Παρασκευή 7/11 στις 7:30 μ.μ - Προβολή της ταινίας "Ο δάσκαλος που υποσχέθηκε τη θάλασσα" της Πατρίσια Φοντ

 

Η Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία ξεκινάει και πάλι κινηματογραφικές προβολές στο στέκι της, Αιθαλίδου 11 στον Αγ. Ιωάννη.

Την Παρασκευή 7 Νοεμβρίου στις 7:30 μ.μ θα γίνει προβολή της ταινίας "Ο δάσκαλος που υποσχέθηκε τη θάλασσα", η οποία σκιαγραφεί το έργο του καταλανού δασκάλου Antoni Benaiges, ο οποίος όπως και πολλοί άλλοι διώχθηκε από το καθεστώς της δικτατορίας του Φράνκο.

Στην προβολή θα συμμετέχουν και μέλη της Παιδαγωγικής Ομάδας "Το Σκασιαρχείο", συζητώντας το έργο του Benaiges, αλλά και για το ισπανικό κίνημα παιδαγωγών που προσπάθησαν να εφαρμόσουν μια άλλη παιδαγωγική και να δημιουργήσουν ένα άλλο σχολείο. 

Περίληψη της ταινίας

Η Αριάδνα ανακαλύπτει ότι ο παππούς της, που εδώ και καιρό παραμένει συνεχώς σιωπηλός, ψάχνει τα ίχνη του πατέρα του , που είχε εξαφανιστεί κατά τον ισπανικό εμφύλιο. Αποφασίζει λοιπόν να ταξιδέψει στο ορεινό χωριό της βόρειας Ισπανίας, τόπο γέννησης του παππού, για να ξετυλίξει το κουβάρι των δραματικών γεγονότων πριν και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Ψάχνοντας όσους ντόπιους παρέμεναν στη ζωή, όλες τους οι διηγήσεις συγκλίνουν σε ένα εμβληματικό όσο και χαρισματικό πρόσωπο : τον δάσκαλο του χωριού Άντονι Μπενάγιες (Antoni Benaiges), που αποπειράθηκε να εφαρμόσει στο απομονωμένο ορεινό χωριό μία πρωτοποριακή και ελευθεριακή μέθοδο διδασκαλίας, τη μέθοδο του Γάλλου εκπαιδευτικού Φρενέ (Freinet). Ο Άντονι Μπενάγιες κατάφερε να εμπνεύσει τα παιδιά να διαλέξουν τις κλίσεις τους και τους υποσχέθηκε να τους δείξει τη θάλασσα που μέχρι τότε δεν είχαν ποτέ τους δει… Η ταινία είναι βασισμένη στην απίστευτη, μα πραγματική ιστορία του Άντονι Μπενάγιες, μίας εμβληματικής φιγούρας του αντιφασισμού στην Ισπανία την περίοδο που ξέσπασε ο ισπανικός εμφύλιος.
Σκηνοθεσία : Πατρίσια Φοντ

Διάρκεια: 105'

Πρωτότυπος τίτλος: El Maestro que Prometió el Mar

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

«Η Ελευθερία είναι Θεραπευτική»: Μέλη της Πρωτοβουλίας 'Ψ' θα μιλήσουν για το βιβλίο, την Παρασκευή στις 20:00, στην εκπομπή Παρίας του Radio Reboot

 

Αυτή την Παρασκευή 3 Οκτώβρη στις 20:00, μέλη της Πρωτοβουλίας 'Ψ', θα μιλήσουν για το βιβλίο «Η Ελευθερία είναι Θεραπευτική», που κυκλοφορεί απ' τις Εκδόσεις των Συναδέλφων, στην εκπομπή Παρίας, στο Radio Reboot.

Το βιβλίο περιλαμβάνει τις ομιλίες από την εκδήλωση που διοργάνωσε η συλλογικότητά μας, τον Νοέμβριο του 2024 στο Αλτάι, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Franco Basaglia. 

Καθώς η εκπομπή θα είναι ζωντανή, αν θέλετε μπορείτε να στείλετε από τώρα ερωτήσεις ή/και σχόλια, ή διαφορετικά, τη στιγμή που θα μεταδίδεται ζωντανά, στο chat στο site απ' όπου θα μας ακούσετε. 

 

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ 

 

 

 

ΨΥΧΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΠΡΩΗΝ ΨΝΑ ΠΡΩΘΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ «ΑΔΙΚΟΠΡΑΓΟΥΝΤΕΣ ΨΥΧΙΚΑ ΠΑΣΧΟΝΤΕΣ» ΑΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙ΄ ΑΥΤΟΥΣ

 

Πριν μερικές μέρες συζητήθηκε, και εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία από το Επιστημονικό Συμβούλιο Ψυχικής Υγείας της 2ης ΥΠΕ, η πρόταση του πανεπιστημιακού Ν. Σμυρνή, προϊστάμενου του Διεύθυνσης Ιατρικής Ψυχικής Υγείας του Περιφερειακού Δικτύου Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας (ΠεΔΥΨΥ) της 2ης ΥΠΕ, για την ίδρυση ψυχιατροδικαστικής κλινικής στο χώρο του ψυχιατρείου. Μιας, δηλαδή, δομής για τον εγκλεισμό όλων των νοσηλευόμενων/κρατούμενων στη βάση του αρ.69 ΠΚ λόγω παραβατικής πράξης για την οποία, λόγω της ψυχικής νόσου, κρίθηκαν ως ακαταλόγιστοι.

Με τις συνήθεις δικαιολογίες πάντα ότι, καθώς τώρα αυτοί οι ασθενείς νοσηλεύονται στα τμήματα των εισαγωγών, αυτό δημιουργεί προβλήματα με την κατάληψη κλινών για απροσδιόριστη περίοδο χρόνου και με τον συγχρωτισμό τους με τους άλλους ασθενείς απέναντι στους οποίους μπορεί ν΄ αναπτύξουν επικίνδυνες συμπεριφορές.

Πράγματα που είναι κατασκευές των εν λόγω ψυχιάτρων καθώς, η λεγόμενη «επικινδυνότητα» των ψυχικά ασθενών (ακόμα και αυτών που έχουν προβεί σε παραβατικές πράξεις) δεν είναι, όπως διαπιστώνουν πολλές επιστημονικές έρευνες, καθόλου μεγαλύτερη από αυτήν των λεγόμενων «κανονικών». Τα όποια τραγικά συμβάντα που επικαλούνται, όχι μόνο στον κοινωνικό χώρο όπου έγινε η αρχική παραβατική πράξη, αλλά και μέσα στους χώρους νοσηλείας, ή προστατευόμενης εξωνοσοκομειακής διαμονής, όπως σε οικοτροφεία, έχουν πάντα μια «κοινωνική/σχεσιακή βάση που δεν λήφθηκε υπόψη», με την παραμέληση της αναγκαίας εν προκειμένω φροντίδας, με το βίωμα της περίκλειστης και κατασταλτικής ιδρυματικής λειτουργία αυτών των δομών αυτών κ.α.

Ας θυμίσει κάποιος σε αυτούς που προωθούν αυτά μέτρα τι γινόταν σε ανάλογη δομή στο ΨΝΑ στη δεκαετία του 80, μια δομή-κολαστήριο που έκλεισε μέσα από την κινητοποίηση των εργαζομένων τότε. Τώρα οι εντεταλμένοι του ΄Αδωνι Γεωργιάδη και του Βαρτζόπουλου προωθούν τις προβλέψεις του ν. 5129, που ψηφίστηκε πέρσι, ο οποίος, την ίδια στιγμή που οδηγεί στη διάλυση των όποιων ακόμα υπαρχόντων υπηρεσιών ψυχικής υγείας και απεξάρτησης, προωθεί ταυτόχρονα το «Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Ψυχική Υγεία», που έχει σχεδιάσει το ίδιο βασικά επιτελείο και το οποίο προβλέπει, στη θέση των θεραπευτικών υπηρεσιών, περίκλειστες δομές «υψίστης» και «μέσης» ασφαλείας, όπου θα μπορούν να νοσηλεύονται όχι μόνο παραβατικοί ασθενείς που έχουν κριθεί ακαταλόγιστοι, αλλά και ασθενείς για τους οποίους έχει γίνει κανονική εισαγωγή για νοσηλεία, αλλά το σύστημα τους κρίνει (στην πραγματικότητα τους παράγει) ως «διαταρακτικούς».

Τέτοια περίκλειστα τμήματα προβλέπεται να δημιουργηθούν κα σε πολλές άλλες πόλεις. Μπορεί να έχουμε φτάσει στο σημείο ασθενείς από Πελοπόννησο να στέλνονται για ακούσια νοσηλεία στην Κέρκυρα (ναι, συμβαίνει), αλλά κανονικές «ψυχιατρικές φυλακές» θα έχουμε παντού.

Η δημιουργία τέτοιων ψυχιατροδικαστικών κλινικών, σε συνδυασμό με την έννοια (και την αντίστοιχη μεταχείριση) του «ακαταλόγιστου», έχουν, εδώ και καιρό, δείξει την χρεωκοπία τους, τον επιστημονικά αβάσιμο χαρακτήρα τους, τον απλώς κατασταλτικό και τιμωρητικό τους ρόλο. Οπου υπάρχουν, λειτουργούν ως κανονικά κολαστήρια. Εναλλακτικές λύσεις, σε ουσιαστικά θεραπευτική κατεύθυνση, υπάρχουν, αλλά είναι αδύνατο να ακουστούν από το Λομπροζιανό, ακροδεξιό επιτελείο του Βαρτζόπουλου.

Όταν, λοιπόν, λειτουργήσει αυτό το τμήμα, θα τσουβαλιαστούν μέσα σ΄ αυτό ακόμα και οι, όχι λίγοι, ασθενείς του αρ. 69 ΠΚ που ζουν σε εξωνοσοκομειακές στεγαστικές δομές; Το πιθανότερο είναι η σχετική ντιρεκτίβα του εγκλεισμού να τους συμπεριλάβει όλους, αλλά, σε κάθε περίπτωση, η συνθήκη θα είναι έτοιμη για όποια στιγμή ένα «τυχαίο συμβάν» θα μπορεί ν΄ αξιοποιηθεί προς αυτή την κατεύθυνση.

Αυτό που περιμένει τους εργαζόμενους, όσους και όσες ακόμα έχουν μείνει, στο πρώην

ΨΝΑ, είναι ο εξαναγκασμός τους να αναλάβουν το ρόλο του κανονικού δεσμοφύλακα μέσα σ΄ ένα άθλιο περιβάλλον, με όποια εξωραϊστικά λόγια κι΄ αν περιγραφτεί, όπως πάντα γίνεται όταν εξαγγέλλονται τέτοιες δομές. Θα πρόκειται για εργασιακές συνθήκες όπου κάποιος/α ή θα αποδεχτεί και θα υιοθετήσει το ρόλο του δεσμοφύλακα, ή θα ζει με το burnout από την πρώτη μέρα.

Γι΄ αυτό πρέπει να υπάρξει αντίσταση στη δημιουργία αυτού του τμήματος, όπως και σε ό,τι διαπράττει το επιτελείο των Γεωργιάδη- Βαρτζόπουλου -Σμυρνή στην ψυχική υγεία. Όλα αυτά προβλέπονται στο νόμο που ψήφισαν πέρσι τον Ιούλιο, τα βάζουν ένα προς ένα σε εφαρμογή και δεν θα σταματήσουν αν το κίνημα δεν τους σταματήσει.

25/8/2025

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

Χώροι Εποπτευόμενης Χρήσης ή Χώροι Επιτήρησης και Εκτοπισμού;

 

Σε μια Αθήνα που συστηματικά τα τελευταία χρόνια διαμορφώνεται με βάση τις επιταγές της “ανάπτυξης” και του τουρισμού, ενώ παράλληλα το σύστημα ψυχικής υγείας και οι υπηρεσίες εξαρτήσεων διαλύονται, πρόσφατα ο Δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας ανακοίνωσε τη δημιουργία μιας νέας δομής στον Βοτανικό (με βάση την απόφαση που είχε πάρει νωρίτερα μέσα στη χρονιά το Δημοτικό Συμβούλιο), υποτίθεται στο πλαίσιο της στρατηγικής “μείωσης της βλάβης”. Μαζί του, ως πολιτικοί συμμέτοχοι, οι Υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας Άδωνις Γεωργιάδης και Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Παρότι παρουσιάζεται ως ένας Χώρος Εποπτευόμενης Χρήσης (ΧΕΧ), το εγχείρημα αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από μια επιχείρηση εκτοπισμού, επιτήρησης και πειθάρχησης των εξαρτημένων ατόμων — όχι παροχή φροντίδας.

Όπως υποστηρίζει ο Χ. Δούκας θα είναι ένας χώρος όπου οι τοξικοεξαρτημένοι θα μπορούν να κάνουν χρήση με περισσότερη “ασφάλεια” και “καθαρή σύριγγα”, όμως στην ουσία δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Οι Χώροι Εποπτευόμενης Χρήσης (ΧΕΧ) ως στρατηγική μείωσης της βλάβης βασίζονται όντως στην ύπαρξη ενός χώρου ασφάλειας για τα εξαρτημένα άτομα, ο οποίος μπορεί να λειτουργήσει και ως γέφυρα με υπηρεσίες φροντίδας, ψυχοκοινωνικής στήριξης και θεραπείας. Και ποιος χώρος θα ήταν καταλληλότερος για κάτι τέτοιο, από έναν χώρο μακριά από τον αστικό ιστό, πόσο μάλλον το κέντρο της Αθήνας; Μιλάμε στην πραγματικότητα για ένα στρατοπεδικού τύπου γκέτο, ένα “μαντρί” εκτός αστικού ιστού, προϊόν επίσημης διυπουργικής απόφασης (Υπουργεία Υγείας, Προστασίας του Πολίτη, Δήμος Αθηναίων) με τη συνέργεια ΕΛ.ΑΣ, Δημοτικής Αστυνομίας, ΚΕΘΕΑ και ΟΚΑΝΑ. Ο χώρος αυτός όχι μόνο δεν απαντά στις ανάγκες των εξαρτημένων, αλλά τις καταπατά. Γιατί όταν οι βασικοί ρόλοι έχουν ανατεθεί στην αστυνομία, δεν πρόκειται για χώρο υποστήριξης και φροντίδας, αλλά για κέντρο κράτησης.

Οι εξαρτημένοι δεν πρόκειται να προσεγγίσουν τον χώρο αυτό επειδή δήθεν προσφέρεται “καθαρή σύριγγα” και “ασφαλής χρήση”. Θα μεταφερθούν εκεί με “επιχειρήσεις-σκούπα”, με βία, με κλούβες, ως ανεπιθύμητα σώματα. Είναι το επόμενο βήμα στη μακρά πορεία ενός απάνθρωπου σχεδιασμού: απομάκρυνση των ανθρώπων “που χαλάνε την εικόνα”, εκκαθάριση των δρόμων ενόψει τουριστικής σεζόν, εκδίωξη των ανεπιθύμητων από το κέντρο.

Άλλωστε, η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Πρώτα έρχεται ο χρόνιος στιγματισμός όλων των ψυχικά ασθενών και των εξαρτημένων χρηστών και μετά ο αποκλεισμός. Ένα πολύ βολικό αφήγημα, που τους θέλει “επικίνδυνους” και “υγειονομικές βόμβες”, εντείνοντας με αυτόν τον τρόπο την περιθωριοποίησή τους και καθιστώντας δυσκολότερη την ένταξή τους στην κοινωνία.

Πάνω σε αυτό το αφήγημα ακριβώς επιχειρούν να πατήσουν τόσο ο κ. Δούκας όσο και η κυβέρνηση, όσο και αν προσπαθούν να μας πείσει ότι η δημιουργία αυτού του χώρου είναι για να βοηθήσει και τα ίδια τα τοξικοεξαρτημένα άτομα. Πώς όμως θα μπορούσε η περαιτέρω περιθωριοποίηση αυτών των ατόμων να είναι “για το καλό τους”; Πώς θα μπορούσε το στοίβαγμα περισσότερων των 400 ατόμων σε έναν περιφραγμένο χώρο να τα ωφελήσει; Πώς θα μπορούσε η περαιτέρω καταστολή να είναι η απάντηση στην τοξικοεξάρτηση; Προφανώς, στόχος δεν θα είναι μόνο η “εποπτευόμενη χρήση” αλλά η επιτήρηση και ο έλεγχος, την οποία θα σπεύσουν να  παρέχουν περισσότερα σώματα ασφαλείας, καθιστώντας τους χώρους εποπτευόμενης χρήσης σε σύγχρονα στρατόπεδα.

Η υποκρισία δεν έχει όρια. Την ώρα που δήθεν κόπτονται για την υγεία των εξαρτημένων, αφήνουν να καταρρέουν οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας. Ψηφίζουν νόμους όπως αυτός του Βαρτζόπουλου, που διαλύει τα θεραπευτικά προγράμματα, συγχωνεύοντάς τα σε οργανισμούς ιδιωτικού δικαίου, ακυρώνοντας τη φιλοσοφία τους και οδηγώντας τα σταδιακά στο κλείσιμο. Την ίδια στιγμή, τα εξαρτημένα άτομα βαφτίζονται “υγειονομικές βόμβες”, “μιαροί”, “κίνδυνος για την κοινωνία”, σε ένα αφήγημα που δικαιολογεί την καταστολή και την ιδρυματοποίηση. Για εμάς είναι δεδομένο ότι κανένα ενδιαφέρον δεν υπάρχει, ούτε από τον Δήμο, ούτε βέβαια από την κυβέρνηση. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό το πώς ο Χ. Δούκας κάνει λόγο για “γκετοποίηση” και κίνδυνο στο κέντρο της Αθήνας. Προφανώς ενόψει της τουριστικής σεζόν δεν θα ήταν πολύ “βολική” η παρουσία των τοξικοεξαρτημένων σε κεντρικούς δρόμους. Όπως επίσης χαρακτηριστική είναι και η αντίδραση ορισμένων κατοίκων της περιοχής, που ενσωματώνουν το κυρίαρχο αφήγημα, υιοθετώντας μια βαθιά ακροδεξιά και ρατσιστική ρητορική περί “σκουπιδότοπου”.

Δεν ξεχνάμε: το πρόβλημα της εξάρτησης είναι βαθιά κοινωνικό και πολιτικό. Οι άνθρωποι που εξαρτώνται δεν προέκυψαν τυχαία. Είναι το αποτέλεσμα της φτώχειας, της κοινωνικής αποσάθρωσης, της απουσίας υποστηρικτικών δομών, της ψυχικής εξαθλίωσης. Και η απάντηση δεν μπορεί να είναι ο εκτοπισμός. Δεν μπορεί να είναι το “καθάρισμα” του κέντρου. Δεν μπορεί να είναι η αποθήκευση των ανθρώπων-προβλημάτων στις παρυφές της πόλης, για να μη φαίνονται.

Η στρατηγική της μείωσης της βλάβης δεν μπορεί να είναι πρόφαση για τον έλεγχο, την καταστολή και την αναπαραγωγή της εξάρτησης. Ούτε μπορεί να εφαρμοστεί αποσπασματικά, χωρίς δομές, χωρίς φροντίδα, χωρίς δικαιώματα. Ναι, χρειάζεται μια ολιστική πολιτική: πρόληψη, θεραπεία, ψυχοκοινωνική υποστήριξη, πρόσβαση σε δικαιώματα — στέγη, εργασία, περίθαλψη. Όχι στρατόπεδα.

Απέναντι στη βαρβαρότητα που χτίζεται στον Βοτανικό, οφείλουμε να σταθούμε καθαρά και δυνατά. Όχι σε χώρους-γκέτο. Όχι στη διαχείριση των ανθρώπων ως σκουπίδια. Όχι στην πόλη-βιτρίνα που θυσιάζει ζωές για να φαίνεται “καθαρή”. Απέναντι στην υποκρισία χρειάζεται να θυμίζουμε πάντα την ανάγκη για στήριξη, την ανάγκη για φροντίδα, την ανάγκη για αλληλεγγύη.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

Η Ελευθερία είναι θεραπευτική. Παρουσίαση βιβλίου-εκδήλωση: 27/6/2025, στις 19.30, στο Κηπάκι της Τσαμαδού

 

Την επόμενη Παρασκευή, στο Κηπάκι της Τσαμαδού στα Εξάρχεια, θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου που κυκλοφορεί από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ, με τις ομιλίες από την εκδήλωση που διοργάνωσε η Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Franco Basaglia. 

 

Επιπλέον, θα μεταφερθεί η εμπειρία της ομάδας που πρόσφατα επισκέφθηκε την Τεργέστη και ξεναγήθηκε στις κοινοτικές ψυχιατρικές υπηρεσίες εκεί.

 

 

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ 

Διήμερο Εκδηλώσεων για την Ψυχική Υγεία: 31 Μαΐου-1 Ιουνίου 2025

 

 

 

Σάββατο 31 Μαΐου 2025, 19:00

Από τις κριτικές στην ψυχολογία στις κριτικές ψυχολογίες

στο χώρο της Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία,

Αιθαλίδου 11 (κοντά στο μετρό του Αγίου Ιωάννη)

Η συζήτηση για την ψυχιατρική βία και την αντι-ψυχιατρική, μία από τις βασικές συνιστώσες της κινηματικής μας ιστορίας είναι ακόμα ανοιχτή. Την κρατάμε ανοιχτή πλάι στις αντικαπιταλιστικές μας συζητήσεις από ταξική, έμφυλη ή αντιιμπεριαλιστική σκοπιά. Την κρατάμε ανοιχτή με λόγο και δράση για να υπερασπιστούμε και να επανοικειοποιηθούμε την «τρέλα» μας, για να αντισταθούμε και να απελευθερωθούμε από τα κελιά της ψυχολογικοποίησης ή και της ψυχιατρικοποίησης της ανυπακοής μας.

Πιάνοντας το νήμα από εκεί καλούμε στην εκδήλωση-συζήτηση "Από τις κριτικές στην ψυχολογία στις κριτικές ψυχολογίες" με κεντρικό ερώτημα ποιες (θα μπορούσαν να) είναι οι κριτικές στην ψυχολογία και οι κριτικές ψυχολογίες από τις διαφορετικές κοινωνικές θέσεις/ σκοπιές (έμφυλες, ταξικές, εργατικές, πολιτικές, εργασιακές / επαγγελματικές, κ.α.) από τις οποίες συμμετέχουμε στον κόσμο ως υποκείμενα; Ένα ερώτημα που περισσότερο από ποτέ φαίνεται να αφορά την καθημερινή μας επιβίωση στην σύγχρονη καπιταλιστική αναδιάρθρωση όπου η ψυχολογικοποίηση, η ψυχοθεραπεία, η αυτοβελτίωση, η αυτοπραγμάτωση αλλά και οι σύγχρονες ψυχολογικές πρακτικές εργασιακού μάνατζμεντ και διαχείρισης κοινωνικών κρίσεων επιβάλλονται άμεσα ή έμμεσα και προσδιορίζουν όλο και περισσότερο τον νου, το συναίσθημα και την δράση μας.

Ζητούμενο για εμάς σε αυτή την συζήτηση δεν είναι τόσο να προτείνουμε εναλλακτικές ψυχολογικές προσεγγίσεις (που πιθανότατα να έρχονται και «από τα πάνω»), παρά η σύγχρονη αναγκαιότητα να κατανοήσουμε τις καθημερινές αντιφάσεις, τις δυνατότητες και τους περιορισμούς μας. Ζητούμενο για εμάς είναι η έναρξη μιας (πολιτικής) ζύμωσης για να αρθρώσουμε και συγκροτήσουμε δικό μας ανταγωνιστικό λόγο και δική μας δράση «από τα κάτω», απέναντι στο κυρίαρχο ψυχολογικό και ψυχιατρικό παράδειγμα.

Για όλα αυτά, η εκδήλωση "Από τις κριτικές στην ψυχολογία στις κριτικές ψυχολογίες” εστιάζει στο το ίδιο το άνοιγμα μιας κατά το δυνατόν συμμετοχικής συζήτησης, με τα λόγια που το καθένα από εμάς θέλει να τοποθετηθεί (από την δική του κοινωνική, εργασιακή, κλπ. θέση), και όχι σε (μακροσκελείς) εισηγήσεις.

Κυριακή 1 Ιουνίου 2025, 19:00

Ενάντια στην ψυχιατρική της καταστολής και του ελέγχου: συζητώντας για συλλογικές αντιστάσεις απέναντι στους θεσμούς της βίας εντός και εκτός των ψυχιατρείων

Στον κατειλημμένο κοινωνικό χώρο Ζιζάνια,

Φυλής και Φερρών

Η επιτυχία που είχε το διήμερο της Νομικής, στο ΑΚΝ,  στις 24 και 25 Ιανουαρίου μας έδωσε το έναυσμα να αναζητήσουμε μια συνέχεια. Μια φράση που ακούστηκε προς το τέλος της συνάντησης αποτέλεσε την αφορμή για περαιτέρω συζήτηση στη συνέλευση: "Μήπως θα ήταν καλό να υπάρξει μία αραιή μεν, τακτική δε, συνάντηση για όλους/ες/α εμάς που μόλις βγήκαμε από το ψυχιατρείο;" Η συνέλευσή μας είπε ότι ναι αξίζει να το δοκιμάσουμε και έτσι αποφασίσαμε να ξανασυναντηθούμε.

Αναλογιστήκαμε την πολυπλοκότητα που έχουν τα ζητήματα ψυχικής υγείας, την αμφιθυμία που κουβαλάνε και τις πολώσεις που δημιουργούνται. Σκεφτήκαμε πως είναι σημαντικό να φτιάξουμε ένα χώρο ασφάλειας, για άλλη μια φορά για να μιλήσουμε για όλα αυτά που δυσκολευόμαστε.

Αυτό μας έφερε και στο δεύτερο ζήτημα πως, πολλές φορές, κάποια από εμάς δυσκολευόμαστε να ανοιχτούμε ακόμα και μέσα στους χώρους που θεωρούμε "δικούς μας", με συντροφικά πρόσωπα στο ανταγωνιστικό κίνημα. Πλευρές της εμπειρίας μας μένουν κρυμμένες και ισοπεδώνονται είτε μέσα από μια άρνηση καθολική κάθε ψυ- πρακτικής καθώς για "όλα φταίει ο καπιταλισμός" είτε μέσα από το φόβο και την προκατάληψη, που μας παραπέμπει στον ειδικό.

Κι αυτό μας πήγε και σε εκείνες τις αφηγήσεις χειραφέτησης που ζήσαμε, σε εκείνες τις συναντήσεις μέσα στο ανταγωνιστικό κίνημα που φώτισαν το δρόμο μας, που μας συντρόφεψαν στην ψυχική δυσφορία που κάνουν πράξη το "κανένα μόνο του". Μας θύμισαν συνελεύσεις, βραχείας διάρκειας που δημιουργήθηκαν για να στηρίξουν ανθρώπους σε κρίση.

Και μέσα σε όλο αυτό ερχόντουσαν ιστορίες επαγγελματιών και συγγενών και φίλων, όπως αυτές που ήρθαν και στο διήμερο, ιστορίες που έφεραν τον πόνο από την πλευρά αυτών που προσπαθούν να στέκονται κοντά ή/που λόγο ακριβώς αυτού του πόνου δεν μπορούν να σταθούν κοντά δημιουργώντας ακόμα περισσότερο πόνο.

Σας καλούμε λοιπόν σε μία ακόμα συνάντηση για να συζητήσουμε για τη σημερινή κατάσταση, για τις ψυχιατρικές νοσηλείες, τους "θεσμούς της βίας", αλλά και τη βία της σιωπής και της απόρριψης. Θα γίνουν σύντομες εισηγήσεις, ώστε να ακολουθήσει μια όσο το δυνατόν, διεξοδική συζήτηση.

Εκδήλωση | 10 Απριλίου 2025 στις 18.30 στη Λοκομοτίβα: Η βιομηχανία του τραύματος

 

Σε μια εποχή όπου το τραύμα έχει γίνει κυρίαρχη αφήγηση και αντικείμενο κατανάλωσης, σας προσκαλούμε σε μια κριτική συζήτηση για το πώς οι προσωπικές ιστορίες ψυχικού πόνου αποπολιτικοποιούνται, εμπορευματοποιούνται και γίνονται αντικείμενο σφετερισμού προκειμένου να εξυπηρετήσουν διάφορα συμφέροντα και συστήματα εξουσίας.

Τι σημαίνει να μιλάμε για τραύμα χωρίς να αγγίζουμε τις κοινωνικές του αιτίες; Πώς μπορούμε να ξανασκεφτούμε την επούλωση όχι ως ατομικό project, αλλά ως συλλογική πράξη φροντίδας, μνήμης και αντίστασης; Τι έχουν να μας διδάξουν οι κριτικές προσεγγίσεις του τραύματος για το ζήτημα;

Με αυτό το σκεπτικό και αυτούς τους προβληματισμούς, η Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία σας προσκαλεί σε μια συζήτηση, μαζί με τις Ντίνα Πουρσανίδου (Επιζώσα ερευνήτρια, Μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού Asylum) και Λυδία Σαπουνά (Καθηγήτρια Κοινωνικής Εργασίας, University College Cork, Ιδρυτικό μέλος του Δικτύου Κριτικών Φωνών, Ιρλανδία), καθώς και μέλη της Πρωτοβουλίας ‘Ψ’.

 

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ