ΚΕΙΜΕΝΟ ΦΟΙΤΗΤΡΙΩΝ/ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ, ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ 'Ψ': ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΛΩΣΗ ΣΤΑ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΑ ΣΤΙΣ ΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΚΑΘΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΛΩΣΗ ΣΤΑ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΑ ΣΤΙΣ ΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΚΑΘΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Είμαστε εμείς που νευριάζαμε με τους καθηγητές μας που μας δίδαξαν πώς να μετράμε το άγχος και τη θλίψη, είμαστε εμείς που περιμέναμε να μάθουμε πώς να ακούμε τον άλλον και όχι πώς να νιώθουμε ανώτεροί του, είμαστε εμείς που ψάχναμε στα εγχειρίδια πολιτικούς και κοινωνικούς λόγους των δυσκολιών των ανθρώπων, είμαστε εμείς που δεν είμαστε όσο «υγιείς» μας θέλει το τμήμα μας. Τελικά καταλάβαμε πως πολύ καλά κάναμε και θυμώναμε γιατί δεν πρόκειται για κάτι αμερόληπτo αλλά για μία στρατευμένη ιδεολογία που μας διδάσκεται. Γράψαμε ένα κείμενο ενάντια στο λόγο της επιστήμης της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής που τόσο μέσα όσο και έξω από το τμήμα μας θεωρείται δεδομένος και αδιαμφισβήτητος, για να μοιραστούμε σκέψεις και γνώσεις που παραγκωνίζονται στον ακαδημαϊκό χώρο.

Παίρνοντας το από την αρχή, η εδραίωση του κάθε επιστημονικού λόγου ως δόγμα είναι από τα βασικά γνωρίσματα των επιστημών που γεννήθηκαν τον 18ο/19ο αιώνα. Η άνθηση της ψυχιατρικής προκύπτει σε ένα πλαίσιο ανάδυσης νέων επιστημονικών θεωριών που διαχωρίζουν το νου από το σώμα, εδραιώνουν τον ορθό λόγο και θεσπίζουν τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ κανονικού και μη κανονικού. Σ’ αυτό το πλαίσιο θεσμοθετούνται τα άσυλα, τα ιδρύματα εγκλεισμού και απομάκρυνσης από το κοινωνικό σώμα. Πρόκειται λοιπόν για ένα είδος ασυλικών φυλακών. Η ψυχολογία, θέλοντας να εδραιώσει τον εαυτό της ως επιστήμη, μοιάζει να είναι θεμελιωμένη στην προσπάθεια καθιέρωσης της «ψυχικής υγείας» ως έννοιας αντίθετης στην «ψυχική αρρώστια», της «λογικής» αντίθετης στην «τρέλα». Αν ανατρέξουμε στους αιώνες διαμόρφωσης αυτών των δίπολων, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την άμεση σύνδεσή τους με την άνοδο του καπιταλισμού, με την ανάγκη για παραγωγικό εργατικό δυναμικό και με το σωφρονισμό ή την παραγκώνιση των μη παραγωγικών. Αυτή είναι η αφετηρία των δύο αυτών επιστημών που μέχρι και σήμερα αποσκοπούν όχι στη θεραπεία αλλά στην αποκατάσταση και τη διατήρηση της κοινωνικής τάξης.

Πρακτικές που ίσως για κάποιους φαντάζουν απαρχαιωμένες και ξεπερασμένες, αποτελούν ακόμα πυλώνες των σημερινών «θεραπευτικών» πλαισίων. Συγκεκριμένα, η χημική καταστολή, μέσω τεράστιας δοσολογίας ψυχοφαρμάκων – που σε πολλές περιπτώσεις ο ίδιος ο λήπτης/η ίδια η λήπτρια καλείται να μην έχει καν γνώση αυτών, είναι μονόδρομος και έχει αναχθεί σε βασική και αναμφισβήτητη «θεραπευτική» πρακτική. Δεσίματα, υπό τον ψυχρό και αποπροσανατολιστικό όρο του «προστατευτικού κλινοστατισμού,  ηλεκτροσπασμοθεραπείες (ECT), στοιβάγματα σε διαδρόμους ή μικρά άσπρα δωμάτια, και τιμωρητικές απομονώσεις σε κλειστούς, σκοτεινούς χώρους είναι μερικά από τα βασικά γνωρίσματα της σημερινής πρακτικής. Εμείς αναρωτιόμαστε: Οι πρακτικές αυτές αποτελούν εν τέλει τρόπους θεραπείας ή μήπως αντανακλούν περισσότερο τιμωρητικούς χειρισμούς και προσπάθειες αποκλεισμού των μη λειτουργικών, των όσων «δεν χωράνε» στα καλούπια που διαπλάθει η κυρίαρχη τάξη;

Πρέπει να καταλάβουμε πως ακόμα και αν δεν βρεθούμε να εργαζόμαστε σε ένα ψυχιατρείο, οι πρακτικές αυτές που διαπνέουν όλη την κουλτούρα του συστήματος ψυχικής υγείας, εντός του οποίου και εμείς κάποτε θα κληθούμε να δουλέψουμε, μας αφορούν άμεσα. Μας αφορούν γιατί αποτελούν τραυματικά βιώματα των ατόμων που -ίσως- προσπαθήσουμε από κάποια θέση να βοηθήσουμε. Μας αφορούν γιατί είναι πάγια πρακτική του συστήματος ψυχικής υγείας, από το οποίο, όποια εργασιακή θέση και αν πάρουμε, δεν θα μπορέσουμε να λειτουργήσουμε εκτός των θεσμών του. Μας αφορούν γιατί , ό,τι θέση και αν πάρουμε, αν παραμείνουμε από την πλευρά των ανώτερων «ειδικών» που ξέρουν και υποδεικνύουν την παρέκκλιση, συναινούμε στην συντήρηση της κουλτούρας που εν τέλει ασκεί βία, τραυματίζει, περιχαρακώνει ανθρώπινα βιώματα και άτομα.

Οι πρακτικές αυτές δεν προκύπτουν εν κενώ αλλά τις στηρίζει άμεσα η ακαδημαϊκή γνώση στην οποία εκπαιδευόμαστε. Μια γνώση που δομείται στον ορισμό του άλλου ως σύνολο συμπτωμάτων, ως παράδειγμα μιας διαγνωστικής κατηγορίας, ως μη «κανονικό» , ως αντικείμενο επιστημονικής μελέτης, ως κάποιο του οποίου ο πόνος και η μη λειτουργικότητα πρέπει να κατασταλεί. Δεν θα μπορούσαν άλλωστε να εφαρμόζονται χωρίς την επιστημονική τεκμηρίωση τους, που ανέκαθεν προσφέρουν οι επιστήμες της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής, οι οποίες πλάι-πλάι διαγιγνώσκουν, ελέγχουν, καταστέλλουν. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στα αμφιθέατρά μας υπάρχει μια τάση να δίνεται έμφαση στις βιοχημικές διεργασίες του εγκεφάλου και στον τρόπο που επηρεάζουν και ρυθμίζουν τη συμπεριφορά, βιολογικοποιώντας έτσι τον ψυχικό πόνο και αγνοώντας τα κοινωνικά και πολιτικά αίτια της ψυχικής δυσφορίας. Η έμφαση στα βιολογικά αίτια και η ταυτόχρονη συνεχής αύξηση των ταξινομημένων διαταραχών στο DSM με βάση το οποίο κάποιος/κάποια κατηγοριοποιείται ως ''ψυχικά ασθενής'', είναι η τέλεια συνθήκη για να αυξήσουν οι ψυχίατροι τη χορήγηση φαρμάκων και κατ’ επέκταση να αυξηθούν τα κέρδη των φαρμακοβιομηχανιών.

Παράλληλα, εμείς ως «μελλοντικοί ψυχολόγοι» καλούμαστε να μην προσπαθήσουμε να μειώσουμε την απόσταση με ένα άτομο που δυσφορεί, αλλά να τη μεγενθύνουμε , όντας σε μια θέση ανώτερη, αυτής του/της «γνώστη ψυχολόγου» και εν τέλει εξουσιαστή στις αποφάσεις για τη ζωή του άλλου. Μαθαίνουμε να προσπαθούμε να διαβάσουμε τον άλλον με τρόπο που θα εξυπηρετήσει την απόδοση μιας διαγνωστικής ταυτότητας, καθιστώντας εμάς ως κανονικότερους, ακυρώνοντας έτσι την προσωπική την ιστορία του άλλου και κατ’ επέκταση τον ίδιο ως ανθρώπινη ολότητα. Από την αρχή των σπουδών μας εκτιθόμαστε σε μαθήματα που αναπαράγουν μια συγκεκριμένη αντιμετώπιση του ανθρώπου, μια αντιμετώπιση μονοδιάστατη ως βιολογικό ον, παραμελώντας τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες εντός των οποίων ζούμε. Παρατηρούμε πως αυτή η απόκρυψη των κοινωνικών αιτίων αμελεί τελικά σημαντικά ζητήματα όπως η ταξική ανισότητα , η ανεργία, η έλλειψη κοινωνικών δεσμών ως άμεσο απότοκο του σύγχρονου, ατομικιστικού τρόπου ζωής. Πρόκειται για μια ωμή βιολογικοποίηση του ψυχικού πόνου αποκρύπτοντας τις δυναμικές των κοινωνικών αιτίων και αποπροσανατολίζοντας μας , εν τέλει, από μια προσπάθεια κοινωνικής αλλαγής.

Κι εμείς, από την άλλη, μιας και επιλέξαμε να εισαχθούμε σε αυτή τη σχολή, πρέπει να παραμερίσουμε «άσχετα» κοινωνικά γεγονότα, θεσμικές αποφάσεις, νομοσχέδια, εργασιακές συνθήκες – ως λιγότερο συνδεδεμένα με την μελέτη της βαθύτερης αιτίας του πόνου που προσπαθούμε να εντοπίσουμε- ,και να αφοσιωθούμε στο «επιστημονικό μας έργο» και στον «ακαδημαϊκό μας ρόλο». Το πτυχίο ψυχολογίας είναι μόλις ένας μικρός σταθμός στο μακρύ μονοπάτι επίτευξης αυτής της ανώτερης θέσης κύρους και γνώσης. Πρέπει να χτίσουμε , ένα γεμάτο και ευπαρουσίαστο βιογραφικό πηγαίνοντας σε ακριβοπληρωμένα συνέδρια και να παρακολουθούμε  σεμινάρια για τη «Διαχείριση εργασιακού άγχους (burnout) ή/και θυμού» , για την «φαρμακευτική αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ», για την «Κατανόηση της Προσωπικότητας του ψυχασθενή εγκληματία» και για άλλα τέτοια «ιδεολογικά αποχρωματισμένα» θέματα, να απομονωθούμε σε περιόδους εξεταστικής για να πετύχουμε βαθμούς ικανούς να μας δώσουν ένα προβάδισμα σε αυτά, και φυσικά να γεμίσουμε εμπειρίες απλήρωτων εθελοντισμών προωθώντας μια δήθεν απολιτίκ εμπορευματική αλληλεγγύη. Και όλα αυτά για να δουλέψουμε σε ένα περιβάλλον εργασιακής επισφάλειας και εκμετάλλευσης.

 

Δυστυχώς, συνειδητοποιούμε πως όσο εμείς απομονωνόμαστε και μαζεύουμε βεβαιώσεις εθελοντισμών και παρακολούθησης συνεδρίων, οι ρόλοι και τα όρια της «αυριανής» μας πραγματικότητας πλάθονται. Πέρα όμως από μια από τα πάνω επιβολή ,αναγνωρίζουμε ότι είναι και δική μας επιλογή το αν θα υπηρετήσουμε αυτούς τους ρόλους, το αν θα επενδύσουμε στον ατομικό δρόμο της καριέρας ή αν θα αγωνιστούμε από κοινού για την πρακτική αμφισβήτηση των ρόλων, των βάναυσων συνθηκών, των ''πρέπει'' των ταξινομητικών κριτηρίων και των κατηγοριών. Η πραγματικότητα της ψυχιατρικής και ψυχολογικής πρακτικής μας αφορά.

Οι εργασιακές διεκδικήσεις μας αφορούν. Ο υποτιθέμενος απολιτίκ χαρακτήρας της ορθολογικοποιημένης επιστημονικής γνώσης μάς αφορά. Η σύνδεση φαρμακοβιομηχανίας, επιστημονικών συνεδρίων, Συλλόγων Ψυχολογίας, Μ.Κ.Ο. , χρηματοδοτημένων πανεπιστημιακών ερευνών μας αφορούν. Τα τραυματικά βιώματα και οι εμπειρίες αποσιώπησης ανθρώπων εντός δομών ψυχικής υγείας μας αφορούν.

 

Υλικό που θα θέλαμε να μοιραστούμε: Βιβλία : «Ιστορία της Τρέλας», «Βιομηχανία της Τρέλας», «Άσυλα», «Εναλλακτική Ψυχιατρική», «Λέρος», «Ψυχική Υγεία και Κοινωνική Παρέμβαση» , “Οι θεσμοί της βίας και άλλα κείμενα », «Ζώντας με φωνές», Ντοκιμαντέρ : «Ο λόγος των τρελών», «Ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν» 

Φοιτήτ(ρι)ες και απόφοιτοι/ες Ψυχολογίας
Μέλη της «Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία»
 

Άγχος προκαλούν τα ξυπνητήρια,
η εντατική εργασία προκειμένου να θρέψεις την οικογένεια σου και 

η εναρμόνιση με τις εντολές του αφεντικού.
Νεύρωση είναι η κατά γράμμα τήρηση του ημερήσιου προγράμματος,
Ψυχαναγκασμός η ταξινόμηση των ανθρώπινων σχέσεων σε κουτάκια
και Σχιζοφρένεια η οριοθέτηση των επιθυμιών μας.

Η επόμενη "εκπαιδευτική συνάντηση" της Πρωτοβουλίας 'Ψ', την Παρασκευή, 31/5/19, 19.00, στο χώρο του «Hearing Voices Αθήνας»

Η επόμενη "εκπαιδευτική συνάντηση" της "Πρωτοβουλίας για ένα 

Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία" θα έχει ως θέμα τις

"ΜΚΟ στην Ψυχική Υγεία. Προέλευση, ρόλος και λειτουργία στο 

σύστημα των υπηρεσιών. Η επίκληση της 'καινοτομίας' ".

Η επικέντρωση δεν θα είναι αποκλειστικά στο ρόλο τους στην 

Ψυχική Υγεία, αλλά και σ΄ άλλους τομείς, όπου χρησιμοποιούνται 

ως υποκατάστατα μιας "ολοκληρωμένης κρατικής προνοιακής 

πολιτικής" και ιδιαίτερα σ΄αυτόν στον οποίο ένα μεγάλο μέρος 

τους έχει στραφεί τα τελευταία χρόνια και αφορά  την 

"κοινωνική αποστολή" που άνωθεν τους έχει ανατεθεί (επίσης με 

το 'αζημίωτο', όπως στην Ψυχική Υγεία και όπου αλλού) στην 

"διαχείριση" του "προσφυγικού".

 

Εισηγητικές παρεμβάσεις θα κάνουν ο Γιώργος Ευθυμίου, ο Θ. 

Μεγαλοοικονόμου, η Αγγελική και ο Γιάννης και θ΄ ακολουθήσει 

συζήτηση.  

 

Η "εκπαιδευτική συνάντηση" θα γίνει την Παρασκευή, 31 Mαΐου  

2019, ώρα 19.00, στο χώρο του "Ηearing Voices Αθήνας, στην 

οδό Τροίας 44 (κοντά στην πλ. Βικτωρίας).

 ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ 

ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ 

Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας 'Ψ' για την εκδήλωση διαμαρτυρίας της 21ης Μαΐου 2019, σχετικά με την υποχρεωτική θεραπεία στην κοινότητα

Συνάντηση είχαν την Τρίτη 21 Μαΐου 2019 μέλη της  Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία (επαγγελματίες ψυχικής υγείας, λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας και μέλη οικογενειών) με τον Διευθυντή του γραφείου του Υπουργού Υγείας κ. Πάνο Παπαδόπουλο στα πλαίσια της κινητοποίησης στην οποία είχε καλέσει η Πρωτοβουλία έξω από το Υπουργείο κατά του νομοσχεδίου για την «ΑΚΟΥΣΙΑ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ» και κατά του μέτρου της Υποχρεωτικής Θεραπείας στην Κοινότητα.

Την κινητοποίηση αυτή, στην οποία είχε καλέσει η Πρωτοβουλία ‘Ψ’ και στην οποία πήραν μέρος δεκάδες άτομα, στήριξαν και πήραν μέρος το Δίκτυο Hearing Voices Αθήνας, οι συλλογικές δράσεις του 18ΑΝΩ, ο σύλλογος οικογενειών (ΣΟΨΥ) βορειανατολικών προαστίων, μέλη του ΣΟΨΥ Βύρωνα, το ΣΒΕΜΚΟ, το υπό σύσταση σωματείο ΔΑΛΥΨΥ, η Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου, η κατάληψη «Παπουτσάδικο» και τα Κοινωνικά Ιατρεία Ιλίου και Κάτω Πατησίων-Αχαρνών . Πλαισιώθηκε με εντυπωσιακά θεατρικά δρώμενα και ακούστηκαν συνθήματα όπως «η ελευθερία είναι θεραπεία, όχι η καταστολή και η τρομοκρατία» κ.α.

Στην συνάντηση με τον κο Παπαδόπουλο εκφράστηκαν τα αιτήματα για άμεση απόσυρση του νομοσχεδίου καθώς αυτά πλήττουν τα δικαιώματα των ίδιων των ληπτών των υπηρεσιών ψυχικής υγείας αλλά και των οικογενειών τους.

Πιο συγκεκριμένα αναφέρθηκε ότι το νομοσχέδιο προβλέπει ότι ο άνθρωπος που χρήζει ψυχιατρικής φροντίδας θα καλείται, εκβιαζόμενος, να υπογράψει ότι δέχεται να του χορηγείται αναγκαστική φαρμακευτική αγωγή στο τόπο κατοικίας του , διαφορετικά η άρνηση του θα συνεπάγεται και τον ακούσιο εγκλεισμό του στο ψυχιατρείο. Αυτή η διάταξη καταστρατηγεί κάθε ανθρώπινο δικαίωμα αφού καμιά, δήθεν «συναινετική», συμφωνία δεν μπορεί να γίνεται κάτω από την πίεση απειλών και εκβιασμών για κανένα άνθρωπο.

Επίσης τονίστηκε ότι με αυτή τη διάταξη επιχειρείται να κουκουλωθεί η απόλυτη έλλειψη, πραγματικά κοινοτικά βασισμένων υπηρεσιών ψυχικής υγείας , "βαφτίζοντας" την μονοδιάστατη βιολογίστικη προσέγγιση του ψυχοφαρμάκου, και μάλιστα με εντολή του εισαγγελέα, ως "Θεραπεία στην Κοινότητα", ρίχνοντας όλο το βάρος αυτής της έλλειψης στην οικογένεια, που από χώρος σχέσεων θα μετατρέπεται σε χώρο επιτηρητών και επιτηρούμενων.

Αναφέρθηκε ότι το εν λόγω μέτρο όπου εφαρμόστηκε δεν μείωσε τις ακούσιες νοσηλείες και ότι άνθρωποι που αρχικά ήταν θερμοί υποστηρικτές του (όπως π.χ. στην Αγγλία) με βάση την εμπειρία που δημιουργήθηκε αναθεώρησαν την άποψη τους. Αντί λοιπόν να παρθούν αποφάσεις με βάση τα καλά παραδείγματα στο χώρο της ψυχικής υγείας ( που υπάρχουν τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό) θεσμοθετείται ένα διοικητικό μέτρο που προβλέπουμε ότι το μόνο που θα εξυπηρετεί θα είναι τα γνωστά
συμφέροντα στο χώρο της ψυχιατρικής και των φαρμακευτικών εταιρειών καθώς και των ψυχιάτρων που ταυτίζουν τον όρο θεραπεία με την υποχρεωτική λήψη φαρμακευτικής αγωγής σε συνδυασμό με εγκατάλειψη. Η παραπάνω θέση δεν σημαίνει ότι υποστηρίζουμε ότι το φάρμακο δεν μπορεί να χρειάζεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά μόνο ως στήριξη ανάμεσα σε δεκάδες άλλους παράγοντες (ουσιαστική ψυχοκοινωνική στήριξη που να στηρίζεται στην ελευθερία και όχι την υποταγή της προσωπικότητας, εργασία με βάση τις δυνατότητες και τις ανάγκες του, στέγαση κ.λ.π), που είναι απαραίτητοι ώστε ένας άνθρωπος να μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια. 

Ένα άλλο σημείο που θίχτηκε στη συνάντηση ως επιφανειακή και εν τέλη αντιθεραπευτική πρακτική , είναι η πρόβλεψη για ασθενοφόρα με "ειδικό" εξοπλισμό ώστε το ρόλο της αστυνομίας να έχει το νοσηλευτικό προσωπικό αναλαμβάνοντας αυτό να δέσει αυτή την φορά όχι με χειροπέδες αλλά με ιμάντες, και όπου την «μπλε στολή» θα αντικαταστήσει η “άσπρη μπλούζα”.

Ο κος Παπαδόπουλος παραδέχτηκε ότι η ψυχιατρική κοινότητα είναι εγκλωβισμένη σε ένα ιατροκεντρικό τρόπο αντίληψης, και ότι τα επιχειρήματα κατά των συγκεκριμένων νομοθετικών μέτρων είναι σωστά. Επίσης ότι "δεν μπορούν να υποχρεώσουν τους ψυχιάτρους να δουλέψουν αλλιώς" (αλλά «μπορούν να το κάνουν με τους ασθενείς;», αναρωτιόμαστε εμείς) και ότι την «τομεοποίηση και μια εναλλακτική κοινοτική κουλτούρα δεν την θέλει η ψυχιατρική κοινότητα» ! Τέλος μας είπε ότι "τα σύννεφα κατά του μέτρου για την ακούσια θεραπεία στην Κοινότητα πληθαίνουν " και ότι ο ίδιος έχει πεισθεί. 

Δεν τρέφουμε όμως αυταπάτες. Αφού αυτή η κυβέρνηση είναι εξαιρετικά εξοικειωμένη με το να ψηφίζει μέτρα με τα οποία (τουλάχιστον στα λόγια) «διαφωνεί»…

Στην Πρωτοβουλία για ένα πολύμορφο κίνημα στην Ψυχική Υγεία γνωρίζουμε πολύ καλά ότι για να ανατραπούν οι κατεστημένες νοοτροπίες χρειάζεται διαρκής αγώνας με την συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων.
 
Και θα είμαστε όλοι-ες παρόντες και παρούσες σε αυτόν τον Αγώνα.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ 

ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

Ενημέρωση από την ''θεατρική'' παρέμβαση του Σαββάτου 18/5 στην πλατεία Συντάγματος

Το Σάββατο 18/05/2019 βρεθήκαμε από νωρίς το πρωί στην Πλατεία Συντάγματος και πραγματοποιήσαμε παρέμβαση δρόμου με αυθόρμητο τίτλο «Ασύμμετρη απειλή». Ήμασταν άτομα που αμφισβητούμε και εξοργιζόμαστε με την ψυχιατρική πρακτική, είτε έχοντας προσωπική εμπειρία από αυτήν, είτε όχι, όλοι αμφισβητώντας την ίδια μας την «κανονικότητα» και εναλλάσσοντας και «on stage» τους ρόλους των περισσότερο ή λιγότερο «ασθενών», «υγιών», «ειδικών» , «λογικών».

Στόχος της παρέμβασης  ήταν να ενημερώσουμε τον κόσμο  για το νέο νομοσχέδιο για την «Υποχρεωτική θεραπεία στην Κοινότητα» και να καλέσουμε ως «Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία» όλες και όλους σε στήριξη της διαδήλωσης που θα γίνει την Τρίτη 21/05/2019 στις 12.00 έξω από το Υπουργείο Υγείας .Ένας ακόμη στόχος ήταν να διερευνήσουμε από κοινού και ανοιχτά τους πολλούς και διαφορετικούς (θεατρικούς) τρόπους να αντισταθούμε σε όλα τα παράλογα και αντιανθρώπινα της ψυχιατρικής κουλτούρας και πράξης…

Έτσι λοιπόν, διαταράξαμε τους ρυθμούς της  και μέσα από διαφορετικές θεατρικές δράσεις (παγωμένες εικόνες, θεατρικό παιχνίδι, αναπαραστάσεις καταπιέσεων –ψυχιατρικών πρακτικών) και μοίρασμα κειμένων ενημερώσαμε τον κόσμο για το νέο νομοσχέδιο για την «υποχρεωτική θεραπεία στην κοινότητα». Συγκεκριμένα, η πλατεία γέμισε με «τρελούς» που περιφέρονταν με τους ζουρλομανδύες τους ανάμεσα στο πλήθος, με μια «τρελή» που έπαιζε στο συντριβάνι  και ενοχλούσε τους/τις  περαστικούς/ες μέχρι να έρθουν  οι «ειδικοί» να την πιάσουν και να της κάνουν την  ένεση της, με «τρελές» που ανέβαιναν στα δέντρα της πλατείας...

Ο λόγος που επιλέξαμε να μην χρησιμοποιήσουμε μόνο κείμενα και πανό αλλά και τα σώματα και τις φωνές μας δεν ήταν μόνο για να τραβήξουμε την προσοχή των περαστικών αλλά επειδή ακριβώς μιλάμε για βιώματα και ιστορίες που δεν μπορούν να μεταφερθούν απλά με τα λόγια. Μιλάμε για προβλήματα που πρόκειται να γιγαντωθούν αν δεν εναντιωθούμε συνολικά στο υπάρχον ψυχιατρικό σύστημα και ειδικά στην ψήφιση τέτοιων νομοσχεδίων που καταργούν τα δικαιώματα και το λόγο των ψυχικά πασχόντων.

Ήμασταν σε συνεχή διάλογο και αλληλεπίδραση με τις/τους ανυποψίαστες/ους περαστικές/ούς. Αυτό που καταλάβαμε από τις αντιδράσεις τους είναι ότι υπάρχουν πολλά ακόμα να κάνουμε για να επικοινωνήσουμε ζητήματα για το χώρο της ψυχικής υγείας  και πολλά για τα οποία μπορούμε να μιλήσουμε όπως το τι είναι πραγματικά θεραπευτικό..και κάτι άλλο : ότι ''Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια'' αφού οι μικροί μας φίλοι επέλεξαν ένα αισιόδοξο τέλος για το δρώμενό μας : την απελευθέρωση απ τα δεσμά μας ! Ήμασταν εκεί και θα είμαστε και αλλού…


…για ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ
…για ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΘΕΑΤΡΙΚΑ

…για να κάνουμε την τάξη του κράτους να κινδυνέψει ξανά
                                                              από το χάος της καρδιάς….



*Ποι@ είμαστε:
είμαστε αυτ@ με τα πολλά ψεγάδια
που δεν κοιμόμαστε καλά τα βράδια
κι όλο σκεφτόμαστε δράσεις του δρόμου
για να αντέξει η  ψυχή στον κόσμο αυτόν του τρόμου

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ 

20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ν. 2716/99 ΤΙ ΑΠΕΜΕΙΝΕ ΑΠ΄ ΟΣΑ ΠΡΟΒΛΕΠΕ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΚΟ;

Κάνοντας έναν ειλικρινή απολογισμό των 20 χρόνων 

«ψυχιατρικής μεταρρύθμισης» βάσει του ν. 2716/99 (η 

θεματική αυτού του συνεδρίου), ένα πρώτο συμπέρασμα θα 

μπορούσε να είναι ότι, προκειμένου να μπορεί να υπάρξει 

μια πραγματική εκτίμηση του τι έγινε όλα αυτά τα χρόνια στο 

χώρο της Ψυχικής Υγείας, αυτό που έχει πρωτεύουσα 

σημασία, είναι, κατ΄ αρχήν, το νόημα που δίνουμε στο όρο 

«μεταρρύθμιση». 

 

Για ποιά «μεταρρύθμιση» μιλάμε; Αυτή που, στη βάση ενός 

χειραφετητικού προτάγματος για την Ψυχική Υγεία, θα 

κατευθυνόταν προς ένα κοινοτικά βασισμένο σύστημα 

υπηρεσιών, με το ξεπέρασμα του ψυχιατρείου, του 

εγκλεισμού και των κατασταλτικών πρακτικών, καθώς και 

μιας βιολογικής, στενά κλινικής ψυχιατρικής των 

διαγνωστικών συστημάτων και των φαρμακοβιομηχανιών, 

αυτής που «χάνει τον άνθρωπο πίσω από την αρρώστια»; 

 

΄Η αυτή που είδαμε να υλοποιείται όλα αυτά τα χρόνια, με 

την μεταστέγαση των ασθενών από τα ψυχιατρεία (αντί για 

την Αποϊδρυματοποίησή τους) σε στεγαστικές δομές του 

δημοσίου και των ΜΚΟ, χωρίς καμιά τομεοποίηση, χωρίς 

κοινοτικές υπηρεσίες, με ΚΨΥ απλώς ως εξωτερικά ιατρεία, 

με την αποσυνδεδεμένη και επιδερμική λειτουργία Κινητών 

Μονάδων; Με τις στεγαστικές δομές, στον δημόσιο και στον 

ιδιωτικό τομέα, να λειτουργούν σαν μικρά άσυλα: με την 

άνωθεν ιδρυματική διαχείριση τη ζωής των ενοίκων, με τη 

χρήση, συχνά, μηχανικών καθηλώσεων και απομονώσεων, 

με κάμερες (ιδιαίτερα σε δομές των ΜΚΟ). Και, ταυτόχρονα, 

με απολύσεις εργαζομένων από τις ΜΚΟ ψυχικής υγείας, 

που είτε αντέδρασαν στην παράνομη παρακράτηση των 

συντάξεων των ενοίκων, είτε διαφώνησαν με τις άνωθεν 

επιβαλλόμενες ιδρυματικές πρακτικές. 

 

Όλα αυτά μπορούν να περιγραφούν πολύ περιληπτικά με 

έναν μόνον αριθμό: το απίστευτο ποσοστό του 65% των 

εισαγωγών για ψυχιατρική νοσηλεία να είναι ακούσιες 

νοσηλείες-σχεδόν πιο μεγάλο απ΄ ό,τι πριν αρχίσει η 

«μεταρρύθμιση» που, οφείλουμε να πούμε, δεν έγινε 

ποτέ… γεννήθηκε νεκρή. 

 

Το μόνο που έχει απομείνει από τις προσδοκίες που, έστω 

με στρεβλό τρόπο, άνοιξε ο ν. 2716/99, ήταν η, κατ΄ 

εντολήν της ΕΕ, καθιέρωση των ΜΚΟ (αλλά και του 

κερδοσκοπικού τομέα) στην διαχείρισης των δομών αυτής 

της νεοϊδρυματικής μεταρρύθμισης. 

 

Στην αρχή παρουσιάστηκαν ως οι φορείς που θα έπαιρναν 

στις στεγαστικές τους δομές τους λεγόμενους «δύσκολους» 

ασθενείς από τα ψυχιατρεία. Καταλήγοντας, ωστόσο, 

σύντομα σε πρακτικές επιλογής των πιο «εύκολων» και 

«διαχειρίσιμων» ατόμων και σε επιστροφές στα ψυχιατρεία 

αυτών που δεν κατάφερναν (και βασικά ποτέ δεν έμαθαν 

πώς) να διαχειριστούν, σύμφωνα και με τις αυτό-

επιβαλλόμενες νόρμες λειτουργίας των δομών τους. Μια 

πρακτική όπως της αγοράς «εμπορεύματος» με «κάρτα 

αλλαγής» και επιστροφή, όταν το «εμπόρευμα» το 

βρίσκουμε «ελαττωματικό». 

 

Είχαμε, ταυτόχρονα, τα φαινόμενα των επί πληρωμή 

απογευματινών επισκέψεων για ψυχοθεραπείες, τις 

οικογενειοκρατούμενες «εταιρικές» σχέσεις, πολλές 

περιπτώσεις διαφθοράς, τις διαπλεκόμενες διαδρομές με 

τον ιδιωτικό τομέα (κλινικές κλπ) κ.α, αλλά, πρωτίστως, τον  

κρατικοδίαιτο χαρακτήρα τους, αφού η κύρια οικονομική 

πηγή τους είναι τα ασφαλιστικά ταμεία και ο κρατικός 

κορβανάς, παρά τις κατηγορίες που κατά καιρούς 

εκτοξεύουν, σε όσους τις αμφισβητούν, περί κρατισμού κλπ.

Δεν είναι τυχαίο που στο συνέδριο αυτό γίνεται αναφορά και 

στα 10 χρόνια από το σύμφωνο Σπίντλα-παραλείποντας, όχι 

τυχαία, και το άλλο όνομα της συμφωνίας που ήταν αυτό του 

τότε Υπουργού Υγείας (της ΝΔ) Αβραμόπουλου, που, 

βέβαια, δεν συμφέρει κάποιους η αναφορά του, τώρα που 

ανέβηκαν σε θώκους της παρούσας κυβέρνησης, καθώς 

είναι οι ίδιοι που τότε τον ανέφεραν επαινετικά, όπως 

διαβάζει κανείς στην πανηγυρική κοινοποίηση του 

συμφώνου, υπογεγραμμένη από τον επικεφαλής της 

ΠΕΨΑΕΕ (και τώρα σύμβουλο του Υπουργείου Εργασίας) 

και τον υπεύθυνο της ΕΠΑΨΥ, προς το, τότε, «Δίκτυο 

Αργώς». Πανηγύριζαν γιατί η ΕΕ φρόντισε για την 

επαναχρηματοδότησή τους, γράφοντας τα εξής μνημειώδη:

«Η εξέλιξη αυτή αποτελεί και ένα επιτυχές επισφράγισμα της 

σταθερής πολιτικής του Δικτύου να διατηρεί σταθερή 

επικοινωνία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και να ασκεί σε 

πολλά επίπεδα πίεση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, θεωρώντας 

την Ε.Ε. ως τον πιο κρίσιμο παράγοντα για την εξέλιξη 

της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης στην Ελλάδα.”

Έτσι δεν είναι καθόλου τυχαίο που, λίγα χρόνια μετά, μέσα 

από τους διαύλους της άμεσης επικοινωνίας με τους 

πάτρωνές του στις Βρυξέλλες, το «Δίκτυο Αργώς» έγραφε, 

την 1^η Αυγούστου 2011, μέσω του προέδρου του, προς τον 

τότε Επίτροπο Κοινωνικών Υποθέσεων κλπ, της ΕΕ, Λάζλο 

Αντόρ: 

 

«Αγαπητέ Επίτροπε, όπως είναι παγκοσμίως γνωστό, η 

Ελλάδα αντιμετωπίζει μια σοβαρή οικονομική κρίση. Κάτω 

από αυτό το πλαίσιο τα μέλη του Δικτύου Αργώς θα 

συμμετάσχουν ενεργά στην Εθνική προσπάθεια για την 

εφαρμογή του τρέχοντος προγράμματος οικονομικής 

προσαρμογής…». Και παρακάτω: «Να εξαιρεθεί το 

πρόγραμμα Ψυχαργώς και η ψυχιατρική μεταρρύθμιση 

από την δημοσιονομική προσαρμογή και το 

Μνημόνιο…». 

 

Πράγματι η ΕΕ έσπευσε να διασώσει τις ΜΚΟ ψυχικής 

υγείας και την περίοδο 2013-15 με έκτακτη χρηματοδότησή 

τους (105 εκ ευρώ), όταν οι υπόλοιπες υπηρεσίες 

λιμοκτονούσαν από τις περικοπές και διαλύονταν. 

 

Η ΕΕ ενδιαφέρεται για το μέλλον των ΜΚΟ γιατί είναι 

αναπόσπαστα εργαλεία του μέλλοντος που έχει σχεδιάσει 

και βάλει ήδη σε εφαρμογή, όχι μόνο για τις εργασιακές 

σχέσεις (ιδιωτικοποιημένες, επισφαλείς, προσωρινές κλπ), 

αλλά και για ένα κοινωνικό κράτος διαλυμένο, απλώς 

πυροσβεστικού χαρακτήρα, για να σβήνει περιστασιακά τις 

φωτιές που ανάβει διαρκώς, από την ίδια της τη φύση και 

την αμετάκλητη κρίση που αντιμετωπίζει, η ίδια η λειτουργία 

του οικονομικού και κοινωνικού συστήματος. Οι ΜΚΟ είναι 

αυτά ακριβώς τα εργαλεία για την διαχείριση που έχει 

ανάγκη το σύστημα, όπως άλλωστε φαίνεται και από το νέο 

(και, προς ώρας, πιο προσοδοφόρο) πεδίο δράσης τους, τα 

τελευταία χρόνια, που έχει να κάνει με το προσφυγικό. Και 

δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι και η τωρινή κυβέρνηση δίνει τα 

όποια νέα οικοτροφεία, για τα οποία παίρνει χρηματοδότηση 

μέσω ΕΣΠΑ, στις ΜΚΟ. 

 

Είναι χαρακτηριστικό ότι εκπρόσωπος γνωστής ΜΚΟ 

τάχθηκε, πριν λίγες μέρες, υπέρ του πρόσφατου 

νομοσχεδίου για την «υποχρεωτική θεραπεία στην 

κοινότητα». Παρουσιάζοντας ως κοινοτική παρέμβαση κάτι 

που αποτελεί διάχυση της ψυχιατρικής καταστολής στην 

κοινότητα. Αν έτσι βλέπουν οι ΜΚΟ την στροφή στην 

κοινότητα (και γνωρίζουμε, από πολλού, ότι αυτοί είναι οι 

ορίζοντες εντός των οποίων λειτουργούν) τότε καταλαβαίνει 

κανείς αυτό που συμβαίνει καθημερινά σ΄ αυτά τα μικρά 

ιδιωτικοποιημένα άσυλα. 

 

Η συμπλήρωση των είκοσι χρόνων του ν. 2716/99 δεν είναι 

για πανηγυρισμούς για την μη «ψυχιατρική μεταρρύθμιση», 

αλλά «ημέρα μνήμης» για τα αποκαΐδια της και 

αναστοχασμού για το πώς θ΄ ανοιχτούν διαδρομές πέρα 

από την όποια μορφή ιδιωτικοποίησης, κερδοσκοπικής ή 

δήθεν «μη κερδοσκοπικής», πέρα από το κυρίαρχο 

ψυχιατρικό παράδειγμα (στην πράξη και όχι στα λόγια), 

πέρα από το ψυχιατρείο και τον εγκλεισμό, προς μια 

χειραφετητική Ψυχική Υγεία, κάτω από τον έλεγχο των 

εργαζομένων σ΄ αυτήν, των χρηστών των υπηρεσιών και 

της κοινωνίας.

 

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

 

16/5/19

ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ, ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ, 21 ΜΑΪΟΥ 2019, 12 μ.μ. - Η ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Το νέο νομοσχέδιο για την «ακούσια ψυχιατρική περίθαλψη», που έβγαλε στη δημοσιότητα και προχωράει προς ψήφιση η κυβέρνηση, πίσω από το περιτύλιγμα κάποιων επίπλαστων αλλαγών αναφορικά με τις διαδικασίες της ακούσιας νοσηλείας, εισάγει την θεσμοθέτηση της «θεραπείας στην κοινότητας κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας», γνωστής διεθνώς ως «υποχρεωτικής θεραπείας στην κοινότητα». Δηλαδή, με γνωμάτευση του ψυχιάτρου, ο χαρακτηριζόμενος ως «ψυχικά ασθενής» θα πρέπει να «συναινεί» στην υποχρεωτική λήψη της φαρμακευτικής αγωγής, με μόνη εναλλακτική, αν δεν υπογράψει ότι «συναινεί», τον ακούσιο εγκλεισμό του σε μονάδα ψυχιατρικής νοσηλείας – και αυτή η «συναίνεση» θα συνοδεύει την έκδοση εισαγγελικής παραγγελίας για την υποχρεωτική λήψη της φαρμακευτικής αγωγής για περίοδο χρόνου που, στην πράξη, παρ΄ όλη την προβλεπόμενη (πολύμηνη) διάρκεια, θα μπορεί ν΄ ανανεώνεται επ΄ αόριστον. 

 

 

Οι επιτελείς του Υπουργείου και διάφοροι καλοθελητές των ΜΚΟ ψυχικής υγείας πλασάρουν αυτό το μέτρο σαν μια «κοινοτική» παρέμβαση, επειδή η εισαγγελική παραγγελία θα εκτελείται μέσα στην κοινότητα: το άτομο στο οποίο θα εφαρμόζεται το μέτρο, που θα διαμένει στον όποιο τόπο (επίσημα δηλωμένο) κατοικίας του, θα πρέπει να μεταβαίνει στην υπηρεσία ψυχικής υγείας που θα του έχει οριστεί (ως επί το πλείστον σε εξωτερικά ιατρεία) για να κάνει την μηνιαία (ή και τριμηνιαία) ένεσή του. Σ΄ αυτόν, άλλωστε, το μονόδρομο της φαρμακοθεραπείας ανάγεται και η έννοια της «θεραπείας», που εν προκειμένω  χρησιμοποιείται και γενικά επικρατεί στο κυρίαρχο ψυχιατρικό σύστημα. 

 

 

Είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με μια πλήρη διαστρέβλωση και αντιστροφή της έννοιας και της πρακτικής της κοινοτικής παρέμβασης, που, εξ΄ ορισμού, αποκλείει κάθε έννοια καταναγκασμού και επιβολής και είναι συνυφασμένη με τον διάλογο, την επικοινωνία, την διαπραγμάτευση, την συνοδεία, την στήριξη - με μια προστασία συνυφασμένη με τον σεβασμό της ελευθερίας και των δικαιωμάτων του υποκειμένου. Αντί γι΄ αυτό, έχουμε να κάνουμε με μια διάχυση της καταστολής μέσα στην κοινότητα.

 

 

Είναι ένα μέτρο εισαγόμενο από χώρες όπου ξεκίνησε η εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ψυχική Υγεία, με το βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων (ΗΠΑ), τις δραστικές περικοπές και την συρρίκνωση των υπηρεσιών (στην Βρετανία και αλλού) και με διακηρυγμένο στόχο, στο σκεπτικό που οδήγησε σ΄ αυτό το νομοσχέδιο, όχι το πώς θα προχωρούσαμε στην κατεύθυνση του ξεπεράσματος του εγκλεισμού και των ψυχιατρείων, προς ένα κοινοτικά βασισμένο σύστημα υπηρεσιών, αλλά, απλώς, για το πώς θα μειώσουμε, αφενός, τις ακούσιες νοσηλείες (που τώρα είναι στο 65% των εισαγωγών) και, αφετέρου, τα ράντζα στις ψυχιατρικές μονάδες νοσηλείας. Να μειώσουμε, υποτίθεται, τις ακούσιες νοσηλείες χωρίς ν΄ αγγίξουμε στο ελάχιστο το σύστημα που τις παράγει. Και προπαντός, να μειώσουμε τον χρόνο νοσηλείας και έτσι το κόστος της περίθαλψης των ψυχικά πασχόντων, καθώς, όπως γίνεται και στις χώρες από τις οποίες εισάγεται το μέτρο αυτό, θα μπορεί κάποιος να μην εισάγεται για νοσηλεία, εφόσον του γίνει η «εισαγγελική παραγγελία για θεραπεία στην κοινότητα», ή θα μπορεί να παίρνει πιο γρήγορα εξιτήριο στο βαθμό που θα μπορεί να εκδίδεται αυτή η εισαγγελική εντολή για υποχρεωτική θεραπεία μετά το εξιτήριο. 

 

 

Το γεγονός ότι ο στόχος της μείωσης των ακούσιων νοσηλειών απέτυχε πλήρως στις χώρες προέλευσης του μέτρου, ουδόλως ενδιαφέρει τους επιτελείς του Υπουργείου, καθώς η στόχευση αφορά, πρωτίστως, στην μείωση των εισαγωγών και στο γρήγορο εξιτήριο - όχι μέσω του μετασχηματισμού του «τρόπου λειτουργίας του συστήματος» των υπηρεσιών, αλλά με τις κατασταλτικές πρακτικές να μεταφέρονται και να εφαρμόζονται στον τόπο κατοικίας. Όπως περίπου συμβαίνει με τους κρατούμενους, που εκτελούν την ποινή εκτός φυλακής. Ο ψυχικά πάσχων ως εν δυνάμει εσαεί κρατούμενος, μέσα ή έξω από ίδρυμα.

 

 

Η μόνη απάντηση στο υψηλό ποσοστό των ακούσιων νοσηλειών και στην θεραπευτική και κοινωνική εγκατάλειψη των ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία θα ήταν η επιδίωξη της δημιουργίας ενός ολοκληρωμένου και κοινοτικά βασισμένου συστήματος υπηρεσιών, με ταυτόχρονη την αλλαγή του «τρόπου σκέψης και πρακτικής» της κυρίαρχης ψυχιατρικής.

 

 

Αντίθετα, το νομοσχέδιο αυτό αποτελεί μιαν ολοσχερή παλινδρόμηση προς ένα κατασταλτικό έλεγχο της όποιας διαφορετικότητας μέσα στην κοινωνία. Ακυρώνει και τα τελευταία υπολείμματα θεραπευτικότητας, που είχαν απομείνει στην κυρίαρχη ψυχιατρική, με την θεραπεία να μετατρέπεται σε μιαν εσαεί επιβολή, σε μια στεγνά εξουσιαστική πρακτική.

Καλούμε όλες και όλους σε διαδήλωση έξω από το

Υπουργείο Υγείας (Αριστοτέλους 17), την Τρίτη, 21 

Μαΐου, ώρα 12 μ.μ.

Να απαιτήσουμε την απόσυρση αυτού του νομοθετικού εκτρώματος και την στροφή προς μια πραγματικά κοινοτικά βασισμένη Ψυχική Υγεία, χωρίς καμιά καταστολή, χωρίς καμιάν επιβολή, με ισότιμη σχέση θεραπευτή-θεραπευόμενου, για μια χειραφετητική Ψυχική Υγεία.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ