Ω
γλυκύ μου έαρ (σε καραντίνα)
από
την ομάδα Co-Antivirus
"Έρημος
ή έρημος (άνθρωπος) ", ακρυλικά 1.50 x80
Στην
ταινία του Λουί Μαλ "Το Δείπνο μου με
τον Αντρέ" (My
Dinner with Andre) οι πρωταγωνιστές (που
ουσιαστικά υποδύονται τον εαυτό τους),
δύο παλιοί φίλοι που συναντιούνται σε
ένα νεοϋορκέζικο εστιατόριο μετά από
χρόνια, συνομιλούν πάνω στον έρωτα, το
θάνατο, τις μικρές και τις μεγάλες χαρές
της ζωής. Σε κάποια στιγμή ο Andre Gregory λέει
στον Wallace Shawn : "Αυτό που πιστεύω ότι
βίωσα ήταν, για πρώτη φορά στη ζωή μου,
τι σημαίνει να είσαι αληθινά ζωντανός.
Αυτό βέβαια είναι πολύ τρομακτικό...
γιατί μαζί με αυτό έρχεται και μια άμεση
επίγνωση του θανάτου... επειδή αυτά τα
δύο πάνε μαζί. Αυτό το αίσθημα της
σύνδεσης με τα πάντα... σημαίνει και
σύνδεση με το θάνατο. Κι αυτό είναι πολύ
τρομακτικό."
Η
πάλη των αντιθέτων, έλεγε ο Ηράκλειτος,
είναι μία τέλεια ερωτική σχέση. Τη μία
έλκονται μεταξύ τους την άλλη απωθούνται.
Ο έρως και ο θάνατος αυτές οι δύο δυνάμεις
δημιούργησαν την αρμονία. Μάλιστα,
λέγεται πως συνήθως χρειάζεται κάποια
επείγουσα ή μη αναστρέψιμη εμπειρία,
για να ξυπνήσει έναν άνθρωπο και να τον
τινάξει από τον καθημερινό τρόπο στον
οντολογικό.
Σήμερα
αν κάτι έχει καταφέρει τούτος ο παράλογος
(αλλά όλο και πιο αλγοριθμοποιημένα
ορθολογικός) καπιταλιστικός μηχανισμός
παραγωγής και αναπαραγωγής θανάτου
είναι η δική μας απομάκρυνση από την
βιωμένη εμπειρία του θανάτου, την
εμπειρία της φθαρτότητας και της
θνητότητάς μας και ταυτόχρονα η συνάντησή
μας με τον φόβο αυτής της εμπειρίας μέσω
του θεάματος και της συστηματικής
κατανάλωσής του. Και η σημερινή κρίση
μας το κάνει τούτο πιο καθαρό. Πόσο κοντά
φτάνουμε "στην αρμονία"; Μήπως
αντίθετα βομβαρδιζόμαστε από θάνατο
και ναρκωνόμαστε από τη ζωή; Μήπως αυτό
αποτελεί μια εύλογη και αναγκαία
προϋπόθεση της εγκαθίδρυσης της εξουσίας
πάνω μας;
Πες
τους ο χρόνος πως τρελάθηκε, δεν κάνει
στάση Γολγοθά.
Κινούμενοι
με ταχύτητες που η ανθρωπότητα δεν είχε
ποτέ συναντήσει τρέχουμε πάνω σε ένα
συνεχώς επιταχυνόμενο διάδρομο
επιχειρώντας να σταθούμε όρθιοι. Ο
Geοffrey West επισημαίνει πως η ανθρώπινη
επέκταση κινείται με υπερεκθετικούς
ρυθμούς ωθούμενη από μια υπεργραμμική
κλιμάκωση της κοινωνικοοικονομικής
δραστηριότητας κι έτσι ο διαρκώς
επιταχυνόμενος ρυθμός αλλαγής επάγει
διάφορες εντάσεις σε όλες τις όψεις της
αστική ζωής. Η κατάσταση ασφαλώς δεν
είναι βιώσιμη και αν δεν αλλάξει τίποτε,
κατευθυνόμαστε προς μια μεγάλων
διαστάσεων κρίση ολόκληρου του
κοινωνικοοικονομικού ιστού.
Με άλλα λόγια το μότο είναι 'όσο περισσότερα
κι όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα'. Η
εικόνα ενός διαρκώς επιταχυνόμενου
Σίσυφου μας στοιχειώνει.
Και
ξαφνικά όλα μοιάζουν, επιφανειακά
τουλάχιστον, να επιβραδύνουν. Ο σεισμολόγοι
επισημαίνουν πως σε όλο τον πλανήτη
καταγράφεται μια μείωση του σεισμικού
θορύβου, περιβαλλοντολόγοι μιλάνε για
μια μείωση των εκπομπών ρύπου ακόμα και
οι άνθρωποι μοιάζουν να περπατάνε πιο
αργά. Αυτή η ησυχία μπορεί όμως να γίνει
εκκωφαντική. Έχουμε την αίσθηση πως μας
φέρνει αντιμέτωπους με τη βασική
υπαρξιακή μας αγωνία, με μια γνώση
εγγεγραμμένη στα κύτταρά μας. Ξέρουμε,
κι ας κάνουμε πως δεν το ξέρουμε πως
κάθε κοινωνικό σύστημα προκειμένου να
προσαρμοστεί και να συντηρηθεί μέσα σε
ένα περιβάλλον πρέπει να μπορεί να
αναδιαμορφώνει τον εαυτό του, να ελέγχει
την ανάπτυξή και την εξάπλωσή του. Κι
ο θάνατος είναι κομμάτι αυτής της
διεργασίας.
Κάπου
μέσα μας γνωρίζουμε πως η διατήρηση
ενός κοινωνικού συστήματος εξαρτάται
από μια αρμονική ισορροπία μεταξύ
θανάτου και ζωής. Δεν μπορεί να υπάρξει
ζωή χωρίς θάνατο. Μια ανεξέλεγκτη
ανάπτυξη μπορεί να θεωρηθεί ως μια
έκρηξη βραχύβιας διεργασίας, μια
καταστρεπτική περιβαλλοντολογική
έκρηξη που μοιάζει με ζωή αλλά δεν είναι.
Η ζωή σε ένα κοινωνικό σύστημα και κατ’
επέκταση η ζωή εν γένει βασίζεται σε
μια δυναμική, αρμονική αυτοποιητική
διεργασία ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.
Ο θάνατος δεν είναι παρά ένα χαοτικό,
αφηρημένο και ανοργάνωτο κομμάτι της
αυτοποίησης των κοινωνικών συστημάτων.
Η αυτοποίηση, η ζωή, είναι αδιανόητη
χωρίς το θάνατο. Βέβαια το παραμύθι της
αιώνιας νεότητας αποτέλεσε βασικό όχημα
στη μετανεωτερική περίοδο του καπιταλισμού
μέχρι που σήμερα κάποιοι από αυτούς που
υπόσχονται το νέο θαυματουργό εμβόλιο
να αναζητούν παράλληλα και το ελιξίριο
της αιώνιας νεότητας. Ας μας επιτρέψετε
να έχουμε τις επιφυλάξεις μας ότι
κόπτονται για το καλό μας.
Κλείστε
τους νεκρούς σας ξανά σε κατακόμβες,
οι
τραπεζίτες αγοράσανε τους ουρανούς.
Ο
θάνατος είναι λοιπόν εδώ, πάντα ήταν,
σημασία έχει σήμερα το πώς θα πωληθεί.
Ο Philippe Sansonetti,
μικροβιολόγος και καθηγητής στο Collège
de France, επεσήμανε πρόσφατα ότι ο Covid-19
είναι μια «νόσος της Ανθρωπόκαινου",
μιας νέας γεωλογικής περιόδου κατά την
οποία το ανθρώπινο είδος έχει εξελιχθεί
σε δύναμη ικανή να μετασχηματίζει τη
βιόσφαιρα σε πλανητικό επίπεδο. Η παρούσα
πανδημία είναι ένα συνολικό γεγονός,
στο μέτρο που η βιολογική πραγματικότητα
του ιού είναι αδιαχώριστη από τις
κοινωνικές συνθήκες και το σύστημα
εντός των οποίων εμφανίζεται και
διασπείρεται.
Κι
επειδή όντως "βρισκόμαστε σε πόλεμο",
σωστά ειπώθηκε πως πρώτο θύμα του πολέμου
είναι η αλήθεια. Η δημοκρατία φοβάται
να θυμηθεί και η γλώσσα φοβάται να τα
πει
. Σε λίγο θα χρειαστεί να ψάχνει κανείς
στο βαθύ διαδίκτυο για να δει μια
ουσιαστική συζήτηση για το πώς ενδέχεται
όλο τούτο που ζούμε να συνδέεται με την
μαζική εκβιομηχάνιση της παραγωγής
τροφίμων, την υπερσυγκέντρωση πληθυσμών
ζώων, την ακραία αστικοποίηση και την
επέκταση των μεγαλουπόλεων, τη συρρίκνωση
των οικοτόπων και σε τελική ανάλυση με
την εμμονή με την ποσότητα και την
τυραννία του επείγοντος. Θα μοιάζει
αιρετικό το να αναρωτηθούμε αν πως κι
αυτή ακόμα η στάση μας απέναντι στις
επιδημίες διαθέτει ένα αξιακό φορτίο.
Αν οι κονκισταδόρες κατέκτησαν και
ισοπέδωσαν τη Λατινική Αμερική με όπλο
και τους ιούς θα έμοιαζε παράξενο να
αναρωτηθούμε αν και σήμερα υπάρχει κάτι
που δεν έχει κατακτηθεί; Ποιοι θα
μπορούσαν να είναι οι σύγχρονοι
κονκισταδόροι; Ας μας επιτρέψετε α
κρατήσουμε το ερώτημα ανοικτό χωρίς
καμιά διάθεση συνωμοσιολογίας και χωρίς
να βιαζόμαστε να δώσουμε απαντήσεις.
Κι ούτε πιστεύουμε ότι φτάνει κανείς
εύκολα στην αλήθεια.
Ο
Μπρεχτ
μιλώντας για τις δυσκολίες της αλήθειας
έλεγε πως οι καιροί της πιο σκληρής
καταπίεσης είναι τις πιο πολλές φορές
καιροί όπου γίνεται πολύς λόγος για
µεγάλα και υψηλά πράγµατα. Χρειάζεται
θάρρος για να µιλάς σε τέτοιους καιρούς
για πράγµατα τόσο χαµηλά και τόσο φτηνά,
όπως το φαγητό και το σπίτι του εργαζόµενου,
µέσα σε µια βοή από ξεφωνητά ότι το
βασικό είναι το πνεύµα της θυσίας. Και
γνώμη μας είναι πως τούτη η περίοδος, η
περίοδος που "ο θόρυβος μειώθηκε"
θα κρίνει πολλά σε σχέση με τις ζωές
μας στο μέλλον. Γιατί με πρόσχημα την
επιβίωση, συναινούμε και συμμετέχουμε
και σ' ένα τεράστιο πείραμα χειραγώγησης,
όπου οι κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις
πιθανότατα θα ενταθούν. Γιατί πέρα από
τις συμπτωματικές, γραμμικές απαντήσεις,
με οριζόντιες λύσεις και καθολικές
απαγορεύσεις υπάρχει ένα ολόκληρο
σύμπλεγμα σχέσεων που γεννά τις πανδημίες,
τις αντιμετωπίζει, τις ταξινομεί και
προχωράει. Όμως τα αποτελέσματα αυτών
των αντιθέσεων, οι θάνατοι που θα παράξουν
δεν είναι από αυτούς που θα μετρήσει ο
καλός κύριος Τσιόρδας στην ημερήσια
νεκρολογία των 18:00.
Σύμφωνα
με το περιοδικό Pοllitico
o πιο ισχυρός γιατρός του κόσμου είναι
ο Bill Gates. Ο δισεκατομμυριούχος συνάδερφος
του κ Τσιόρδα, βασικός χρηματοδότης του
ΠΟΥ και γνωστός για το πάθος του για την
αναζήτηση της αθανασίας λέει το αυτονόητο
ότι οι σε αυτή την πανδημία είμαστε όλοι
συνδεδεμένοι. Πώς όμως, με ποιο αξιακό
σύστημα και από ποια θέση παρατηρεί
συνδέσεις;
Σίγουρα
εκείνο που αποκαλύπτει μία κρίση όπως
αυτή που ζούμε, είναι η άμεση εξάρτηση
που έχουμε όλοι μεταξύ μας. Ανακαλύπτουμε
σε ρεαλιστικό χρόνο πως είμαστε πολύ
περισσότερο διασυνδεδεμένοι ο ένας με
τον άλλο, αντίθετα με όσα το βάρβαρο
οικονομικό σύστημα επιδιώκει να μας
κάνει να πιστεύουμε. Το πώς όμως έχει
σημασία. Σε καιρούς κρίσεις τούτο αποκτά
ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Η οικονομία
που ορίζει πως φροντίζω τον εαυτό μου
και τους δικούς μου, πληρώνοντας την
καλύτερη ασφάλεια που υπάρχει και εάν
δεν έχεις καλή ασφάλεια μάλλον είναι
δικό σου λάθος και δεν είναι δικό μου
πρόβλημα είναι μία οικονομία που
στηρίζεται στην άποψη πως “ο νικητής
τα παίρνει όλα” και διαστρεβλώνει τους
εγκεφάλους μας. Μπορεί να νομίζουμε πως
θα είμαστε ασφαλείς εάν έχουμε καλή
ιδιωτική υγειονομική περίθαλψη, αλλά
αν το άτομο που ετοιμάζει το φαγητό μας
ή που πακετάρει τις συσκευασίες δεν
έχει υγειονομική περίθαλψη ικανή και
δεν μπορεί να πληρώσει για τις εξετάσεις,
– για να μην αναφέρουμε την ανάγκη να
καθίσει σπίτι του επειδή δεν προβλέπεται
αμειβόμενη άδεια ασθενείας - τότε δεν
θα είμαστε ποτέ ασφαλείς. Εάν δεν
φροντίσουμε ο ένας τον άλλο, κανείς μας
δεν θα βρει φροντίδα. Είμαστε όλοι μας
αλληλο-συνδεδεμένοι."
Ω,
γλυκύ μου έαρ, σε καραντίνα, οι αιμοπότες
μας θέλουν σιωπηλούς απ’ την Αμερική
μέχρι την Κίνα. Τώρα είσαι ελεύθερος
«άνθρωπε» να υπακούς.
Όλος
αυτός ο βομβαρδισμός θανάτου, όπου οι
άνθρωποι δεν είναι παρά αριθμοί (που
συχνά πυκνά χειραγωγούνται) διανοίγουν
ένα κενό εντός τού είναι. Τα αγαπημένα
μας πρόσωπα γίνονται υποκείμενα απειλές
σε έναν παραπληροφοριακό ναρκαλιευτή,
όπου κάθε κίνηση μπορεί να κοστίσει
δεκατέσσερις μέρες αστικής ελευθερίας
για τον/την μη-ευπαθή, αλλά και την υγεία
του διπλανού, με μοχλό πειθαρχίας τον
φόβο και με άρμα τη δημόσια υγεία. Κι ο
κρατικός πατερναλισμός λειτουργεί
επικαλούμενος μια κάστα συναισθημάτων.
Η
επιστημονική κοινότητα ελάχιστα γνωρίζει
για αυτόν τον ιό, ώστε να παρέχει ορθή
και εφησυχαστική ενημέρωση, "προκειμένου
να μην πανικοβληθεί ο κόσμος’’ όπως
(αντιδεοντολογικά) εκφέρεται. Παρόλα
αυτά γνωρίζει πολύ καλά, πώς να γεμίζει
τα δελτία προκειμένου να συντηρήσει το
κατασκευασμένο ένστικτο του αυτοπεριορισμού.
Σε μια κατάσταση που προάγεται ως
ανεξέλεγκτη και θέτει το πρόταγμα της
αδράνειας και του αυτοπεριορισμού ως
την μόνη δύναμη που έχει ο/η πολίτης,
βρίσκει έδαφος να εννοιολογήσει τον
έλεγχο που ασκεί ως ‘σωτήρια λύση’.
Οι θεωρίες συνωμοσίας που βόσκουν
ελεύθερες σε κάθε IP, πολώνουν κάθε κενό
κριτικής σκέψης, και η κορτιζόλη ταξιδεύει
πολυγωνικά, γεννώντας κρίσεις άγχους
για το ίδιο το άγχος, πανδημία πνευματική
πέραν από σωματική. Μέσα σε όλο τούτο
το πάγωμα που μας λανσάρεται ως
(επιβαλλόμενη) ατομική ευθύνη όλα τα
εντεταλμένα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης
προβάλλουν την "αναπόφευκτη λύση και
το θαρραλέο βήμα της κυβέρνησης να
παρέμβει κατά αυτό τον τρόπο για να μας
διαφυλάξει από τον αόρατο εχθρό’.
Παράλληλα
ένα άλλο σιωπηλό αφήγημα εκτυλίσσεται
εκείνο που μετατρέπει την κοινωνική
ευθύνη σε ατομική, τον πολίτη σε υπήκοο,
το νηφάλιο αναστοχασμό πάνω στις πράξεις
μας σε ενοχή, την αντίληψη μας ως κοινωνικά
υποκείμενα και μέλη ομάδας σε άτομα.
Είναι γνωστό πως ο εσωτερικός πόλεµος,
που γίνεται µε τα πιο τρομαχτικά μέσα,
μπορεί από ώρα σε ώρα να μετατραπεί σε
εξωτερικό, που μπορεί θαυμάσια να κάνει
τον πλανήτη μας ένα γιγάντιο σωρό
συντρίμμια.
Η βία δε σημαίνει τόσο το να πληγώνεις
και να καταστρέφεις όσο το να διαλύεις
τη συνέχεια των ανθρώπων, να τους
εξαναγκάζεις να παίξουν ρόλους στους
οποίους δεν μπορούν βρουν τον εαυτό
τους, να τους αναγκάσεις να απαρνηθούν
όχι μόνο τις δεσμεύσεις τους αλλά και
την ίδια τους την ουσία, να τους αναγκάσεις
να κάνουν πράγματα που διαλύουν κάθε
πιθανότητα να κάνεις κάτι. Πιο επίκαιρος
από ποτέ ο Ζοζέ στο Περί Φωτίσεως
περιγράφει την κατάσταση που εφάπτεται
στην δική μας πανδημία: «Όλος ο κόσμος
ξέρει πως μια πόρτα που κλείνει από τον
άνεμο κάνει δαιμονισμένο θόρυβο, κι εδώ
δεν ακούστηκε τίποτα».
Σε
όλη τούτη την παραζάλη, ο φόβος του
θανάτου, έχει πολλούς γιατρούς. Δεκάδες
άρθρα έρχονται να προσφέρουν τελετουργικά
για την καθαριότητα των ρούχων. Λεπτομερή
άρθρα εξηγούν πόσο ζει ο ιός στις σόλες
των παπουτσιών, στα μούσια μας, στα
πλαστικά, στους τοίχους στον αέρα.
Λοιμωξιολόγοι συμβουλεύουν να διατηρούμε
μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ μας στο
τρέξιμο γιατί τα σταγονίδια μας, όταν
τρέχουμε ταξιδεύουν μακρύτερα. Μαζί με
την καθημερινή νεκρολογία των 18:00 και
την καταμέτρηση των θυμάτων σταυροκοπιόμαστε
που είμαστε ακόμα ζωντανοί, σφαλίζουμε
το παράθυρο και μένουμε σπίτια μας.
Πάσης φύσεως ειδικοί έρχονται να μας
σώσουν, κι όχι να μας ακούσουν και να
μάθουν από εμάς. Και μαζί με αυτούς νέες
εφαρμογές στα κινητά, νέες τεχνολογίες
ελέγχου και υποταγής νανουριστικές και
ηρεμιστικές, ίσα για να ξεχάσουμε ότι
είμαστε ζωντανά πλάσματα. Το μετανθρωπικό
όνειρο (transhumanism) με τα άφθαρτα και αθάνατα
σώματα και με την ανώτερη νοημοσύνη
ενός θεού είναι ήδη προς πώληση. Μήπως
ο στόχος είναι να ξεχάσουμε το θάνατο;
Παλαιότερα
ο νεκρός, το βράδυ πριν θαφτεί την κηδεία,
ήταν μέσα στο σπίτι κι άνθρωποι περνούσαν
να τον χαιρετήσουν. Στη συνέχεια
μεταφέρθηκε εκτός οικείας. Πλέον πρέπει
να εκλείψει τελείως. Ο θάνατος είναι
παντού αλλά δε θα μιλήσουμε για αυτόν.
Μπορεί να παρουσιαστεί ως fake new (ένα
κομβόι του στρατού με φέρετρα στη
Λομβαρδία), ως αριθμός, ως θύμα. Συγκρίνουμε
νούμερα, μετράμε καμπύλες, υπολογίζουμε
πιθανότητες όλα για να μη μιλήσουμε για
το αυτονόητο.
Κήρυξαν
πανδημία, θα ανακηρύξουν και μεσσία
το
πρώτο αρπακτικό που θα λανσάρει το
εμβόλιο
"Κανένας δεν είναι 100% ασφαλής»... Φράση
τρίποντο, ίσως ένα από τα ελάχιστα
τρίποντα που έβαλε στην καριέρα του ο
πρώην μπασκετμπολίστας υπουργός Υγείας.
Τρόμος και κλείσιμο και στο σπίτι. Δεν
είναι τούτη η σύντομη φράση ένα ‘καθεστώς
αλήθειας’, ένας υποβόσκον ή παρασκηνιακός
λόγος που προσανατολίζει τη σκέψη μας
και επιτρέπει ή δεν επιτρέπουν συγκεκριμένα
πράγματα να ειπωθούν; Στην παρούσα
συνθήκη το μότο "μένουμε σπίτι"
μοιάζει να έχει γίνει ένα τεράστιο
ιδεολογικό παραπέτασμα. Από πίσω πιθανόν
να κρύβονται οι παθογένειες του δημόσιου
συστήματος υγείας, και μαζί και αυτοί
που σήμερα χειροκροτάνε τους λειτουργούς
του και χθες ζητάγανε την αποψίλωσή
του. Πιθανόν να κρύβεται η προοδευτική
κατασκευή ενός ανθρώπου που όλο και πιο
πειθήνια θα δέχεται και θα υπακούει.
Σίγουρα κρύβονται οι χιλιάδες επενδύσεις
(οι επενδυτές μένουν κι αυτοί σπίτι αλλά
δεν έχουν σταυρώσει τα χέρια) καθώς
νομοσχέδια περνάνε για την αιολική
ενέργεια σε μια άδεια Βουλή, η καταστολή
συνεχίζεται και με άλλα μέσα πέραν των
τηλεοπτικών και τα δικαιώματα
περιστέλλονται. Πιθανόν να κρύβεται η
προοδευτική κατασκευή ενός ανθρώπου
που όλο και πιο πειθήνια θα δέχεται ό,τι
του προσφέρεται και ό,τι του αφαιρείται
για να εξασφαλίσει την επιβίωση του
σωματική και ψυχική. Μια γραμμή εντολών
που η πειθαρχία συνιστά τον καλό πολίτη
και η άκριτη γενίκευση τον καλό γείτονα,
ενώ η γειτονική κρίση δίνει παράσημο
καλού πολίτη στο βάθρο της Δημόσιας
Προστασίας, και όσο κοντά σε φέρνει με
το σύστημα, τόσο σε απομακρύνει από την
κοινότητα. Σίγουρα κρύβεται η αγωνία
μας για τη φθαρτότητά μας, για την
ευαλωτότητά μας. Η αναγνώρισή της ήταν
και θα εξακολουθεί να αποτελεί βασικό
παράγοντα της χειραφέτησής μας, καθώς
μέσα από αυτή περνάει το άνοιγμα στον
διπλανό μας, το ξεπέρασμα των φόβων και
της καχυποψίας που αν και εύλογη και
'φυσική' αποτελεί κι αυτή «ένα πεδίο
βολής φτηνό όπου ασκούνται βρίζοντας
ξένοι φαντάροι».
Για
κάποιους/ες από εμάς η ελευθερία είναι
μια έννοια εσωτερική, προσωπική.
Κοινωνιολογικά δοσμένη η εξελικτική
μας διαδικασία στις δυτικές κοινωνίες,
έχει μια ροή να την επιζητούμε και λίγο
πριν την κατάκτησή της να την αποποιούμαστε
μεταβιβάζοντας τα δεσμά σε κάποιο άλλο
πλαίσιο ή πρόσωπο, μια κυκλική πορεία.
Για κάποιους/ες είναι υπέρβαση με κόστος
για μια ζωή με νόημα, βασισμένη στην
αφαίρεση, για κάποιους/ες καταλήγει
δυσβάσταχτο βάρος οπότε και πρώτο μέλημα
η προσπέρασή της. Από
το τι λοιπόν θα ακούσουμε στην ησυχία
θα εξαρτηθεί και το πού θα πάμε ως
ανθρωπότητα. Όπως χαρακτηριστικά έχει
λεχθεί "αν δεν
κοιτάς εκεί
που θες να πας,
θα
πας
απλά εκεί
που κοιτάς".
Co
- antivirus
Απρίλιος
2020
