ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ
Εκδήλωση-συζήτηση
για
το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται
για την "ακούσια θεραπεία στην κοινότητα"
για την "ακούσια θεραπεία στην κοινότητα"
την Παρασκευή, 9 Μαρτίου, στις 7 μ.μ.
στην αίθουσα του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, Ερμού 134, στο Θησείο
Με
αφορμή
τη συζήτηση που
διεξάγεται
αυτή την περίοδο σχετικά
με την επικαιροποίηση του θεσμικού
πλαισίου για την ακούσια νοσηλεία
φαίνεται
να προωθείται η υποχρεωτική θεραπεία
στην κοινότητα ως ένας μηχανισμός
μείωσης των ακούσιων νοσηλειών. Φαίνεται
πως στην
πορεία συρρίκνωσης των όποιων ελάχιστων
κοινοτικών υπηρεσιών έρχεται να προστεθεί
και ο καταναγκασμός στη λήψη της θεραπείας
καθιστώντας, για άλλη μια φορά, τις
όποιες διακηρύξεις περί “ψυχιατρικής
μεταρρύθμισης” κενό γράμμα και
προσθέτοντας
έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα της θεσμικής
βίας της ψυχιατρικής.
Τέτοιες ιδέες μοιάζουν να επιβεβαιώνουν αυτό που κατά καιρούς έχει περιγραφεί ως πέρασμα από τα "πειθαρχικά ιδρύματα" στην "κοινωνία του ελέγχου", ως μια εν δυνάμει χρησιμοποίηση των κοινοτικών δομών όχι για χειραφέτηση, αλλά για διάχυτο έλεγχο μέσα στην κοινωνία. Από την άλλη, είναι γνωστό ότι σήμερα, τα ποσοστά των ακούσιων νοσηλειών ανέρχονται στο 60-65%, ότι η εκτέλεσή τους πραγματοποιείται από την αστυνομία, ότι η υπάρχουσα νομοθεσία δεν τηρείται, ότι τα δικαιώματα δε διασφαλίζονται κι ότι, όπως έχει δείξει η εμπειρία, τίποτα από αυτά δεν θ΄ αλλάξει, όσες βελτιώσεις κι αν γίνουν στα διαδικαστικά και σε νομοθετικό επίπεδο, αν δεν αλλάξει η κυρίαρχη ψυχιατρική κουλτούρα και πρακτική.
Τέτοιες ιδέες μοιάζουν να επιβεβαιώνουν αυτό που κατά καιρούς έχει περιγραφεί ως πέρασμα από τα "πειθαρχικά ιδρύματα" στην "κοινωνία του ελέγχου", ως μια εν δυνάμει χρησιμοποίηση των κοινοτικών δομών όχι για χειραφέτηση, αλλά για διάχυτο έλεγχο μέσα στην κοινωνία. Από την άλλη, είναι γνωστό ότι σήμερα, τα ποσοστά των ακούσιων νοσηλειών ανέρχονται στο 60-65%, ότι η εκτέλεσή τους πραγματοποιείται από την αστυνομία, ότι η υπάρχουσα νομοθεσία δεν τηρείται, ότι τα δικαιώματα δε διασφαλίζονται κι ότι, όπως έχει δείξει η εμπειρία, τίποτα από αυτά δεν θ΄ αλλάξει, όσες βελτιώσεις κι αν γίνουν στα διαδικαστικά και σε νομοθετικό επίπεδο, αν δεν αλλάξει η κυρίαρχη ψυχιατρική κουλτούρα και πρακτική.
Θα
επιχειρήσουμε, λοιπόν, ν΄ ανοίξουμε μια
συζήτηση πάνω σε ένα θέμα που μοιάζει
να μας αφορά συνολικά. Μας αφορά ως εν
δυνάμει “ψυχιατρικούς ασθενείς”, καθώς
κατασκευάζεται μια νέα δυνατότητα για
τον περιορισμό της προσωπική μας
ελευθερίας και άρα και των δυνατοτήτων
ανάρρωσής μας. Μας αφορά ως επαγγελματίες,
καθώς μας ανατίθεται μια επιπλέον
κατασταλτική και ελεγκτική δύναμη που
τελικά περιορίζει και τις δικές ευκαιρίες
χειραφέτησης. Μας αφορά ως συγγενείς
και φίλους ανθρώπων με ψυχιατρική
εμπειρία, καθώς μας δένει ακόμα περισσότερο
σε μια θέση επιτήρησης και όχι συντρόφευσης.
Εν τέλει, μας αφορά ως ανθρώπους, καθώς καμία διεργασία ανάρρωσης δεν είναι εφικτή παρά μόνο μέσα από σχέσεις χειραφέτησης, ειδικά αυτήν την εποχή «των θλιμμένων παθών” που η κοινωνική κρίση γίνεται ο ορίζοντας μιας ζωής που σφραγίζεται από το αίσθημα γενικευμένης ανασφάλειας, αβεβαιότητας, προσωρινότητας, απειλής μιας επικείμενης καταστροφής και τελικά εξατομίκευσης. Σ΄ αυτή την εποχή της “ρευστής αγάπης”, που οι φωνές του παρελθόντος μάς καλούν να θυμηθούμε πως “η ελευθερία είναι θεραπευτική”.
Εισηγήσεις
θα γίνουν από δυο μέλη του Δικτύου Hearing Voices Αθήνας, ένα μέλος του
σωματείου Δράση-Αλληλεγγύη Ληπών Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας (ΔΑΛΥΨΥ) και
ένα ακόμα μέλος της Πρωτοβουλίας 'Ψ'.
Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα για την Ψυχική Υγεία