ΧΛΙΑΡΗ ΚΑΙ ΑΜΦΙΘΥΜΗ «ΔΙΚΑΙΩΣΗ» (?) ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟ

 

ΧΛΙΑΡΗ ΚΑΙ ΑΜΦΙΘΥΜΗ «ΔΙΚΑΙΩΣΗ»(?)

ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟ

 

 

 

Η τελευταία (ίσως προσωρινά τελευταία πριν απευθυνθούν και στον Άρειο Πάγο) πράξη του δράματος της δίκης των βασανιστών του Χρήστου Χρονόπουλου, η αίσθηση που αφήνει, είναι γλυκόπικρη, με επικράτηση βέβαια του πικρού, καθώς η επιβολή της ποινής τριών ετών (από τα οκτώ που ήταν πρωτόδικα) με αναστολή και με αναγνώριση των ελαφρυντικών του πρότερου σύννομου βίου και της μετέπειτα καλής συμπεριφοράς, μόνο ως κοροϊδία μπορούν να εκληφθούν. Μπορούμε να μιλάμε για εν μέρει «δικαίωση», αλλά όχι για επίτευξη «κάθαρσης». Ναι μεν κρίθηκαν ΕΝΟΧΟΙ και τουλάχιστον δεν υπήρξε αθώωση, ωστόσο, πρακτικά, οι δύο κατηγορούμενοι βασανιστές αστυνομικοί μένουν αλώβητοι, καθώς δεν θα φυλακιστούν ούτε μία μέρα και δεν θα θιχτεί η ζωή τους ούτε σταλιά.

Το θετικό, που έχει επισημανθεί, στην απόφαση αυτή είναι ότι η υπόθεση του Χρήστου Χρονόπουλου αποτελεί, στην ιστορία των ποινικών δικαστηρίων στην Ελλάδα, τη μοναδική περίπτωση βασανισμού ανθρώπου από «υπαλλήλους» (αστυνομικούς, στρατιωτικούς κλπ) κατά την τέλεση των καθηκόντων τους, που καταλήγει να καταδικαστεί ως κακούργημα βάσει του ν.137Α. Εκτός από τη δίκη των βασανιστών της χούντας, μέχρι σήμερα κανένας άλλος «υπάλληλος» τελεστής βασανιστηρίων δεν είχε καταδικαστεί για τα βασανιστήρια που είχε κάνει.

Είναι, επίσης, σημαντικό ότι δεν μετατράπηκε η πράξη τους σε πλημμέλημα αλλά καταδικάστηκε ως κακούργημα. Παρ’ όλα αυτά, μπροστά στο γεγονός ότι οι αστυνομικοί αυτοί δεν κλείστηκαν ούτε μια μέρα στη φυλακή, ό,τι «δικαιωτικό» κι αν αναδείχθηκε, μοιάζει, και είναι, ημίμετρο.

Η λέξη ΕΝΟΧΟΙ ήταν αρκετή μόνο για να τέρψει στιγμιαία τα αυτιά όσων βρίσκονταν στη δικαστική αίθουσα κατά την ανακοίνωση της απόφασης, γιατί, κατά τα άλλα, η συνθήκη της ενοχής δεν αποτυπώνεται με κανέναν άλλο τρόπο στην καθημερινή ζωή τους. Ο ένας ετοιμάζεται να πάρει τη σύνταξή του και ο άλλος συνεχίζει να υπηρετεί στο ΑΤ έχοντας την ίδια εξουσία και δυνατότητα να κακομεταχειρίζεται τους εκεί προσαγόμενους ανθρώπους, ίσως με λίγο περισσότερη προσοχή ως προς τις εμφανείς εκδηλώσεις της άσκησης ακραίας βίας, για να μην ξανατραβιέται στα δικαστήρια.

Μέχρι πρότινος μιλούσαμε για μια μνημειώδη απόπειρα συγκάλυψης του ξυλοδαρμού από κλητούς διοικητές για να μην τρωθεί το υποτιθέμενο "κύρος" της αστυνομίας. Τώρα μιλάμε για γιγαντιαία συγκάλυψη της υπόθεσης με τη βούλα και του Μεικτού Ορκωτού Εφετείου. Η συγκυρία μία μόλις μέρα μετά τη δίκη του Λιγνάδη και με εφαρμογή της ίδιας ρότας ατιμωρησίας, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον και επικυρώνει τη ρήση «επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως», μπας και εμπεδώσουμε επιτέλους ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τα συστημικά δικαστήρια όσον αφορά την εκάστοτε δέουσα (παραδειγματική και αυστηρή) εφαρμογή του νόμου και των ποινών που προβλέπονται σε ευνοούμενους και «κολλητούς» της εξουσίας.

Μιλήσαμε ήδη, σε προηγούμενη ανακοίνωση, για το πώς οι άνθρωποι με ψυχιατρική εμπειρία βιώνουν τη βία, θεσμική και μη, το μίσος, την οργή και τον στιγματισμό και είμαστε ενήμεροι/ες για τις υπόγειες διαδρομές που τροφοδοτούν αυτή τη βία.

Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι παρατηρήθηκε επικοινωνία και συνομιλίες στα διαλείμματα, ανάμεσα στη μόνη ένορκο που τάχθηκε υπέρ της αθώωσής τους και στους συνηγόρους υπεράσπισης των αστυνομικών, που ανάμεσά τους ήταν και ο γνωστός χρυσαυγίτης Μιχαλόλιας.

Πώς να έχουν ενδοιασμούς οι αστυνομικοί πριν επιδοθούν σε ανελέητες πράξεις και βασανισμούς όταν βλέπουν, μέσα στα χρόνια, συναδέλφους τους βασανιστές και δολοφόνους, είτε να πέφτουν στα μαλακά, είτε να τη γλιτώνουν ολοκληρωτικά, είτε και να αποφυλακίζονται έπειτα από ελάχιστα χρόνια; Είναι ξεκάθαρο πως για την κυρίαρχη εξουσία δεν συμφέρει καθόλου να καταδικάζονται οι αστυνομικοί της και οι κάθε είδους «κολλητοί», γιατί αυτό θα αποτελούσε ανασταλτικό παράγοντα και θα αποθάρρυνε τους υπόλοιπους εν ενεργεία αστυνομικούς από την εκτέλεση του ρόλου που τους έχει ανατεθεί και που είναι η εφαρμογή της καταστολής με ζήλο και αυταπάρνηση,.

Πώς τρία χρόνια με αναστολή λειτουργούν ως αντίβαρο για 15 χρόνια αναβολών και εμπαιγμών; Πώς τρία χρόνια με αναστολή, που σημαίνει καμία μέρα φυλακή και καμία επίπτωση στην καθημερινή ζωή των αστυνομικών, αντιπαραβάλλονται με την βαριά σωματική, ψυχολογική και εν γένει κοινωνική βλάβη του Χρήστου Χρονόπουλου για μια ζωή;

Ως πότε, όμως, οι αστυνομικοί βασανιστές-δολοφόνοι θα είναι άτρωτοι; Ως πότε θα μας τρίβουν στη μούρη ότι οι ζωές μας δεν έχουν καμία αξία μπροστά στην εξουσία των ένστολων;

Στη δίκη αυτή συμπυκνωνόταν η επιτακτική ανάγκη για δικαίωση για όλες τις δίκες (παρωδίες) αστυνομικής βίας που έχουν καταλήξει να ξεπλένουν τους μπάτσους και την κατάχρηση εξουσίας που συστηματικά επιδεικνύουν. Δεν θρέψαμε αυταπάτες ως προς το τι θα είχαμε να περιμένουμε από τους μηχανισμούς και τα δικαστήρια της κυρίαρχης «Δικαιοσύνης», ότι θα πήγαιναν κόντρα στα ίδια τους τα θεμέλια και θα καταδίκαζαν το εκτελεστικό χέρι της εξουσίας που εκπροσωπούν - αλλά τέτοιο απροκάλυπτο ξέπλυμα των βασανιστών πάντα εκπλήσσει και εντυπωσιάζει όσο κι αν δεν περιμένεις πολλά από μια ανάλγητη «Δικαιοσύνη».

Εξακολουθούμε να αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με μια «Δικαιοσύνη» ως απολογητή της αστυνομικής βίας και της αστυνομοκρατίας των ζωών μας.

Οι αγώνες μας πρέπει να είναι πολυδιάστατοι, εμπεριέχοντας και συσπειρώνοντας όλες τις εξεγερμένες φωνές για τις συγκαλύψεις και την ατιμωρησία αστυνομικών που βασάνισαν ή/και εκτέλεσαν. Για κάθε Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, για κάθε Ζακ/Zackie, για κάθε Νίκο Σαμπάνη από το πρόσφατο παρελθόν, αλλά και για κάθε Ιάκωβο Κουμή, κάθε Σταματίνα Κανελλοπούλου, κάθε Μιχάλη Καλτεζά από το λίγο μακρινότερο, αλλά με τις ίδιες συνταγές ατιμωρησίας.

Εμείς θα συνεχίσουμε να υψώνουμε ανάστημα και φωνή απέναντι στην εξουσιαστική και κακοποιητική κουλτούρα που οπλίζει με μίσος ένστολους και άστολους καταπιεστές και βασανιστές, ώσπου να εξουδετερώσουμε την ανοχή στη βία και το απυρόβλητο των αστυνομικών που θρέφει την αποσιώπηση και τη συγκάλυψη.

18/7/2022

Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία

ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟ και ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ

 

ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟ

και ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ

 

Την Πέμπτη, 14/7/22, αναμένεται η ανακοίνωση της απόφασης του Μικτού Ορκωτού Εφετείου για την υπόθεση του άγριου ξυλοδαρμού του Χρήστου Χρονόπουλου το 2007 από τους αστυνομικούς Κόκκινο και Σουτόγλου κατά την κράτησή του στο ΑΤ Καλλιθέας, με αποτέλεσμα τη συντριπτική του αναπηρία και την παρολίγον απώλεια της ζωής του. Το 2015, είχαν καταδικαστεί σε 8 χρόνια φυλάκιση με αναστολή. Έπειτα από έναν μαραθώνιο αναβολών και σκοπούμενων καθυστερήσεων που είχαν ως αποτέλεσμα την ταλαιπωρία και τον ψυχικό εκμηδενισμό του παθόντα και της οικογένειάς του, ο αγώνας για δικαίωση φτάνει στο τέλος του. Ο Χρήστος οδηγήθηκε στο αστυνομικό τμήμα επειδή φέρεται να ενόχλησε φραστικά το περιβάλλον του καφενείου, όπου πάντα σύχναζε (χωρίς, φυσικά, να προβάλλει κανενός είδους απειλή). Δεν είχε παραβατική συμπεριφορά, δεν ήταν “επικίνδυνος” και παρολαυτά αντιμετωπίστηκε από τους αστυνομικούς ως κρατούμενος και υπό επιτήρηση. Μόνο και μόνο ορμώμενοι από τον φόβο και τα στερεότυπα για τους “ψυχικά πάσχοντες”. Μπήκε περιπατητικός και βγήκε με συντριπτική αναπηρία. Ο διοικητής Μπαρμπαρούσης που κλήθηκε να κουκουλώσει τη βαναυσότητα και να μεθοδεύσει τη συγκάλυψη αντί να έχει ξηλωθεί άρδην, έχει κάνει περιοδεία σε πολλά αστυνομικά τμήματα και έχει συνδέσει το όνομά του και με άλλα σκάνδαλα σε περιβόητες υποθέσεις βίας και καταστολών (ΑΤ Εξαρχείων στην υπόθεση Γρηγορόπουλου-Κορκονέα, ΑΤ Ομονοίας: η μαύρη τρύπα της Αθήνας όπου ξυλοκοπούνται και "εξαφανίζονται" πρόσφυγες και μετανάστες)

Πρόκειται για μνημειώδη απόπειρα συγκάλυψης για να μην τρωθεί το υποτιθέμενο "κύρος" της αστυνομίας. Του ίδιου κύρους και της ίδιας αστυνομίας που δολοφόνησε τον Ζακ Κωστόπουλο/ την Zackie Oh, τον Νίκο Σαμπάνη, τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και πολλές/πολλούς άλλες-ους και κακοποιεί πρόσφυγες, γυναίκες και άτομα με ψυχιατρική εμπειρία.

Στο πρόσωπο του Χρήστου καθρεφτίζεται η εν γένει αντιμετώπιση, από τους κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς, των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία ή/και με πολλαπλές ταυτότητες, που πυροδοτούν στους "κανονικούς" πολίτες και αστυνομικούς το μίσος, την οργή και τον στιγματισμό. Ένα αντιφατικό κράτος που καλείται να σε προστατεύσει αλλά σε αφήνει και ανάπηρο, παραβιάζοντας βασικά δικαιώματα ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Ένα κράτος που βάζει τη σφραγίδα της κουλτούρας της καταστολής και όχι της κουλτούρας του ανθρωπισμού. Δεν είναι τυχαίο που η Ελλάδα έχει καταδικαστεί επανειλημμένως από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την αστυνομική βία και την καταστολή μέσα στα αστυνομικά τμήματα.

Πέραν της σημασίας που έχουν οι δικαστικοί αγώνες για τις παραπάνω υποθέσεις, αναδεικνύονται τα  κοινά νήματα που τις συνδέουν  και καθίσταται ξεκάθαρος ο χαρακτήρας της κοινωνίας που ζούμε, η οποία ανάγει κάποιες ζωές σε “λιγότερο άξιες να ζουν”, να κινούνται με τον τρόπο που θέλουν, να επιθυμούν και να διεκδικούν. Μια κοινωνία που αναπαράγει όλους τους καταπιεστικούς μηχανισμούς που θέτουν πολλές ατομικότητες σε κίνδυνο και υπό απειλή.

Η δίκη αυτή συμπυκνώνει την επιτακτική ανάγκη για δικαίωση σε όλες τις δίκες (παρωδίες) αστυνομικής βίας που έχουν καταλήξει να ξεπλένουν τους μπάτσους και την κατάχρηση εξουσίας που συστηματικά επιδεικνύουν. Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι ένα αστικό δικαστήριο θα εναντιωθεί στα ίδια του τα θεμέλια και θα καταδικάσει τους «συντοπίτες» του δημόσιους λειτουργούς, αλλά αρνούμαστε να δεχτούμε τη δικαιοσύνη ως απολογητή της αστυνομικής βίας και της αστυνομοκρατίας των ζωών μας.

Να υψώσουμε ανάστημα και φωνή απέναντι στην εξουσιαστική και κακοποιητική κουλτούρα που οπλίζει με μίσος ένστολους και άστολους καταπιεστές και βασανιστές.

Να εξουδετερώσουμε την ανοχή στη βία που θρέφει την αποσιώπηση και την συγκάλυψη και που θέτει στο απυρόβλητο τους αστυνομικούς.

Στη βία και στην προσπάθεια κανονικοποίησης και εκλογίκευσής της απαντάμε με μαχητικότητα και αλληλεγγύη.

Καμία αθώωση και μείωση ποινής των βασανιστών του Χρήστου Χρονόπουλου

Να εφαρμοστεί η καταδίκη τους όπως αποφασίστηκε και πρωτόδικα. Καμία σκέψη για μετατροπή του αδικήματος από κακούργημα σε πλημμέλημα.

Τίποτα λιγότερο από πλήρη ηθική δικαίωση και αποζημίωση του Χρήστου Χρονόπουλου

Συγκέντρωση και παρέμβαση στο Εφετείο

Πέμπτη 14/7/22 στις 8:15 πμ

Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία

ΤΙ, ΣΤ΄ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΑΝΕ ΝΑ «ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΟΥΝ» ΡΑΠΤΗ ΚΑΙ ΠΑΤΟΥΛΗΣ ΣΤΟ ΨΝΑ-ΔΑΦΝΙ;

 

Μια «θερμότατη υποδοχή» από τους εργαζόμενους του ΨΝΑ αναμένει την ερχόμενη Δευτέρα, 11/7, την υφυπουργό, αρμόδια για την ψυχική υγεία Ζ. Ράπτη, και τον Περιφερειάρχη, και πρόεδρο του ΙΣΑ, Γ. Πατούλη, που θα επιχειρήσουν να παραστούν για να εγκαινιάσουν την από πολλού αναμενόμενη «μονάδα σωματικής απεξάρτησης» (detox).

Μια μονάδα που γίνεται όχι μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, αλλά κι΄ αυτή μέσω (και με τις προδιαγραφές) του ΕΣΠΑ, δηλαδή, διάρκειας ορισμένου χρόνου, χωρίς μόνιμο προσωπικό, με απρόβλεπτο το αν και το πώς της ύπαρξής της μετά την βραχύχρονη περίοδο της κοινοτικής χρηματοδότησης.

Όπως ακριβώς συμβαίνει με όλα, πλέον, τα προγράμματα μέσω ΕΣΠΑ, πχ, αυτά που αφορούν τις ΤΟΜΥ, που ήδη φυλλοροούν, και πολλά άλλα, τα οποία γίνονται είτε σε μια «πυροσβεστική» λογική απέναντι στην ατέλειωτη πυρκαγιά με την οποία οι πολιτικές τους έχουν κατακάψει την δημόσια υγεία, την παιδεία, τα πάντα, είτε για την αξιοποίησή τους από ιδιωτικά συμφέροντα, για την ευόδωση της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών σε όλους τους τομείς.

Ράπτη και Πατούλης, που έρχονται να εγκαινιάσουν μια μονάδα σ΄ ένα δημόσιο ίδρυμα, είναι οι κατ΄ εξοχήν εντολοδόχοι και προαγωγοί της ιδιωτικοποίησης της υγείας και της ψυχικής υγείας.

Από την πρώτη μέρα που ανέλαβε η Ζ. Ράπτη την Ψυχική Υγεία (στο πλευρό του παντοιοτρόπως γνωστού Πλεύρη) δεν έκανε τίποτα άλλο από το να εξυπηρετεί ιδιωτικά συμφέροντα: με την σκανδαλώδη θεσμοθέτηση της απευθείας εκτέλεσης των ακούσιων νοσηλειών σε ιδιωτικές κλινικές, με την ποικιλότροπη πριμοδότηση των ΜΚΟ, στις οποίες δίνει όλα τα ΕΣΠΑ και στις οποίες αναθέτει, μέσω της δημιουργίας «κινητών μονάδων», και την εκτέλεση των ακούσιων νοσηλειών!!! Με μια άκρως γελοιογραφική υλοποίηση συστάσεων από την ευρωπαϊκή «επιτροπή κατά των βασανιστηρίων κλπ» (να μην τις εκτελεί η αστυνομία, αλλά υγειονομικές υπηρεσίες, πάγιο αίτημα όλων μας από παλιά), εισάγει μια ρύθμιση και ένα τρόπο εκτέλεσης που μετατρέπει τον ψυχίατρο και τον νοσηλευτή, που θα πηγαίνουν για την εκτέλεση της ακούσιας νοσηλείας, σε «μπάτσους χωρίς στολή». Καταλαβαίνει κανείς τι θα γίνεται με μια κινητή μονάδα που ανήκει σε ΜΚΟ, με τις γνωστές, πολυπλόκαμες διασυνδέσεις κερδοσκοπικού και «μη» κερδοσκοπικού τομέα – πόσο εύκολα και με ποια συνεννόηση θα μπορεί κάποιος/α ακουσίως να βρεθεί μέσα σε μια ιδιωτική ψυχιατρική κλινική.

Την ίδια στιγμή, στις εφημερίες των ψυχιατρείων τα περιπολικά συνωστίζονται, το ένα δίπλα στο άλλο, μεταφέροντας άτομα με εισαγγελική παραγγελία, σε νοσοκομεία υποστελεχωμένα σε πρωτοφανή βαθμό, με τα ράντζα να οδεύουν ολοταχώς να ξεπεράσουν σε αριθμό τις κανονικές κλίνες, με τις εξωνοσοκομειακές στεγαστικές δομές τόσο υποστελεχωμένες που η έλλειψη του προσωπικού χρησιμοποιήθηκε πρόσφατα σαν πρόσχημα για το κλείσιμο/κατάργηση κάποιων από αυτές –πράγμα που δεν έγινε μόνο μετά από αντίδραση/κινητοποίηση των εργαζομένων. Αλλά δεν σημαίνει ότι δεν έπαψε να επικρέμαται ως επιδιωκόμενη πολιτική.

Το βίαιο κλείσιμο των εναπομεινάντων ψυχιατρείων, κάτι που αποφεύχθηκε πριν μερικά χρόνια από αντίστοιχους με την Ράπτη κυβερνώντες, είναι αυτό που, ως ασκούμενη πολιτική, βρίσκεται πίσω από το σπρώξιμο του ΨΝΑ, όπως και του Δρομοκαιτείου και όλων των υπηρεσιών, σε μια κατάσταση κυριολεκτικής αδυναμίας λειτουργίας. Οι ελαστικές και ολιγόμηνες σχέσεις εργασίας έχουν γίνει η νέα κανονικότητα και η «πλήρης και αποκλειστική απασχόληση» προϊστορικό εύρημα.

Μέσα σ΄ αυτές τις συνθήκες που δημιουργούν αυτές οι ασκούμενες πολιτικές είναι και οι δυο πλευρές που υποφέρουν, και οι νοσηλευόμενοι, με την αύξηση των κατασταλτικών πρακτικών, τις κλειδωμένες πόρτες, τις μηχανικές καθηλώσεις, την στέρηση δικαιωμάτων, επικοινωνίας κλπ), και το προσωπικό, ιδιαίτερα το νοσηλευτικό, που, συχνά, όχι μόνο κάνει μονοβάρδια, αλλά ούτε τα ρεπό του δεν μπορεί να πάρει.

Είναι ένα έγκλημα διαρκείας που επιτελείται στην ψυχική υγεία και η Ράπτη με τον Πατούλη έρχονται, στον τόπο του εγκλήματος, να κόψουν κορδέλες εγκαινίων!

Και μάλιστα για τμήμα μιας πασίγνωστης μονάδας απεξάρτησης, του 18 Ανω, το οποίο, και αυτό όπως και το ΚΕΘΕΑ, το έχουν ωθήσει στην συρρίκνωση, στην υποστελέχωση, στη μείωση των δομών του, πολύ μακράν αυτού που ήταν κάποτε. Αλλωστε, και μια μονάδα σωματικής αποτοξίνωσης (detox), όπως έχει δείξει και η θετική εμπειρία του ΚΕΘΕΑ της «παλιάς εποχής», έχει τεράστια σημασία πώς θα λειτουργήσει, πώς θα χρησιμοποιηθεί. Θα είναι τόσο λιγότερο αναγκαία όσο περισσότερο είναι εκτεταμένη και σφαιρική η δουλειά στους συμβουλευτικούς σταθμούς, η επικοινωνία και η σχέση, έτσι ώστε να μπαίνει κάποιος/α απευθείας από αυτούς σε μια θεραπευτική κοινότητα. Ο κίνδυνος είναι να λειτουργήσει ως υποκατάστατο της υποστελέχωσης και της εξάχνωσης της ουσιαστικής θεραπευτικής δουλειάς.

Είναι αυτή η πολιτική της διάλυσης των υπηρεσιών, που επιτελούν οι αυτοπροσκεκλημένοι των εγκαινίων αυτών, που έχει γεμίσει τους δρόμους με χιλιάδες άστεγους με σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας, με χιλιάδες τοξικοεξαρτημένους που καμιά υπηρεσία δεν υπάρχει που να ενδιαφέρεται γι΄ αυτούς. Με μόνη «υπηρεσία» που τους παρέχεται να είναι οι απάνθρωπες «σκούπες» της αστυνομίας.

Γίνονται ποτέ πραγματικά δεκτοί οι επιτελούντες αυτά τα «εγκλήματα σε καιρό ειρήνης» (όπως τα ονόμασε κάποτε ο Φράνκο Μπαζάλια) στον τόπο του εγκλήματος;

9/7/2022

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ