ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Η ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡ. ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ

 

Την Πέμπτη 25/11/21 είχε οριστεί η συνέχεια της δίκης των δύο από τους τέσσερις αστυνομικούς που κακοποίησαν και τραυμάτισαν σοβαρά το2007 τον Χρ. Χρονόπουλο, με αποτέλεσμα να του προκαλέσουν αναπηρία σε ποσοστό άνω του 85%. Η δίκη αυτή τη φορά διακόπηκε με πρόσχημα τη νόσηση του δικηγόρου υπερασπιστή των δύο αστυνομικών Μιχαλόλια(ο συγκεκριμένος υπήρξε δικηγόρος υπεράσπιση της Χρυσής Αυγής) από covid-19 και η συνέχεια της ορίστηκε για τις 11 Γενάρη 2022.

Έχουν περάσει 7 περίπου χρόνια από την καταδίκη των δύο αστυνομικών σε οκτώ χρόνια κάθειρξη με αναστολή για " βαριά σωματική βλάβη" και " βασανισμό κατά την κράτηση"  και όμως η υπόθεση δεν έχει εκδικαστεί. Έπειτα από 9 αναβολές στο εφετείο, η δική διακόπτεται ακριβώς μια εβδομάδα μετά το ξεκίνημα της και ενώ έχει καταθέσει μόνο ένας μάρτυρας.

Το δικαστικό χρονικό της υπόθεσης του Χρ. Χρονόπουλου είναι λίγο έως πολύ γνωστό καθώς και η ευκολία  με την οποία καταφέρνουν συνεχώς να μπαίνει αυτή η υπόθεση " στον πάγο’’. Ευκολία με φόντο τις δικαστικές αίθουσες, ευκολία που ντύνεται με την έπαρση με την οποία εμφανίζονται στα δικαστήρια οι αστυνομικοί , ευκολία που έχει στον αντίποδα τη δυσκολία με την οποία μεταβαίνει ο Χρήστος τόσα χρόνια στο δικαστήριο : με αναπηρικό αμαξίδιο από την Πάτρα, όπου είναι ο τόπος διαμονής του, και με τη συνοδεία των συγγενών που τον στηρίζουν. Τα ερωτήματα της οικογένειας "ως πότε θα μένουν ατιμώρητοι;" και " δεν μπορούν να καταλάβουν ότι είναι δύσκολο να ερχόμαστε από την Πάτρα με το παιδί στο αμαξίδιο ξανά και ξανά;" αντηχούν στις δικαστικές αίθουσες απλά σαν ' αντίλαλος' και μένουν αναπάντητα. Αντί για απαντήσεις έρχονται δικαιολογητικά από γιατρούς και γραφειοκρατικοί ελιγμοί που επιτρέπουν τις αναβολές και τη διακοπή της δίκης.

Οι επικίνδυνοι «άλλοι» ,τα μιαρά σώματα των προσφύγων , των Ρομά, των σεξεργατριών, των ψυχικά πασχόντων ήταν και είναι στο στόχαστρο της εξουσίας, η οποία αναλαμβάνει να προστατέψει το «υγιές» κομμάτι της κοινωνίας. Η υπόθεση του Χρήστου αποτελεί μόνο μια από τις αμέτρητες ιστορίες της καθημερινής αστυνομικής βίας. Το γεγονός ότι ο Χρήστος είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο δεν αποτέλεσμα κάποιας κακιάς στιγμής αλλά ακριβώς αποτέλεσμα της βάναυσης κακοποίησης που υπέστη από τους αστυνομικούς πριν από δεκατέσσερα χρόνια κατά τη μεταφορά του στο ΑΤ Καλλιθέας (ήταν τέσσερις οι αστυνομικοί που συμμετείχαν στην κακοποίηση του Χρήστου, αλλά η συμμετοχή των δυο θεωρήθηκε πλημμέλημα που, λόγω των συνεχών αναβολών, έχει παραγραφεί). Από τότε έως σήμερα, η ευκολία των διαρκών αναβολών που περιγράψαμε έχει στον αντίποδα της τη δυσκολία στην καθημερινότητα ενός ανθρώπου. Η ατιμωρησία έχει στον αντίποδα το δίκιο και την αλήθεια που μαρτυρούν όλες οι φράσεις του Χρήστου όταν μιλάει για το βίωμα του. ο σαθρός και κατασκευασμένος χαρακτήρας όλων των επιχειρημάτων της άλλης πλευράς έχει στον αντίποδα τη δύναμη του να στέκεσαι μαζί στη δυσκολία και της αλληλεγγύης. Αυτή τη δύναμη αντικρίζουμε όταν παρατηρούμε την ανυποχώρητη στάση του Χρήστου και των δικών του ανθρώπων όλα αυτά τα χρόνια, παρά την ατιμωρησία.

Αυτή τη δύναμη θα συνεχίζουμε να αναδεικνύουμε και να τροφοδοτούμε.

Οχι άλλες αναβολές.

Στεκόμαστε δίπλα στον Χρ. Χρονόπουλο και στην οικογένειά του.

Απαιτούμε τη άμεση δικαίωση του.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

βλ. σχετικά http://protovouliapsy.blogspot.com/2021/11/blog-post_14.html

Για τη δίκη του Χρ. Χρονόπουλου

 

Ξεκίνησε, επιτέλους, την Τετάρτη που πέρασε (17/11/21), η δίκη σε δεύτερο βαθμό, στο Μεικτό Ορκωτό Εφετείο, των δυο από τους τέσσερις αστυνομικούς που είχαν βασανίσει και σοβαρά τραυματίσει, το 2007, τον Χρ. Χρονόπουλο και είχαν καταδικαστεί πρωτόδικα σε 8ετή κάθειρξη με αναστολή (των άλλων δυο η συμμετοχή είχε χαρακτηριστεί ως πλημμέλημα και έχει παραγραφεί).

Τρεις ώρες αφιερώθηκαν σ΄ αυτή την έναρξη της δίκης, ως επί το πλείστον για διάφορα διαδικαστικά δικονομικής φύσης, με αποτέλεσμα να μείνει χρόνος για την κατάθεση ενός μόνο μάρτυρα. Επρόκειτο για τον θείο και δικαστικό συμπαραστάτη του Χρήστου, ο οποίος έκανε μια πολύ καλή και πλήρως εμπεριστατωμένη έκθεση των πραγματικών συμβάντων, αναδεικνύοντας ένα προς ένα όλα τα στοιχεία που πιστοποιούν με αδιαμφισβήτητο τρόπο την βάναυση μεταχείριση και τον άγριο ξυλοδαρμό του Χρήστου από τους αστυνομικούς, που τον άφησε δια βίου ανάπηρο.

Η άλλη μεριά, απ΄ό,τι φάνηκε, σκοπό έχει να προσπαθήσει να ανατρέψει το κατηγορητήριο με το κάλεσμα δικών τους μαρτύρων που θα ενισχύσουν την υπερασπιστική τους γραμμή ότι ο Χρήστος αυτοτραυματίστηκε!!!!! Με συνήγορο υπεράσπισης, μεταξύ άλλων, τον Μιχαλόλια κλπ.

Στις 12 το μεσημέρι η δίκη διακόπηκε για τις 25 Νοεμβρίου, 9 πμ, στον 1ο όροφο του Εφετείου.

 

Η Πρωτοβουλία 'Ψ' ήταν, όπως όλες τις προηγούμενες φορές, παρούσα στη δίκη και θα συνεχίσει να είναι, απαιτώντας την παραδειγματική τιμωρία των βασανιστών του Χρ. Χρονόπουλου.

 

Για την παρουσία στη συνέχιση της δίκης, στις 25 Νοέμβρη, η Πρωτοβουλία 'Ψ' θα βγάλει σχετικό κάλεσμα.

 

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΠΟΥ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΑΝ ΒΑΝΑΥΣΑ ΤΟΝ ΧΡ. ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟ

Την Τετάρτη, 17/11/21, και ύστερα από 8 αναβολές, έρχεται για 9η φορά ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Εφετείου η υπόθεση των δυο αστυνομικών που είχαν καταδικαστεί σε πρώτο βαθμό, το 2015, σε 8ετή κάθειρξη με αναστολή για την δολοφονική κακοποίηση, στο ΑΤ Καλλιθέας το 2007, του Χρ. Χρονόπουλου (ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία), προκαλώντας του βαριά και αμετάστρεπτη εγκεφαλική βλάβη.

Εχουν περάσει 14 χρόνια από το συμβάν και, από αναβολή σε αναβολή, βρισκόμαστε, πλέον, στα όρια της παραγραφής. Αλλωστε, για δυο ακόμα αστυνομικούς που συμμετείχαν στον άγριο ξυλοδαρμό του Χρ, Χρονόπουλου το αδίκημα μετατράπηκε σε πλημμέλημα και είχε ήδη από καιρού παραγραφεί.

Σε μια εποχή που η ασύδοτη δράση της αστυνομίας έχει γίνει η καθημερινή κανονικότητα, μια ακόμη αναβολή της δίκης, την οποία επιδιώκουν οι κατηγορούμενοι, θα ισοδυναμεί με την οριστική απαλλαγή τους, μέσα από ένα σύστημα Δικαιοσύνης για το οποίο, η μόνη καταδικαστική απόφαση που γίνεται όλο και πιο σπάνια, είναι αυτή που αφορά «τους πραγματικούς εγκληματίες» σ΄ αυτή τη χώρα.

 Αναμένουμε….

Για άλλη μια φορά ο Χρήστος και οι αγαπημένοι του άνθρωποι  δεν βρίσκουν δικαίωση στους θεσμούς του κράτους.

Ο αγώνας του ίδιου για τη ζωή, αλλά και η αλληλεγγύη και η φροντίδα με την οποία τον έχουν περιβάλλει οι δικοί του άνθρωποι μας αφυπνίζουν και μας γεμίζουν ελπίδα.

Όμως δεν επαναπαυόμαστε στηρίζουμε το αίτημα του Χρήστου για δικαίωση.

Κι όταν ο λόγος του αποσιωπάται δε μπορούμε παρά να  είμαστε δίπλα για να βρούμε τους τρόπους και τα μέσα για να αναδειχθεί.

Ο ίδιος και η θεία του, στο παρακάτω  βίντεο,   απόσπασμα μεγαλύτερης συνέντευξης που ολόκληρη  θα δημοσιοποιηθεί στο προσεχές μέλλον,  καταθέτουν τη μαρτυρία τους, την αγωνία τους αλλά και την ελπίδα τους για το μέλλον...

 

 

 

Η ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ (ΚΑΙ) ΤΙΣ ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

 

 

Μέσα στις συνθήκες της διαλυτικής κρίσης στην οποία ασταμάτητα 

σπρώχνεται το σύστημα της Υγείας εν μέσω της πανδημίας - όχι από 

την ίδια την πανδημία καθεαυτήν, αλλά από την διαχείρισή της από 

τις ασκούμενες κυβερνητικές πολιτικές - οι επιπτώσεις στις 

υπηρεσίες ψυχικής υγείας, που δεν ακούγονται όσο θάπρεπε, 

παίρνουν καθημερινά κατακλυσμιαίες και, άνωθεν στοχευμένες, 

άκρως καταστροφικές διαστάσεις.

 

Μετά την περίπτωση του κλεισίματος του ξενώνα της ψυχιατρικής 

κλινικής του Ευαγγελισμού (με πρόσχημα την απεντόμωση - βλ. την 

σχετική ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας ‘Ψ’) ήλθε στο φως 

κείμενο/καταγγελία των επιστημονικά υπευθύνων και στελεχών των 

35 εξωνοσοκομειακών στεγαστικών δομών (ξενώνων και 

οικοτροφείων) του ΨΝΑ προς την «Ειδική Επιτροπή Προστασίας 

Δικαιωμάτων των Ατόμων με Ψυχικές Διαταραχές» του Υπουργείου 

Υγείας και προς τον Συνήγορο του Πολίτη, στο οποίο περιγράφεται 

η απελπιστική κατάσταση στην οποία έχουν φέρει την λειτουργία 

των στεγαστικών δομών οι ασκούμενες πολιτικές των διοικούντων 

και του Υπουργείου.

 

Ήδη πολύ προ της πανδημίας, οι στεγαστικές δομές (και όχι, φυσικά, 

μόνο του ΨΝΑ, αλλά παντού, τόσο αυτές του δημοσίου, είτε αυτές 

των ΜΚΟ) είχαν, στην συντριπτική τους πλειονότητα, μετατραπεί σε 

μικρά άσυλα, αναπαράγοντας, στην καθημερινή τους λειτουργία, τις 

ασυλικές πρακτικές της πειθαρχημένης διαβίωσης, του ελέγχου, 

συχνά και της ποικίλων μορφών καταστολής, αλλά και αποπομπής 

όσων κρίνονται «μη διαχειρίσιμοι» (αυτό κυρίως στις ΜΚΟ). 

 

Μια βασική παράμετρος της προϊούσας ιδρυματικής μετεξέλιξης 

των στεγαστικών δομών (πέραν της κυρίαρχης ψυχιατρικής 

κουλτούρας που, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, διέπει, εκ της 

συστάσεώς τους, την λειτουργία τους), ήταν, ιδιαίτερα στις δομές 

του δημοσίου, η προϊούσα υποστελέχωση και υποχρηματοδότηση. 

Από 12 άτομα, κατά μέσον όρο, νοσηλευτικό προσωπικό σε κάθε 

στεγαστική δομή του ΨΝΑ πριν κάποια χρόνια, είχαμε φτάσει 

πρόσφατα στα 7 και τώρα με την πανδημία στα 6, ή, ενίοτε, και στα 

5! Που σημαίνει ότι, με την επιβολή της μονοβάρδιας ως της 

κανονικότητας της λειτουργίας της στεγαστικής δομής, ακόμα και η 

κανονική άδεια του προσωπικού είναι στα όρια του αδύνατου, πόσο 

μάλλον το να αρρωστήσει κάποιος/α και να πάρει αναρρωτική 

άδεια: η δομή δεν θα μπορεί καθόλου να λειτουργήσει, εκτός αν 

κάποιοι/ες κάνουν επ΄ άπειρον διπλοβάρδιες! 

 

Όπως, επίσης, όταν χρειαστεί η επείγουσα μεταφορά ενοίκου της 

δομής (με τα 6, ή 5, άτομα προσωπικό) για σοβαρό ιατρικό 

πρόβλημα σε γενικό νοσοκομείο: η/ο νοσηλεύτρια/ής της 

μονοβάρδιας θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στον κίνδυνο για την 

ζωή του ενοίκου και στην εγκατάλειψη των υπόλοιπων χωρίς 

καθόλου προσωπικό, αν αποφασίσει τη μεταφορά στα επείγοντα 

νοσοκομείου. Κι΄ όταν το πρόβλημα δεν είναι «επείγον», η 

μεταφορά σε νοσοκομείο μπορεί να πάρει αναβολή, μέχρι να γίνει 

σοβαρό και «επείγον»! 

 

Δεν μιλάμε, φυσικά πλέον, για την παραμικρή δυνατότητα έστω και 

ίχνους αποκαταστασιακής δραστηριότητας - αυτού, δηλαδή, που 

είναι υποτίθεται ο σκοπός της στεγαστικής δομής, θεωρούμενης ως 

δομής ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης. Πόσο μάλλον που η, από 

χρόνια τώρα, παγιωμένη διαχείριση των δομών αυτών 

ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, η οποία γίνεται ακριβώς όπως και 

στα τμήματα του ψυχιατρείου, με τις μετακινήσεις του προσωπικού 

από «εδώ κι΄ εκεί» (ακυρώνοντας, έτσι, την κομβικής σημασίας 

έννοια, και λειτουργία, της «θεραπευτικής ομάδας»), να έχει 

οδηγήσει, εν μέσω πανδημίας, λόγω και της απαράδεκτης ρύθμισης 

των αναστολών εργασίας του μη εμβολιασμένου προσωπικού των 

νοσοκομείων, στη μετακίνηση προσωπικού απότομα, από τη μια 

δομή στην άλλη, έτσι ώστε, μια νοσηλεύτρια που εργάζεται σε μια 

συγκεκριμένη δομή, να πιάνει την αμέσως επόμενη μέρα βάρδια, 

μόνη της, σε άλλη στεγαστική δομή, με ενοίκους που δεν τους έχει, 

και δεν την έχουν, ξαναδεί!

 

Και, ταυτόχρονα, οι ούτως ή άλλως αραιές επισκέψεις στη δομή 

ψυχιάτρου (κάθε 3-4 εβδομάδες), ψυχολόγου, κοινωνικού 

λειτουργού, εργοθεραπευτή/τριας, γίνονται ακόμα πιο αραιές.

 

Το επιστέγασμα όλων αυτών είναι η κίνηση της Διοίκησης του ΨΝΑ 

να «ερευνήσει» τις δυνατότητα αύξησης των κλινών στις 

υπάρχουσες στεγαστικές δομές (που έχουν τώρα από 12 έως 15) στις 

19. Πράγμα που σημαίνει, από τη μια, την επιδείνωση του 

ιδρυματικού, αντί αποκαταστασιακού χαρακτήρα, που έχουν 

καλλιεργήσει στις δομές αυτές, προαναγγέλλοντας, ταυτόχρονα, το  

κλείσιμο κάποιων από τις υπάρχουσες στεγαστικές δομές.

 

Η περίπτωση του «Ευαγγελισμού» είναι μόνο η αρχή και ίσως η 

μόνη που, μέχρι στιγμής, έχει γίνει γνωστή. Ενδεικτική, μάλιστα, 

του τρόπου που προωθούνται, από την παρούσα κυβέρνηση, 

προειλημμένες αποφάσεις διάλυσης των υπηρεσιών: πρώτα, είπαν, 

κλείσιμο για ένα μήνα, τον Αύγουστο, για να «πεθάνουν οι κοριοί». 

Και μετά, τον Σεπτέμβριο ανακάλυψαν ότι το «παμπάλαιο κτίριο» 

είχε ανάγκη επισκευών που θα χρειαστούν συνέχιση του 

κλεισίματος για ένα χρόνο ακόμα. Κάποιοι/ες ένοικοι 

διαμοιράστηκαν σε ξενώνες όπου υπήρχαν κενές θέσεις, κάποιοι/ες 

πήραν εξιτήριο, με καθόλου θεραπευτικές διαδικασίες - απλώς 

διώξιμο. Και το προσωπικό της δομής να καλύψει αλλού τα κενά 

που αυξήθηκαν με την αναστολή εργασίας των μη εμβολιασμένων 

συναδέλφων τους.

 

Την ίδια στιγμή που διαλύουν τις όποιες υπάρχουσες υπηρεσίες, 

μεταξύ αυτών και τις στεγαστικές δομές, όταν υπάρχει πλήθος 

άστεγων ψυχικά πασχόντων στους δρόμους της πόλης, ανθρώπων 

για τους οποίους δεν υπάρχει ούτε κοινωνικό κράτος, ούτε υπηρεσία 

ψυχικής υγείας διαθέσιμη να τους αναλάβει και ουσιαστικά να 

στηρίξει, η υφυπουργός Υγείας Ζ. Ράπτη, αρμόδια για την ψυχική 

υγεία, πιστή στο ρόλο και την αποστολή που της έχει ανατεθεί (για 

την διάλυση της δημόσιας ψυχικής υγείας και της με κάθε τρόπο 

ιδιωτικοποίησής της), προωθεί διάταξη που θα διευκολύνει ακόμα 

περισσότερο την εκτέλεση ακούσιων νοσηλειών σε ιδιωτικές 

κλινικές : θα υπάρχει, δηλαδή, στο εξής η δυνατότητα για απευθείας 

μεταφορά σε ιδιωτική κλινική των προσαγομένων με εισαγγελική 

παραγγελία για νοσηλεία, χωρίς να περάσουν από δημόσια 

ψυχιατρική κλινική, όπως ήταν μέχρι τώρα ο νόμος, για τη 

«συνέχιση» όπως έλεγε, μετά στην ιδιωτική κλινική. Τώρα η λέξη 

«συνέχιση», που «χάλαγε» κάπως τη συνταγή, έφυγε - ο ακουσίως 

προσαγόμενος θα μεταφέρεται στον ιδιώτη, που θα έχουν επιλέξει 

και συμφωνήσει οι οικείοι, απευθείας. 

 

Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που τα μέτρα περιορισμού των 

ενοίκων των στεγαστικών δομών και των νοσηλευόμενων στα 

ψυχιατρικά τμήματα (στην πραγματικότητα, μέτρα περαιτέρω 

στέρησης των δικαιωμάτων τους) δεν έπαψαν να ισχύουν ακόμα και 

την περίοδο που, για την υπόλοιπη κοινωνία, δεν υπήρχε σχεδόν 

κανένα περιοριστικό μέτρο.

 

Για μιαν ακόμη φορά, η ύπαρξη της πανδημίας χρησιμοποιείται ως 

ευκαιρία για από καιρού ειλημμένες αποφάσεις που συνδυάζουν την 

έλευση ενός ιδρυματικού αρμαγεδώνα στο σύστημα των υπηρεσιών 

σε συνδυασμό με την ιδιωτικοποίησή τους, με ταυτόχρονη την 

εγκατάλειψη της πλειονότητας των ψυχικά πασχόντων στην «τύχη 

τους», στην «ατομική τους ευθύνη», στο δρόμο…

 

Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί και δεν πρέπει με κανένα τρόπο να 

μείνει αναπάντητη. Καλούμε όλες και όλους, άτομα με ψυχιατρική 

εμπειρία, οικογένειες, επαγγελματίες ψυχικής υγείας, 

συλλογικότητες που ονειρεύονται, στοχεύουν και μάχονται για μια 

άλλη ψυχική υγεία και μια άλλη κοινωνία, να συζητήσουμε και να 

οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας, δράσεις και αντιστάσεις 

διαρκείας, όχι μόνο σ΄ αυτό που έρχεται, αλλά σ΄ αυτό που είναι 

ήδη εδώ, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ατόμων με 

ψυχιατρική εμπειρία, για ένα δημόσιο, δωρεάν και επαρκώς 

στελεχωμένο και χρηματοδοτημένο σύστημα υπηρεσιών, κοινοτικά 

βασισμένο, με βασικό στόχο μια άλλη, χειραφετητική ψυχική υγεία.

9/11/21

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ 

ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ