ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 29 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, 19.30, ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝIΑΣ ΤΟΥ ΚΕΝ ΛΟΟΥΤΣ “FAMILY LIFE”.

 

 

Την Παρασκευή, 29 Οκτωβρίου, θα γίνει στο χώρο μας, στην οδό Αιθαλίδου 11, ώρα 19.30, η προβολή της ταινίας «Family life”.

Πάνε 50 χρόνια από τότε που γυρίστηκε και κυκλοφόρησε (τον Δεκέμβρη του 1971) αυτή η κομβικής σημασίας ταινία του Κεν Λόουτς (διάρκειας 108 λεπτών), που εξακολουθεί πάντα να προσφέρει ένα πολύ πλούσιο υλικό για το άνοιγμα μιας συζήτησης πάνω στο για ποια ψυχική υγεία, για ποια ψυχιατρική, αλλά και για ποια κοινωνία μιλάμε. Για το πώς αυτό που αποκαλούμε «ψυχική διαταραχή», «τρέλα», συχνά δεν είναι παρά η μόνη λογική απάντηση σε ανυπόφορες κοινωνικές συνθήκες - συμπεριλαμβανομένων των οικογενειακών.

Μια νεαρή γυναίκα, η Τζάνις, ζει με τους εξαιρετικά συντηρητικούς και ελεγκτικούς γονείς της, που θεωρούν ότι η κόρη τους, που προσπαθεί να βρει το δρόμο της, ένα νόημα ζωής σ΄ έναν κόσμο που δεν υπόσχεται πολλά, δεν έχει την «πρέπουσα» συμπεριφορά Και επομένως, ό,τι της λένε και της κάνουν, οι όποιες κριτικές απαγορεύσεις κλπ, είναι πάντα «για το καλό της». Χωρίς η ταινία να τους παρουσιάζει απλώς σαν «τέρατα», καθώς δεν είναι, και οι ίδιοι, λιγότερο από την Τζάνις παγιδευμένοι από τις συμβάσεις και τις αξίες της κυρίαρχης κοινωνικής οργάνωσης.

Οταν η Τζάνις μένει έγκυος (από τον φίλο της, τον οποίο, φυσικά, οι γονείς απορρίπτουν), την αναγκάζουν να κάνει έκτρωση, με αποτέλεσμα η Τζάνις να οδηγηθεί σε μια καταθλιπτική αντίδραση, που αντιμετωπίζεται με ψυχιατρική νοσηλεία.

Ο πρώτος ψυχίατρος που την αναλαμβάνει, λειτουργεί στη λογική της ισότιμης σχέσης και επικοινωνίας. Προσπαθεί να αποκαλύψει και να κάνει αντιληπτό το είδος της ζωής που οδήγησε την Τζάνις σε αυτή την κατάσταση, επιχειρώντας μια διαμεσολάβηση μέσω συνομιλιών με όλα τα μέρη, την άμεσα ενδιαφερόμενη, την μητέρα, τον πατέρα. Χωρίς να επιβάλει καταναγκαστική λήψη φαρμάκων κλπ. Αλλά καθώς αυτή η πρακτική του δεν είναι, και δεν ήταν από μακρού, γενικά αρεστή στην κλινική και απομακρύνεται, με απόφαση της διοίκησης του νοσοκομείου, η Τζάνις αναλαμβάνεται από αυτούς τους ψυχιάτρους, τους πιο πολλούς, που θεωρούν αυτονόητο τον μονόδρομο του ψυχοφαρμάκου, το ηλεκτροσόκ, την μετατροπή του προσώπου σε πράγμα, σε ένα παθητικό αντικείμενο προς παρουσίαση μέσα σε αμφιθέατρα.

Παρέμβαση της Πρωτοβουλίας Ψ στη Διοίκηση του νοσοκομείου Ευαγγελισμός

 

Ως Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο κίνημα στην Ψυχική Υγεία επισκεφτήκαμε σήμερα τη Διοίκηση του Νοσοκομείου Ευαγγελισμός για να διαμαρτυρηθούμε για την αδιανόητη στάση της στο θέμα της επ’ αόριστο διακοπής λειτουργίας του Μετανοσοκομειακού Ψυχιατρικού Ξενώνα. (Δείτε σχετικά το "Σε πόσες μέρες πεθαίνουν οι κοριοί") Συνειδητά επιδιώξαμε σε αυτή τη φάση να παραβρεθούμε μια ολιγομελής ομάδα δώδεκα ατόμων.

Δεν είχαμε καμία αμφιβολία για το τι θα συναντούσαμε: άρνηση, κλειστές πόρτες και «κλείστε ένα ραντεβού για να τα πούμε». Προφανώς η Διοίκηση έχει πολλές και σημαντικές δουλειές αυτή την περίοδο εκτός από το να εκκενώνει ξενώνες ακολουθώντας τη γενικότερη κρατική «γραμμή πρόληψης» μέσω εκκενώσεων. Γνωρίζουμε για τις πρόσφατες καταγγελίες περί «εργασιακής γαλέρας και τις αποφάσεις για απαγόρευση (!) του δικαιώματος της έκφρασης των εργαζομένων, όπου οι απείθαρχοι καλούνται σε απολογία και στέρηση μισθού. Γνωρίζουμε και για την αυθαιρεσία και την αλαζονεία της Διοίκησης. Τελικά η πόρτα άνοιξε κ. εμφανίστηκε ο Αναπληρωτής Διοικητής. Δεν ξέρουμε αν διακόψαμε «κάποια σημαντική συνάντηση» ή αν έκοβε πάλι κάποιο πρόστιμο σε εργαζόμενο επειδή μίλησε. Με τον Αναπληρωτή Διοικητή, κ. Ηρόδοτο Βαμβουρέλη, είχαμε συναντηθεί και στο παρελθόν, καθώς οι καταγγελίες για τον συγκεκριμένο ξενώνα δεν έχουν τελειωμό.

Εμείς όμως μιλήσαμε και μιλήσαμε από όλες τις θέσεις: εργαζομένων στην ψυχική υγεία, συγγενών ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία, άμεσα ενδιαφερομένων. Μιλήσαμε για την κατάντια της «βίαιης εγκατάλειψης κάθε θεραπευτικής λογικής» και απαντήσαμε καθαρά στο «εσείς δεν γνωρίζετε», πως όχι μόνο γνωρίζουμε αλλά είμαστε βέβαιοι πως είναι η Διοίκηση εκείνη που δεν γνωρίζει κάτι άλλο παρά να κλείνει δομές και να μετακινεί προσωπικό. Εξάλλου όλη η πρόσφατη ιστορία της Διοίκησης του Ευαγγελισμού είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. Εμείς πάντως αφήσαμε τα τηλέφωνά μας σε περίπτωση που ενδιαφέρονται για μια νέα «επίσημη» συνάντηση.

Από τα πολλά που ακούστηκαν θα κρατήσουμε και την αιχμή που μας απευθύνθηκε πως «εγώ δεν μπαίνω στα σπίτια των ανθρώπων, αιφνίδια όπως μπήκατε εσείς». Είναι προφανές για τον Αναπληρωτή Διοικητή ότι ο τελευταίος όροφος του Ευαγγελισμού είναι σπίτι του. Ως καλό παιδί και της προηγούμενης κυβέρνησης μακροημερεύει στον 11^ο όροφο του Ευαγγελισμού και προφανώς νιώθει «σαν στο σπίτι του». Εμείς δεν θα πάψουμε να του υπενθυμίζουμε πως δεν είναι σπίτι του. Και δεν θα πάψουμε να διεκδικούμε δομές ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης που να έχουν την ανοικτή κουλτούρα και την ατμόσφαιρα ενός ζεστού σπιτιού για τους ενοίκους τους.

Σήμερα ήταν μόνο η αρχή...

Πρωτοβουλία Ψ 

 

 

Βραδιά έκφρασης : Δευτέρα 11/10/2021 στις 8 μ.μ.

 

Στις πόσες μέρες πεθαίνουν οι κοριοί;

 

Ως Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα για την Ψυχική Υγεία τα ερωτήματα που πολλές φορές συναντάμε μας ξαφνιάζουν. Όμως τα ερωτήματα πολλές φορές έχουν και έναν ξεκάθαρο πρακτικό χαρακτήρα, με άμεση επίδραση στις ζωές ανθρώπων, αν τελικά τους βλέπουμε ως τέτοιους και όχι ως πιόνια σε μια σκακιέρα. Επιπλέον αντανακλούν και σημαντικά πολιτικά ερωτήματα για το πλαίσιο μέσα στο οποίο γεννιούνται. 

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένες/οι. Κάποιες/οι από εμάς έχουν έρθει στη δυσάρεστη θέση να χρειαστεί να κάνουν μια απεντόμωση κοριών στα σπίτια μας. Συνήθως αυτό, πέρα από την έντονη ενόχληση και αναστάτωση που προκαλεί, είναι κάτι που σε γενικές γραμμές αντιμετωπίζεται μέσα σε λίγες μέρες. Τι γίνεται όμως όταν το σπίτι μας είναι ένας ξενώνας ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης; Σε αυτή την περίπτωση, η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, μέσα στο πλαίσιο της λεγόμενης “ψυχιατρικής μεταρρύθμισης” ενδέχεται να είναι “δεν ξέρω-δεν απαντώ”. Γιατί αυτή ήταν, σε γενικές γραμμές, η απάντηση που έλαβαν οι ένοικοι του ξενώνα ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης του Ευαγγελισμού, όταν πριν από μερικούς μήνες διαπιστώθηκε η παρουσία κοριών. Ένα πρόβλημα στη λειτουργία μιας δομής που θα μπορούσε να διευθετηθεί άμεσα με μια απαραίτητη ευελιξία και στόχευση, κατέληξε στο επ’ αόριστο σφράγισμα του ξενώνα μέσα από μια διαδοχή αόριστων, αντιφατικών και ασαφών ενημερώσεων.

Σε αυτό το σημείο χρειάζεται να επισημάνουμε κάποια πράγματα. Ένας ξενώνας και γενικά οι δομές ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης δεν είναι νοσοκομειακές δομές. Είναι το μέρος εκείνο που για εύλογο χρονικό διάστημα ένα πρόσωπο με ψυχιατρική εμπειρία θα λάβει την υποστήριξη και τη φροντίδα που χρειάζεται – τυπικά θα την αποκαλούσε κανείς ψυχοκοινωνική υποστήριξη – με στόχο την προοδευτική επανένταξή του στην κοινότητα. Είναι χώρος που οφείλει να “προσομοιάζει με οικογενειακό περιβάλλον και να αναπαράγει την έννοια του σπιτιού και τις καθημερινές συνθήκες ζωής σ’ αυτό”, όπως επιτάσσει το πλαίσιο οργάνωσης και λειτουργίας των Μονάδων Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης (ΜΨΑ). Υπηρετεί, δηλαδή, την αυτονομία του προσώπου και όχι τον εγκλεισμό και την φύλαξη του. Στην πράξη δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, γεγονός που πιστοποιούν συνεχώς μαρτυρίες ανθρώπων που διαμένουν σε αυτούς, που σε μια (ακόμα) περίπτωση έφτασαν και στην Ειδική Επιτροπή Ελέγχου Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ατόμων με “Ψυχικές Διαταραχές” (τα εισαγωγικά δικά μας).

Στα μέσα καλοκαιριού στον μετανοσοκομειακό ψυχιατρικό ξενώνα βραχείας παραμονής του Ευαγγελισμού (όπου ουσιαστικά μόνο το ψυχιατρικό απηχεί την πραγματικότητα), διαπιστώθηκε η ύπαρξη κοριών. Ο ξενώνας έκλεισε και τρεις μήνες μετά εξακολουθεί να είναι επ΄ αόριστον κλειστός. Οι ένοικοι του ξενώνα μεταφέρθηκαν σε άλλους ξενώνες, ή δοθήκαν εξιτήρια με την διαβεβαίωση ότι “μόλις ανοίξουμε θα σας ξαναπάρουμε”. Σε όλο αυτό το διάστημα οι ένοικοι λαμβάνανε αντιφατικές πληροφορίες σχετικά με το εκ νέου άνοιγμά του. Οι λίγες μέρες έγιναν εβδομάδες και οι εβδομάδες μήνες. Στην αρχή η απεντόμωση δεν πέτυχε. Στη συνέχεια ήταν οι καλοκαιρινές διακοπές και οι άδειες του Αυγούστου, καθώς είναι μάλλον γνωστό ότι “απεντομώσεις τον Αύγουστο δεν γίνονται”. Λίγο αργότερα ακούσαμε για στρώματα που “έχουμε παραγγείλει και θα έρθουν”, χωρίς, όμως, να έχει κινηθεί κάποια διαδικασία από το τμήμα προμηθειών και καταλήξαμε στην “ανάγκη για μια συνολική αποκατάσταση του ξενώνα”. Σε όλη αυτή την περίοδο οι ένοικοι δεν λάμβαναν παρά γενικόλογες απαντήσεις στα ερωτήματά τους.

Βέβαια όλα αυτά ανοίγουν μια σειρά από ερωτήματα επίσης ουσιαστικά και με ευρύτερες διαστάσεις:

Μήπως επιβεβαιώνεται, για άλλη μια φορά, αυτό που η Ειδική Επιτροπή Ελέγχου Προστασίας των Δικαιωμάτων είχε γνωματεύσει μόλις δύο χρόνια πριν, πως ο ξενώνας λειτουργεί “χωρίς να έχει συσταθεί ως Μονάδα Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης” και μάλιστα “με την οργανωσιακή κουλτούρα και νοοτροπία νοσοκομειακού παραρτήματος”;

Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι λάθη συμβαίνουν και ότι οι αναποδιές είναι μέσα στο πρόγραμμα, πού υπάρχει μια στοιχειώδης μέριμνα για την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση και φροντίδα των ανθρώπων που διαβιούσαν στον ξενώνα; Και με αυτό δεν εννοούμε “παρκάρισμα κάπου μέχρι να γίνει η δουλεαιά”. Όπως χαρακτηριστικά ακούσαμε να λέγεται “μας μεταφέρουν από εδώ και από εκεί σαν σακιά πατάτες”.

Η διοίκηση του Ευαγγελισμού γνωρίζει τη διαφορά ανάμεσα σε μια μετανοσοκομειακή δομή και σε μια ψυχιατρική κλινική;

Ποιο στοιχειώδες εξατομικευμένο θεραπευτικό πλάνο συνοδεύει καθέναν και καθεμία από τους ενοίκους; 

Η Διοίκηση ως βασική υπεύθυνη όλης αυτής της παλινωδίας τι έκανε όλο αυτό το διάστημα πέραν από το να εκμεταλλευτεί την κρίση μεταφέροντας τους εργαζόμενους, πιθανότατα ως “σακιά πατάτες”, στο νοσοκομείο για να καλύψουν τις τρύπες που άνοιξε η αναστολή εργασίας στην οποία τέθηκαν δεκάδες εργαζόμενοι του Ευαγγελισμού λόγω των ρυθμίσεων του υποχρεωτικού εμβολιασμού;

Η υφυπουργός Υγείας κα Ράπτη αυτό εννοεί όταν μιλάει για πρόοδο της «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης»;

Θα μας πει κανείς περίεργους αν μέσα σε όλο αυτό δούμε μια ακόμα κίνηση απορρύθμισης και διάλυσης ενός ήδη ξεχαρβαλωμένου δημόσιου συστήματος υγείας, όπου οι άνθρωποι, είτε εργαζόμενοι, είτε άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, πετιούνται δεξιά και αριστερά «σαν σακιά πατάτες»;

Και τελικά, μήπως η ελπίδα μας δεν βρίσκεται στην περίφημη Γραμμή Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης 10306 ούτε σε συστημικούς φιλάνθωπους και ΜΚΟ, αλλά στα "από τα κάτω" δίκτυα αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης που συμπεριλαμβάνουν και εμπεριέχουν τα ίδια τα άτομα και που, μαζί με τη διεκδίκηση για το παρόν, θα ονειρεύεται κι ένα μέλλον που μας αξίζει;

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ