Νέα συνάντηση της "Πρωτοβουλιας για ένα πολύμορφο κίνημα για την Ψυχική Υγεία"το Σάββατο, 1/11/14 , ώρα 12 μ.μ

Συνάντηση της "Πρωτοβουλίας για ένα πολύμορφο κίνημα για την Ψυχική Υγεία"το Σάββατο, 1/11/14, ώρα 12 μ.μ , στον ξενώνα "Σεμέλη", Φερών 38, κοντά στην πλατεία Βικτωρίας.

Μεταξύ των θεμάτων για συζήτηση είναι, εκτός από την ενημέρωση για τα "τρέχοντα", η διοργάνωση της εκδήλωσης για την "επικινδυνότητα", η λειτουργία του blog και η επικοινωνία της ομάδας μέσω fb, ενώ σημαντικός χρόνος θα αφιερωθεί στην συζήτηση (που είχε ήδη προταθεί από την προηγούμενη συνάντηση) για ένα ξεκαθάρισμα σε βάθος για το τι εννοούμε με το "κλείσιμο", ή με το "όχι στο κλείσιμο" των ψυχιατρείων.

Συνάντηση της Πρωτοβουλίας αυτό το Σάββατο 18/10/2014

Το Σάββατο 18/10 η Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα για την Ψυχική Υγεία, θα πραγματοποιήσει την τακτική της συνάντηση στις 12 το μεσημέρι στον Ξενώνα Σεμέλη, Φερών 38 (κάθετη οδός, στην άνοδο της Αχαρνών δεξιά, στο ύψος της πλατείας Βικτωρίας).

Μεταξύ άλλων θα συζητηθεί η εμπειρία μελών της Πρωτοβουλίας από τη συμμετοχή τους στο Διεθνές Συνέδριο "Ζώντας με τη Σχιζοφρένεια" που έγινε στην Αθήνα και στο "6ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ακούγοντας Φωνές - Hearing Voices" που έγινε στη Θεσσαλονίκη.

Κάθε συμμετοχή ευπρόσδεκτη!

ΟΧΙ ΣΤΟ ΒΙΑΙΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΩΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΟΤΙΚΑ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΩΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ

Η «Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα για την Ψυχική Υγεία» εκφράζει την συμπαράστασή της στον αγώνα των εργαζομένων του ΨΝΑ ενάντια στην διάλυση της Ψυχικής Υγείας.

Η εφαρμογή, κατ΄ εντολήν της τρόικας, των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στο χώρο της Ψυχικής Υγείας έχει ήδη οδηγήσει στην περαιτέρω θεραπευτική και κοινωνική απόρριψη των ατόμων με προβλήματα ψυχικής υγείας, την ίδια στιγμή που οι υπάρχουσες υπηρεσίες, λόγω της δραματικής έλλειψης προσωπικού και οικονομικών πόρων, λειτουργούν όχι μόνο αδυνατώντας να προσφέρουν τις δέουσες θεραπευτικές υπηρεσίες αλλά, συχνά, κάτω από το όριο της λεγόμενης «ασφαλούς λειτουργίας».

Η καθημερινή λειτουργία του ψυχιατρείου, όπως των περισσότερων δημόσιων μονάδων ψυχικής υγείας, εγκυμονεί, ανά πάσα στιγμή, το μοιραίο «τραγικό συμβάν», αυτό που θα βγει στο φως της δημοσιότητας (όπως, πχ, η αυτοκτονία ενός αστέγου που απορρίφθηκε το αίτημά του για νοσηλεία), την ίδια στιγμή που πλήθος άλλα τραγικά συμβάντα, εντός και εκτός των μονάδων ψυχικής υγείας, αποτελούν την καθημερινότητα της «ζωής» των ψυχικά πασχόντων και δεν γίνονται γνωστά επειδή δεν εκδηλώνονται με έναν «θεαματικό» τρόπο.

Το προσωπικό των ψυχιατρείων, εκτός από την ραγδαία αριθμητική μείωσή του (σε σημείο κυριολεκτικής εργασιακής εξόντωσης αυτών που ακόμα εργάζονται), ζει και μέσα σε μια καθημερινή ανασφάλεια όσον αφορά το εργασιακό του μέλλον, με την προωθούμενη «αξιολόγηση» ως δημιουργία δεξαμενής μελλοντικών απολύσεων και του «κλεισίματος των ψυχιατρείων» ως μιας διεθνώς δοκιμασμένης, εδώ και πολλά χρόνια, νεοφιλελεύθερης συνταγής στην ψυχική υγεία, που συνίσταται στο ταυτόχρονο πέταγμα στον δρόμο των «ασθενών» και (μεγάλου μέρους ή και όλου) του προσωπικού.

Το ψυχιατρείο, του οποίου, εδώ και πολλά χρόνια, έχει πλήρως αναδειχτεί ο αντιθεραπευτικός, ιδρυματοποιητικός, κατασταλτικός, βάρβαρος χαρακτήρας, ως φορέα μιας κοινωνικής ανάθεσης για την επιβολή της δημόσιας τάξης, ως ενός θεσμού του οποίου αυτός ακριβώς ο εντεταλμένος ρόλος κυριαρχεί και, εν τέλει, πνίγει τον όποια θεραπευτική του επιδίωξη – ακόμα και αυτό το ψυχιατρείο, τους είναι, πλέον, πολύ «ακριβό» για τον έλεγχο ανθρώπων και ομάδων, που αντιμετωπίζονται ως ένα κοινωνικό βάρος, ως ζωές που είναι περιττές. Είναι επειδή οι «ψυχικά ασθενείς», και το προσωπικό που τους φροντίζει, δεν «χωράνε» στους στόχους της «δημοσιονομικής προσαρμογής» που κλείνουν τα ψυχιατρεία. ΄Η, όσο δεν καταφέρνουν ακόμα να τα κλείσουν, τα αφήνουν να καταρρέουν, πράγμα που είναι μια άλλη, καθημερινή μορφή κλεισίματος.

Το ζήτημα για μας δεν είναι να υπερασπίσουμε έναν αντιθεραπευτικό θεσμό, αλλά να παλέψουμε για την δημιουργία των όρων, όχι για την κατάργηση, αλλά για το ξεπέρασμά του - για να πάμε «πέρα από» το ψυχιατρείο, προς ένα κοινοτικά βασισμένο σύστημα ψυχικής υγείας, που θα σέβεται τον ψυχικά πάσχοντα και τα δικαιώματά του (όχι στα λόγια, αλλά έμπρακτα), που δεν θα επιβάλει και δεν θα καταστέλλει, αλλά θα διαλέγεται και θα διαπραγματεύεται, θα συνοδεύει και θα στηρίζει. Είναι γι΄ αυτό το λόγο που είμαστε κάθετα αντίθετοι στον τρόπο που προωθούν τώρα το «κλείσιμο του ψυχιατρείου».

Η αντίστασή μας αυτή είναι από τη σκοπιά μιας άλλης Ψυχικής Υγείας, που είναι συνυφασμένη με έναν άλλο τρόπο «σκέψης και πράξης», με μιαν άλλη προσέγγιση στον ψυχικά πάσχοντα και, φυσικά, με την τομεοποίηση των υπηρεσιών (με Τομείς Ψυχικής Υγείας - ΤΟΨΥ - το πολύ μέχρι 100.000 κατοίκους), με την δημιουργία Κέντρων Ψυχικής Υγείας (ανά ΤΟΨΥ) ως της βάσης ενός ολοκληρωμένου δικτύου κοινοτικών υπηρεσιών, με εξασφάλιση αξιοπρεπούς εισοδήματος για όλα τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, με την δημιουργία ευκαιριών για την κατάλληλη για τον καθένα και κανονικά αμειβόμενη εργασία, με στήριξη, θεραπευτική, κοινωνική και υλική, στον τόπο κατοικίας, με στήριξη των οικογενειών που φροντίζουν ψυχικά πάσχοντα μέλη. Σ΄ αυτή τη βάση και με αυτές τις προϋποθέσεις, η νοσηλεία σε κατάλληλα οργανωμένο (χωροταξικά και αρχιτεκτονικά) χώρο του γενικού νοσοκομείου, με επαρκή στελέχωση και ταυτόχρονη διασύνδεση με το δίκτυο των κοινοτικών υπηρεσιών του ΤΟΨΥ, θα είναι αυτονόητη.

Ολα αυτά σημαίνουν όχι μόνο την διατήρηση του υπάρχοντος προσωπικού, αλλά και μαζικές προσλήψεις σε όλες τις ειδικότητες - προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και όχι με μισθούς πείνας.

Είμαστε ενάντια σε κάθε μορφής ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της Ψυχικής Υγείας, είτε μέσω κερδοσκοπικών, είτε μέσω δήθεν «μη κερδοσκοπικών» φορέων (ΜΚΟ κλπ) και υπέρ ενός αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν συστήματος ψυχικής υγείας, ανοικτού, με βάση στην κοινότητα, υπό τον έλεγχο των εργαζόμενων λειτουργών, με συμμέτοχους και ισότιμους συνομιλητές τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, τις οικογένειες, κοινωνικούς φορείς - όχι υπέρ «δημόσιων και δωρεάν» μηχανικών καθηλώσεων, «δημόσιων και δωρεάν» απομονώσεων και κλειδωμένων τμημάτων, δικαστικών ψυχιατρείων κοκ.

Σ΄ αυτό τον αγώνα, σε μια τέτοια κατεύθυνση και προοπτική, που είναι η μόνη που κατοχυρώνει με ουσιαστικό τρόπο τον θεραπευτικό ρόλο και την αξιοπρέπεια των λειτουργών, είναι εκ των ουκ άνευ η συμμαχία τους με τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία και τις συλλογικότητές τους, με τις οικογένειες και τους συλλόγους τους, με τα κοινωνικά κινήματα που παλεύουν για τα δικαιώματα όλων, χωρίς διακρίσεις «υγιούς» ή «ασθενούς», εθνότητας, φυλής, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού, της όποιας διαφορετικότητας - στην κατεύθυνση μιας Ψυχικής Υγείας ως παράγοντα χειραφέτησης, στα πλαίσια μιας «από τα κάτω» χειραφετημένης κοινωνίας.

6/10/2014

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

http://protovouliapsy.blogspot.gr

«Εξωνοσοκομειακή Υποχρεωτική Αγωγή» - Κλείνουν τα ψυχιατρεία και μετατρέπουν σε άσυλα τα σπίτια των ψυχικά πασχόντων

  

«Εξωνοσοκομειακή Υποχρεωτική Αγωγή»

ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΥΝ ΣΕ ΑΣΥΛΑ

ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΨΥΧΙΚΑ ΠΑΣΧΟΝΤΩΝ

Εν μέσω και στο πλαίσιο της σχεδιαζόμενης και υλοποιούμενης βίαιης κατάργησης των ψυχιατρικών νοσοκομείων χωρίς να υφίστανται κατάλληλες και επαρκείς δομές τόσο στα γενικά νοσοκομεία όσο και στην κοινότητα για να στεγάσουν τη φερόμενη ως «ψυχιατρική μεταρρύθμιση», η διημερίδα με τίτλο «Διαχείριση της επικινδυνότητας των ψυχικά  πασχόντων στην καθημερινή κλινική πράξη» που διοργανώνει η Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία στις 26-27 Σεπτέμβρη, φέρνει στο προσκήνιο την «καινοτομία» της «Εξωνοσοκομειακής Υποχρεωτικής Αγωγής» ή πιο ορθά της «αναγκαστικής θεραπείας στην κοινότητα» (compulsive community treatment), όπως αναφέρεται το μέτρο στις χώρες του εξωτερικού που θεσμοθετήθηκε.

           

Όπου εφαρμόστηκε (ΗΠΑ, Σουηδία, Μ. Βρετανία κλπ), ο ψυχίατρος αποφασίζει τη θεραπεία που καλείται να υλοποιήσει η κοινοτική υπηρεσία και σε περίπτωση άρνησης, ο ασθενής μπορεί να υποστεί αναγκαστική νοσηλεία σε ψυχιατρική μονάδα. Όσο προοδευτικό μπορεί να ακούγεται ένα τέτοιο μέτρο «αποασυλοποίησης», άλλο τόσο αναχρονιστικό και καθηλωτικό είναι στην πράξη για τον ίδιο τον ασθενή/λήπτη και τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν. Πρέπει να τονιστεί ότι το μέτρο αυτό δεν αμφισβητεί και δεν εισηγείται την απεμπόληση των κακών πρακτικών του ψυχιατρικού ασύλου, κλειδωμένες πόρτες, μηχανικές καθηλώσεις, απομονώσεις, μονόδρομος του ψυχοφάρμακου, αλλά επί της ουσίας τις επισύρει ως φόβητρο, προκειμένου ο ασθενής και το περιβάλλον του να αποδεχτούν την «Εξωνοσοκομειακή Υποχρεωτική Αγωγή» ως το «λιγότερο κακό» και όχι ως το βέλτιστο θεραπευτικό πλαίσιο.

Στην ελληνική πραγματικότητα, εύλογα γεννάται το ερώτημα από ποιους θα εφαρμοστεί η «Εξωνοσοκομειακή Υποχρεωτική Αγωγή» με δεδομένη την έλλειψη επαρκών, στελεχωμένων και σωστά σχεδιασμένων κοινοτικών δομών. Αυτό που υφίσταται είναι ολιγάριθμα Κέντρα Ημέρας και Ξενώνες περιορισμένης χωρητικότητας,  δημιουργημένα χωρίς κεντρικό σχεδιασμό, χωρίς τη μεταξύ τους διασύνδεση, υποχρηματοδοτούμενα, υποστελεχωμένα και στο έλεος της ανανέωσης της χρηματοδότησής τους από το ΕΣΠΑ. Παρέχουν στο λήπτη ένα «θεραπευτικό συμβόλαιο» με ημερομηνία λήξης, η οποία όταν παρέλθει τον αναγκάζει είτε να επιστρέψει στην απομόνωση της οικίας του, είτε να αναζητά εναγωνίως νέο συμβόλαιο αλλού. Η «τομεοποίηση» είναι ένας ωραίος τίτλος στα χαρτιά και όσοι συμμετέχουν στις ανύπαρκτες «δομές» της πιστοποιούν ότι πρόκειται για κενό γράμμα.

Η προφανής απάντηση  στο εύλογο ερώτημα λοιπόν είναι ότι η «Εξωνοσοκομειακή Υποχρεωτική Αγωγή» θα εφαρμοστεί από την ίδια την οικογένεια του ασθενούς/λήπτη. Κάθε σπίτι ενός ψυχικά πάσχοντα, επιθυμώντας πολύ λογικά να αποφευχθεί η υποχρεωτική νοσηλεία με όλες τις καταστρεπτικές για τον ασθενή διαδικασίες και πρακτικές (ακούσιες εισαγωγές συνοδεία αστυνομίας, καθηλώσεις, φαρμακευτικές αυθαιρεσίες κλπ) θα μετατρέπεται σε ένα μίνι άσυλο. Η ευθύνη της «θεραπείας» θα μεταφέρεται στους λήπτες και τους οικείους τους, οι οποίοι χωρίς επαρκή γνώση, εκπαίδευση και βοήθεια θα κληθούν να εκτελούν χρέη γιατρού, νοσηλευτή, ψυχοθεραπευτή και κατασταλτικού μηχανισμού, αφού χωρίς κοινοτικές δομές, το κύριο βάρος θα πέφτει και πάλι στη φαρμακευτική αγωγή, ενίοτε αναγκαία αλλά ουδέποτε επαρκής αν θέλουμε να μιλάμε για ουσιαστική θεραπεία.

Η «Εξωνοσοκομειακή Υποχρεωτική Αγωγή» εν μέσω της απουσίας ενός δημόσιου, λειτουργικού, κοινοτικού θεραπευτικού πλαισίου, θα φορτώσει στην οικογένεια το οικονομικό βάρος της παροχής υπηρεσιών και θα την επιβαρύνει επιπλέον συναισθηματικά και ψυχολογικά αναθέτοντάς της ρόλους στους οποίους θα αδυνατεί να ανταπεξέλθει, τόσο εξαιτίας οικονομικής αδυναμίας, όσο και λόγω της έλλειψης εκπαίδευσης και ενημέρωσης, στην οποία ποτέ δεν δόθηκε βάρος με ουσία, συνέπεια και συνέχεια, αλλά και επειδή πολλές φορές το ίδιο το σπίτι μπορεί να είναι μία από τις αιτίες του προβλήματος και δεν μπορεί αυτόματα να μετατραπεί σε φορέα της λύσης του.

Γινόμαστε μάρτυρες του φαινομένου, με το βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρικών νοσοκομείων και την απουσία δομών που θα τα υποκαταστήσουν, καθώς δεν τίθεται θέμα βελτίωσης αυτών, να προκρίνονται λογικές υπό τον εύηχο αλλά κούφιο τίτλο της «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης» που  οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αποστέρηση των όποιων, λειψών, υπηρεσιών απολάμβανε ο ψυχικά πάσχων. Η ευθύνη, το κόστος, οικονομικό και ψυχικό, και το βάρος της ορθής εφαρμογή της θεραπείας μετατίθεται στον ίδιο τον ασθενή και στο περιβάλλον του. Η θεραπεία θα μετατραπεί σε μία ατομική-ιδιωτική διαδικασία και όποιος δεν θα έχει την ικανότητα να τη φέρει σε πέρας θα ρίχνεται στον καιάδα της υποτροπής, της περιθωριοποίησης και της απομόνωσης. Η εφαρμογή του μέτρου στο εξωτερικό, αυτό πιστοποιεί.

Διορθώνοντας τον τίτλο της διημερίδας, το ουσιαστικό διακύβευμα εδώ είναι η  «Διαχείριση της επικινδυνότητας των πολιτικών ψυχικής υγείας στην καθημερινή ζωή» και όχι της επικινδυνότητας των ψυχικά πασχόντων, οι οποίοι υφίστανται ερήμην τις συνέπειες των σχεδιασμών αυτών, βρίσκονται ήδη στο περιθώριο μιας κοινωνίας που καταστρατηγεί τα δικαιώματά τους και έρχεται τώρα να τα αποτελειώσει.

Αν κάποιοι θεωρούν ότι καπηλευόμενοι τον όρο της «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης» θα μπορέσουν αδιαμαρτύρητα να κατεδαφίσουν ολοκληρωτικά την ψυχική υγεία, τους ενημερώνουμε ότι πλέον όχι απλά δεν συμβιβαζόμαστε με το στρεβλό καθεστώς που ίσχυε στο παρελθόν, αλλά και ότι δεν θα επιτρέψουμε να υποθηκευτεί το μέλλον της υγείας των ψυχικά πασχόντων. Απαιτούμε επιτέλους την ουσιαστική «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» που θα σέβεται τον ασθενή, τον επαγγελματία και το συγγενή στο πλαίσιο μιας κοινωνίας που μπορεί και οφείλει να την υλοποιήσει.

Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα για την Ψυχική Υγεία