μια στείρα “ανάγνωση” ενός κόσμου που βρίσκεται κάπου έξω και περιμένει να τον γνωρίσουμε, αλλά “μια αέναη γέννηση ενός κόσμου μέσω της διεργασίας της ζωής”. Τελικά “μάθηση και ανάπτυξη απλώς οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος”.

Το μεγάλωμα μοιάζει να περνάει μέσα από μια συλλογική αναζήτηση μιας άλλης αντίληψης και γνώσης, όπου νέα νοήματα αναδύονται από τη μεταξύ μας αλληλεπίδραση. Για αυτό και χρειάζεται και στα θέματα ψυχικής υγείας να γίνουμε ο “αδαής δάσκαλος”, που έλεγε ο Ζοζέφ Ζακοτό, να παραμερίσουμε την “ειδημοσύνη” μας, να συνειδητοποιήσουμε την άγνοιά μας, ξεπερνώντας την υπεροψία και τη βεβαιότητά μας σχετικά με αυτά που γνωρίζουμε, για χάρη της νέας γνώσης που μας περιμένει και η οποία δεν κρύβεται μόνο σε βιβλία.

 
Χρειάζεται να δούμε πως οι άνθρωποι είναι ειδικοί για τις ζωές τους καθώς αυτοί είναι φορείς της αλήθειας του βιώματός τους και έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να ζητήσουν και να λάβουν την υποστήριξη που χρειάζονται. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έγνοια μας είναι να είμαστε ανοιχτοί/ες στις διαφορετικές εμπειρίες των ανθρώπων, να υποστηρίζουμε τις ανάγκες τους και να διατηρούμε ασφαλές και σταθερό το πλαίσιο της σχέσης με μετριοφροσύνη. Χρειάζεται μέσα από μια, καλώς εννοούμενη, ταπεινότητα να αλληλεπιδράσουμε και να ανταλλάξουμε εμπειρίες για την ανάπτυξη μιας κριτικής συνειδητοποίησης, έτσι ώστε ο ψυχικός μας πόνος και η δυσφορία μας να γίνονται αντιληπτές και κατανοητές μέσα από μια πληθώρα φακών και όχι μονοδιάστατα ως μια (ψυχ)ιατρική κατάσταση”, μια “νόσος του εγκεφάλου”, μια “διαταραχή που οφείλεται σε χημική ανισορροπία”,μια “προσωπική αδυναμία” κοκ.

 

Και όλα αυτά μοιάζει να χρειάζεται να πάνε και πιο πέρα. Είναι σημαντικό η κριτική σκέψη να παει πέρα από την κριτική της ψυχιατρικής, που είναι βέβαια πιο εύκολο να στοχευτεί σαν το κυρίαρχο σύστημα. Είναι σημαντικό να προχωρήσουμε πιο πέρα και να ασκήσουμε κριτική σε όλες τις γνώσεις και απόψεις που διεκδικούν νέες αυθεντίες. Αυτό περιλαμβάνει και τις γνώσεις/απόψεις των κινημάτων και επιζώντων ψυχιατρικής/ ληπτριών υπηρεσιών, βασικά όλοι μας πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας!

 

Προσκεκλημένοι ομιλητές θα μας βοηθήσουν να κρατήσουμε αυτήν τη συζήτηση ανοιχτή.

 Σας καλούμε να συμμετάσχετε, να καταθέσετε ιδέες και προτάσεις, να γνωριστούμε από κοντά. Στο χώρο ευπρόσδεκτες είναι και αναλογικές μορφές έκφρασης μέσω ζωγραφικής, ποίησης, θεάτρου και ότι άλλο έχει να προσφέρει ο καθένας και η καθεμία. Για να καταθέσετε μια πρόταση για ομιλία, εργαστήριο και οτι άλλο στείλτε μας ένα mail στο athinahvsynantisi@gmail.com 

 

Ο χώρος θα ανακοινωθεί σύντομα

Είσοδος ελεύθερη
με προαιρετική οικονομική ενίσχυση

Δίκτυο Ακούγοντας Φωνές Αθήνας
Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία

 

 

 

 

Λίγα λόγια για τις ομιλήτριες και τον ομιλητή (το αρχείο θα ανανεώνεται στην πορεία καθώς θα προστίθενται και άλλοι ομιλητές/ριες):

Η Ντίνα (Κωνσταντίνα) Πουρσανίδου είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του Asylum για περισσότερο από μια δεκαετία. Άρχισε να χρησιμοποιεί υπηρεσίες ψυχικής υγείας το 1991, όταν είχε την πρώτη της σοβαρή κρίση. Ως αποτέλεσμα αυτής της κρίσης, έκανε ένα διδακτορικό στο οποίο εξέτασε την κατάθλιψη των εφήβων ως κοινωνικο-πολιτισμικό φαινόμενο στην Αγγλία και στην Ελλάδα (χώρα καταγωγής της). Κατόπιν, μετά τη δεύτερη κρίση της που διήρκεσε μερικά χρόνια και περιελάμβανε, μεταξύ άλλων, ακούσια νοσηλεία σε ψυχιατρικό νοσοκομείο στο Μάντσεστερ, εργάστηκε ως ερευνήτρια (καθώς έχει, όπως προαναφέρθηκε, προσωπική εμπειρία απ’ τη χρήση ψυχιατρικών υπηρεσιών) σε πολλά αγγλικά πανεπιστήμια. Αυτή τη στιγμή, εργάζεται στο Πανεπιστήμιο του Central Lancashire σ’ ένα έργο στον τομέα της εγκληματολογικής ψυχικής υγείας. Τέλος, είναι ένας απ’ τους ανθρώπους που διευθύνουν το Survivor Researcher Network (CIC), με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο.

Η Λυδία Σαπουνά είναι καθηγήτρια Κοινωνικής Εργασίας στο School of Applied
Social Studies, University College Cork, Ιρλανδία. Μέσα από τη δουλειά της προσπαθεί να προωθήσει μια κριτική σκέψη και πράξη στο χώρο της ψυχικής υγείας.

 

Ο Harry Gijbels είναι νοσηλευτής ψυχικής υγείας και ακαδημαϊκός με πάνω από 40 χρόνια εμπειρίας στην ψυχική υγεία και την εκπαίδευση. Συνεχίζει να ασχολείται ενεργά με το Hearing Voices Network Ireland.

Η Λυδία μαζί με τον Harry Gijbels, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ίδρυση του δικτύου Critical Voices Network Ireland και είναι συνδιοργανωτές του ετήσιου συνεδρίου Critical Perspectives in Mental Health στο University College Cork, δημιουργώντας έτσι ένα συλλογικό χώρο ακτιβισμού και αναζήτησης άλλων τρόπων κατανόησης και διαχείρισης της ψυχιατρικής εμπειρίας.

Η Jacqui Dillon, ακτιβίστρια, συγγραφέας και ομιλήτρια έχει δώσει εκατοντάδες διαλέξεις και έχει δεκάδες δημοσιεύσεις παγκοσμίως για το τραύμα, την κακοποίηση, την ψύχωση, την αποσύνδεση και τη θεραπεία. Διετέλεσε πρόεδρος του Δικτύου Hearing Voices στην Αγγλία και είναι Επίτιμη Λέκτορας Κλινικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ανατολικού Λονδίνου, Επισκέπτρια Ερευνήτρια στο Κέντρο Κοινοτικής Ψυχικής Υγείας στο Πανεπιστήμιο του Birmingham. Έχει επιμεληθεί βιβλία, έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα και εργασίες, είναι στη συντακτική επιτροπή του περιοδικού Psychosis: Psychological, Social and Integrative Approaches και έχει ιδρύσει τη Beck Road Alliance (BRA) για την υποστήριξη παιδιών επιζώντων σεξουαλικής κακοποίησης.

 

Μεταχριστουγεννιάτικο καφενείο στο χώρο της Πρωτοβουλίας ‘Ψ’

 

 

 

 

Την Τρίτη 24/1 ανοίγουμε τον χώρο της πρωτοβουλίας ‘’Ψ’’ , στην οδό Αιθαλίδου 11, κοντά στη στάση του μετρό Αγίου Ιωάννη στο Παγκράτι.

Ο χώρος αυτός φιλοξένησε και φιλοξενεί πρωτοβουλίες αμφισβήτησης της κυρίαρχης ψυχιατρικής και φωνές οι οποίες δε βρίσκουν πάντα το χώρο να ακουστούν, φωνές σιγανές, φωνές ηχηρές, φωνές ψιθυριστές, μελαγχολικές η χαρούμενες, ξεχωριστές όπως ο καθένας και η καθεμία από εμάς.

Είμαστε άτομα που έχουμε δραστηριοποιηθεί η δραστηριοποιούμαστε στο χώρο της Πρωτοβουλίας «Ψ», μετά από κάποιο καιρό βρισκόμαστε ξανά στην Αθήνα και θέλουμε να ενώσουμε ξανά τις φωνές μας, τα χρώματα μας, τις ανησυχίες μας, τις εμπειρίες μας, τα «αχ» μας και τα «ουφ» μας και τα «ουαου» μας, αρθρωμένα σε διαφορετικές γλώσσες, διαλέκτους και τρόπους.

Θέλουμε να ενώσουμε τις σιωπές μας ακόμα και να μοιραστούμε τις ανησυχίες και τα βάρη μας. Θέλουμε να «χωρέσουμε» ξανά και για αυτό θα συναντηθούμε στο χώρο της Πρωτοβουλίας «Ψ». Θέλουμε να παίξουμε με ξεγνοιασιά και με χρώματα και με μουσικές και να γεμίσουμε το χώρο αυτό με «πειραματίσματα» και ηχοχρώματα μοναδικά όπως το καθένα από μας ή και απλά να συνυπάρξουμε και να γνωριστούμε.

Ελάτε να πιούμε ένα καφεδάκι ή τσαγάκι, να τα πούμε και να ζωγραφίσουμε και να παίξουμε αν θέλουμε.

Ότι θέλετε να μοιραστείτε ευπρόσδεκτο: γλυκάκια, φαγητά, χρώματα μουσικά όργανα ή και απλά την παρουσία σας, σας περιμένουμε.

 

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

Κάλεσμα στήριξης της πορείας αλληλεγγύης για τα Προσφυγικά

 

Στις 22/11/22 σημειώθηκε κατασταλτική αστυνομική επιχείρηση στην γειτονιά των Προσφυγικών. Αφορμή στάθηκε η στοχοποίηση συγκεκριμένου συντρόφου από την γειτονιά. Ωστόσο, πραγματικός στόχος του κράτους ήταν και είναι η καταστολή των κοινοτήτων αγώνα και των δομών τους. Όλα αυτά στα πλαίσια του «κρατικού οράματος» για πόλεις «καθαρές» από πυρήνες αγώνα και φιλικές για επενδυτές, αφεντικά και κεφάλαιο. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και οι εκκενώσεις των καταλήψεων Ντουγρού στη Λάρισα, της Mundo Nuevo στη Θεσσαλονίκη, η εκκένωση προσφυγικών καταυλισμών, όπως ο Ελαιώνας και οι εξώσεις μεταναστών.

Εμείς από την πλευρά μας, ως Πρωτοβουλία Ψ, υπάρχουμε στην γειτονιά των Προσφυγικών τα τελευταία δύο χρόνια, έχουμε δημιουργήσει συντροφικές σχέσεις και έχουμε συνδιαμορφώσει τους αγώνες μας με τα άτομα της γειτονιάς. Τα Προσφυγικά αποτελούν για εμάς μια απάντηση για το πώς μπορούν να υφίστανται οι κοινότητες στο σήμερα, χτίζοντας την ζωή μας μακριά από εμπορευματικές και ιδιοκτησιακές λογικές. Στη γειτονιά των Προσφυγικών βρίσκουν θέση και αποκτούν ενεργό ρόλο, όλα εκείνα τα υποκείμενα που δεν μπορούν και δεν θέλουν να προσαρμοστούν στα κυρίαρχα παραγωγικά πρότυπα.

Στηρίζουμε την πορεία αλληλεγγύης στα Προσφυγικά, τους δημόσιους και απελευθερωμένους χώρους. 

 

ΟΛΟΙ, ΟΛΕΣ και ΟΛΑ στην πορεία αλληλεγγύης για τα Προσφυγικά,

Σάββατο 21/1/23, στις 13:00, μετρό ΠΑΝΟΡΜΟΥ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ

 

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

 

 

ΘΑΛΑΜΟΙ/ΦΥΛΑΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΟΣΗΛΕΙΑ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΨΝΑ

 

Σε «ειδικούς θαλάμους» θα νοσηλεύονται από εδώ και πέρα στο ΨΝΑ οι κρατούμενοι σε φυλακές που έχουν ανάγκη ψυχιατρικής νοσηλείας. Το Διοικητικό Συμβούλιο του ψυχιατρείου, ύστερα από πρόταση του Επιστημονικού Συμβουλίου, έσπευσε, με ταχύτατους ρυθμούς, να υιοθετήσει σχετικό αίτημα του Σωματείου Υπαλλήλων Εξωτερικής Φρούρησης Καταστημάτων Κράτησης Αττικής (ΣΥΕΦΚΚΑ).

Επικαλούμενοι έλλειψη επαρκούς αριθμού φρουρών και κατασκευάζοντας πιθανούς «κινδύνους» που υποτίθεται ότι εγκυμονεί η ταυτόχρονη νοσηλεία παραπάνω του ενός κρατουμένων σε διαφορετικά τμήματα, ή ακόμα και σε διαφορετικούς θαλάμους στο ίδιο τμήμα, ζήτησαν/απαίτησαν να γίνεται η νοσηλεία όλων των κρατουμένων στο ίδιο τμήμα και στον ίδιο θάλαμο.

Και το λεγόμενο «Επιστημονικό Συμβούλιο», σε πλήρη σύμπλευση του ρόλου που ασκεί η κυρίαρχη ψυχιατρική με την αστυνομία και τους κάθε είδους φρουρούς (ο καθένας, φυσικά, από το σημείο και την πλευρά που του έχει ανατεθεί) για την διαφύλαξη της «δημόσιας τάξης», έσπευσε να προτείνει και το ΔΣ ν΄ αποφασίσει ό,τι ζήτησαν οι φρουροί. Σύμφωνα με την απόφαση, μετά την εισαγωγή ενός κρατούμενου για νοσηλεία σ΄ ένα τμήμα του ΨΝΑ, αν υπάρξει δεύτερος, τρίτος κλπ, θα εισάγονται όλοι στο ίδιο τμήμα και στον ίδιο θάλαμο.

Μην ξεχνάμε ότι κάθε θάλαμος έχει τρεις κλίνες και, όπως λειτουργεί το ΨΝΑ, κάθε θάλαμος χωράει (και έχει συνήθως) και δύο ράντζα. Έτσι, αντί για δυο φρουρούς, σε κάθε μια από τις τρεις βάρδιες (σύνολο έξι ημερησίως), για κάθε κρατούμενο που νοσηλεύεται, τώρα θα έχουμε μόνο δυο φρουρούς για δυο κρατούμενους, για τρεις, για πέντε, ή και παραπάνω.

Μπορεί κανείς να σκεφτεί τι κόλαση θα δημιουργηθεί για τις συνθήκες νοσηλείας των κρατουμένων, αλλά και για όλους/ες μέσα στο ψυχιατρικό τμήμα, όταν διαχρονικά, και μέχρι τώρα, με το καθεστώς των δυο φρουρών για κάθε νοσηλευόμενο κρατούμενο, είναι γνωστά τα περιστατικά με την απαίτηση από τους φρουρούς για την μηχανική καθήλωση των κρατούμενων ασθενών, ή και με το αυθαίρετο δέσιμό τους, από τους ίδιους τους φρουρούς, με χειροπέδες στο κρεβάτι, για μην τους δραπετεύσουν όταν θα πίνουν ήσυχοι το καφεδάκι τους, ή θα κάνουν τη βόλτα τους κλπ.

Όπως, επίσης, η πίεση, ή και, ενίοτε, η επιβολή, ανάλογα με την εκάστοτε περίπτωση, να είναι παρών ο φρουρός όταν ο γιατρός θα εξετάζει τον φρουρούμενο ασθενή. Σε συνθήκες που είναι για τον οποιονδήποτε αδύνατο να διαφύγει από το κλειστό παράθυρο του γραφείου του γιατρού, ή από την πόρτα του γραφείου έξω από την οποία μπορεί να είναι, και πάντα είναι, ο φρουρός.

Είναι σαφές ότι με την ουσιαστική παραχώρηση ενός θαλάμου του ψυχιατρικού τμήματος στο καθεστώς της φρούρησης, οι κρατούμενοι που νοσηλεύονται στερούνται, επειδή είναι κρατούμενοι, ακόμα και το δικαίωμα για μια αξιοπρεπή περίθαλψη (όσο είναι δυνατό αυτή να υπάρξει μέσα σε μια ψυχιατρική μονάδα) επειδή είναι κρατούμενοι.

Αν η φρούρηση, με τον τρόπο που ασκείται στα ψυχιατρικά τμήματα, ήδη δημιουργεί προβλήματα στην λειτουργία τους (τουλάχιστον για όσους επαγγελματίες ψυχικής υγείας είναι ταγμένοι σε μια ουσιαστική θεραπευτική φροντίδα και όχι στο μονόδρομο της καταστολής και της συμμόρφωσης), η δημιουργία ενός ειδικού θαλάμου κρατουμένων θα είναι ένας χώρος που οι φρουροί «θα λύνουν και θα δένουν», και μεταφορικά και κυριολεκτικά - το τι θα γίνεται μέσα σε αυτό τον θάλαμο θα ορίζεται από αυτούς.

Και όταν ακραιφνώς φυλακτικές λογικές και λειτουργίες μπαίνουν μέσα στη λειτουργία μιας ψυχιατρικής μονάδας, δεν πρόκειται παρά για ένα βήμα προς τη δημιουργία ενός φυλακτικού/σωφρονιστικού τμήματος μέσα στο ψυχιατρείο, όπως, άλλωστε, είναι το από μακρού ζητούμενο από κράτος και κυρίαρχη ψυχιατρική.

Όλοι και όλες οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας, όλοι και όλες οι εργαζόμενοι/ες στο ΨΝΑ, στο Δρομοκαΐτειο και παντού δεν θα πρέπει επ΄ ουδενί να δεχτούν, μαζί με πολλά άλλα, μια τέτοια απροκάλυπτη πορεία προς την παλαιο-ιδρυματική παλινδρόμηση.

17/1/2023

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

Η παρέμβαση της ΣυΚαΠρο στην εκδήλωση "Η αλλεγγύη είναι θεραπευτική": Κοινότητα, ψυχική υγεία και δύο χρόνια συνεργασίας με την πρωτοβουλία Ψ

 

Με αφορμή τα δύο χρόνια συνεργασίας μας με την πρωτοβουλία Ψ, αφετηρία της οποίας ήταν η ανάγκη ανθρώπων που διέμεναν στην γειτονιά των Προσφυγικών, μπορούμε να αποτυπώσουμε εμπειρίες και θέσεις πάνω στην κοινοτική διαχείριση θεμάτων ψυχικής υγείας, τουλάχιστον όσον αφορά τη μέχρι τώρα κοινή μας εμπειρία. Επίσης, τη γενική μας αντίληψη σε σχέση με τα ζητήματα αυτά, σε συνάρτηση με το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, καθώς και την προοπτική που βλέπουμε στο ειδικό κομμάτι του κινήματος που ασχολείται με την ψυχική υγεία.

Η κοινότητα των Κατειλημμένων Προσφυγικών συγκροτείται στη βάση μιας κοινής ανάγκης, ακόμα και αν οι αφετηρίες είναι διαφορετικές. Στη βάση αυτή, η κοινή ζωή δεν μπορεί να έχει αποκλεισμούς, καθώς χτίζεται πάνω στη λογική της συμπεριληπτικότητας και της κοινής προοπτικής. Όλα τα θέματα αντιμετωπίζονται συλλογικά στα πλαίσια της αυτοοργάνωσης και με τη συνείδηση ότι όλα τα μέλη της κοινότητας είναι επιμέρους στοιχεία ενός συλλογικού σώματος, αυτόνομα και ταυτόχρονα συνδεδεμένα οργανικά μεταξύ τους. Είμαστε μέρη της κοινότητας αρχικά και κύρια, γιατί θέλουμε να είμαστε μέρη αυτής. Η κάθε «αρρώστια» (ορισμός που αποδίδεται από την κυριαρχία) είναι μέρος της ζωής, άρα όλες τις ιδιαιτερότητες των ανθρώπων με θέματα υγείας τις αντιλαμβανόμαστε ως κομμάτι της ζωής, με τη συνείδηση ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει «ασθενείς», καθώς επίσης ότι η λεγόμενη «αρρώστια», η ανισορροπία της ομοιόστασης, ειδικά στο ψυχικό πεδίο, μπορεί να είναι το πολύτιμο καταφύγιο του ανθρώπου σε έναν κόσμο εντελώς ανάποδα.

Ως βασική ανθρώπινη ανάγκη, η οποία αποτελεί κομμάτι του πλαισίου της κοινότητας, αναγνωρίζουμε την επικοινωνία. Παρατηρούμε ότι οι άνθρωποι είμαστε καλύτερα όταν δημιουργούμε δεσμούς εμπιστοσύνης και σταθερότητας, όταν μας δίνεται ο χώρος και η δυνατότητα να εκφραζόμαστε και να μοιραζόμαστε σκέψεις και συναισθήματα.

Δεν απομονώνουμε ούτε κρύβουμε τους ανθρώπους της Κοινότητάς μας. Προσπαθούμε να τους εμπλέξουμε στις κοινοτικές εργασίες και δραστηριότητες με βάση τις δυνατότητες και τα ενδιαφέροντά τους, γιατί όσο απομονώνονται και βαπτίζονται μη ικανοί για τίποτα, ανατροφοδοτείται αυτή τους η ταυτότητα. Δίνοντας χώρο σε άλλα βιώματα, περιορίζεται η δυναμική του αρνητικού ή τραυματικού βιώματος, δεν κυριαρχεί μέσα στον άνθρωπο, ο άνθρωπος παύει να είναι έρμαιο μιας ασθένειας. Η προτροπή για προσπάθεια είναι σημαντική γιατί αποτελεί τη βάση της ισότιμης αντιμετώπισης, της αλληλεγγύης. Το πλαίσιο που λειτουργούμε στην κοινότητα είναι κοινό σε όλ@. Πρώτα απ' όλα, υπάρχει η βάση της κοινής συμφωνίας και πλαισίου και όλες οι διαφορές έχουν να κάνουν με τις ανάγκες και τις δυνατότητες των ατόμων, καθώς η ασθένεια μόνο αυτά μπορεί να ορίσει.

Η κοινή ζωή, με τη διαφορετικότητα του καθεν@, βασίζεται στη συλλογική ευθύνη μέσα από ένα συλλογικό πλαίσιο και πρόγραμμα. Η φροντίδα του ενός απέναντι στην άλλη δεν οφείλεται ούτε στην προσωπική σχέση ούτε στη φιλανθρωπία, που αποτελεί μια κατεξοχήν προσωπική επιλογή, αλλά εκφράζει ακριβώς το συλλογικό πνεύμα της κοινότητας, έτσι ώστε να προχωράμε όλ@ μαζί μπροστά. Ζώντας μαζί, ακόμα και ελλείψει θεωρητικής κατάρτισης πάνω σε θέματα ψυχικής υγείας, αντιλαμβανόμαστε εμπειρικά τι συμβαίνει στους ανθρώπους και ενσωματώνοντας τις ιδιαιτερότητες δουλεύουμε προς μια προωθητική κατεύθυνση, συλλογικά.

Καθώς οι άνθρωποι δεν ζουν σε κοινωνικοπολιτικό κενό, η ψυχική υγεία δεν είναι ανεξάρτητη από το οικονομικό/κοινωνικό/πολιτικό σύστημα. Πολλά από τα προβλήματα των ανθρώπων λύνονται όταν αναιρεθεί πρακτικά η αιτία που τα γεννά, η οποία εντοπίζεται στις δυσχέρειες που αντιμετωπίζουν κυρίως λόγω ταξικής θέσης. Η κοινότητα μέσω των δομών της επιχειρεί να δώσει απαντήσεις στις ανάγκες των ανθρώπων καθώς και προοπτικές. Ακόμα και τα θέματα που απασχολούν τους ανθρώπους και καλούνται περισσότερο «υπαρξιακά» μόνο μέσω του μοιράσματος και της κοινής προοπτικής μπορούν να μετουσιωθούν προς δημιουργικές κατευθύνσεις.

Η πρωτοβουλία Ψ συμμετέχοντας για την κάλυψη των αναγκών της γειτονιάς των Προσφυγικών, στηρίζει την αυτοοργανωμένη δομή της κοινότητας. Αντιλαμβανόμαστε αυτή τη συνεργασία ως μακροπρόθεσμη και βασισμένη σε μεταξύ μας σχέσεις αλληλεξάρτησης. Η πρωτοβουλία Ψ ασχολείται μ’ ένα ειδικό κομμάτι ενός ευρύτερου κινήματος, στην πρώτη γραμμή των αγώνων για την ψυχική υγεία από μια κινηματική, ριζοσπαστική και αγωνιστική σκοπιά. Η αυτοοργάνωση των αντιστάσεων των από τα κάτω σε πιο σύνθετες δομές και βαθμίδες, με κινηματικούς και προοπτικούς όρους θεωρούμε ότι αποτελεί μια εκ των ουκ άνευ ευθύνη της, στην οποία πιστεύουμε ότι στεκόμαστε στο πλάι της με την ίδια την πολιτική και οργανική σχέση που συγκροτούμε μαζί της και μέσα από την γειτονιά των Προσφυγικών.

Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα, διακυβεύονται με την καταστολή της κατειλημμένης γειτονιάς των Προσφυγικών Λ. Αλεξάνδρας και των κοινοτικών δομών της. Ταυτόχρονα όμως, οι ίδιες οι δομές είναι αυτές που συγκροτούν μέσα από τις ρεαλιστικές απαντήσεις που δίνουν, πραγματώνοντας τον σκοπό και τον ρόλο τους, ένα από τα πιο ισχυρά όπλα άμυνας της Κοινότητας μας απέναντι στους κρατικούς και κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Το φαντασιακό γίνεται ρεαλιστικό με αυτοοργάνωση, αντίσταση, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια και αποτελεί το αντίβαρο στη βαρβαρότητα του ανάποδου κόσμου που ζούμε.

ΣυΚαΠρο (συνέλευση κατειλημμένων Προσφυγικών Λ. Αλεξάνδρας)
Δεκέμβρης 2022