Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας Ψ για την επέμβαση της αστυνομίας στα Προσφυγικά

 

Καταγγέλλουμε την επίθεση καταστολής που πραγματοποιείται αυτή την ώρα από το αστυνομικό κράτος στα Προσφυγικά και που επιχειρεί, με μαζικές προσαγωγές, να διασπείρει το φόβο και να τρομοκρατήσει τους κατοίκους του που αγωνίζονται να κρατήσουν την κοινότητα ζωντανή. Μία κοινότητα που αγωνίζεται για να πάρει τη ζωή της στα χέρια της, μια κοινότητα που έδειξε αλληλεγγύη και υποδέχτηκε ανθρώπους που η κοινωνία τους έχει απορρίψει οριστικά και που βρήκαν εκεί καταφύγιο και κουράγιο να αγωνίζονται. Ανάμεσα σε αυτούς ακόμη και ευάλωτα άτομα, έγκυες γυναίκες και παιδιά που επιχειρείται να εκδιωχθούν. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κράτος επιχειρεί να καταστείλει αυτοοργανωμένα εγχειρήματα στο όνομα της ανάπτυξης. Πρόκειται για μεθοδευμένες ενέργειες, μέρος μιας στρατηγικής που σκοπό έχει να καταπνίξει κάθε φωνή ελευθερίας και αξιοπρέπειας μέσα στο ζόφο των ημερών. Καιρό τώρα πιέζουν ασφυκτικά και απειλούν τους κατοίκους των Προσφυγικών με εκκένωση και είναι αποφασισμένοι να το κάνουν με το όποιο τίμημα. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε! Η Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο κίνημα στην Ψυχική Υγεία που τόσο καιρό στηρίζει με την παρουσία της την κοινότητα και τα πιο ευάλωτα μέλη της καταγγέλλει την επίθεση και στέκεται αλληλέγγυα δίπλα στην αγωνιζόμενη Κοινότητα. Τα Προσφυγικά δεν είναι κτίρια. Είναι ανθρώπινες σχέσεις, συντροφικές σχέσεις, συλλογικές αγωνίες και αγώνες για αξιοπρέπεια.

 ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ!!

 

 22/11/2022

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

«Φωνάζουν όλοι, φωνάζει κι ο κλέφτης»

«Φωνάζουν όλοι, φωνάζει κι ο κλέφτης»

 

Την Πέμπτη 10/11 πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Δρομοκαΐτειο με αφορμή το περιστατικό ξυλοδαρμού ψυχικά πάσχοντος από αστυνομικούς. Όπως αναφέρουμε και στην τελευταία μας ανακοίνωση «ένας ψυχικά πάσχων σε κατάσταση διέγερσης, που τον είχαν προσαγάγει για εξέταση με εισαγγελική εντολή, χτυπήθηκε αλύπητα από αστυνομικούς που βρίσκονταν σε απόλυτη θέση ισχύος». Το συμβάν έλαβε χώρα εντός του ψυχιατρικού νοσοκομείου και οι θεσμικοί φορείς του τήρησαν μια στάση σιωπής και αποστασιοποίησης, δηλώνοντας κυνικά για «μικροεπεισοδιάκι» με ασθενή «που δεν είχαμε ακόμα παραλάβει».

Η συγκέντρωση είχε ως στόχο να κρατήσει το θέμα ανοικτό, να σπάσει τη σιωπή που συχνά πλακώνει τέτοια περιστατικά και να ενημερώσει τη διοίκηση του νοσοκομείου πως έξω από τους τοίχους του ψυχιατρείου υπάρχουν ενεργά πολιτικά υποκείμενα που βλέπουν, ακούνε, νοιάζονται και δε σιωπούν. Παράλληλα αποτέλεσε μια ευκαιρία να θυμηθούμε πως τέτοια ζητήματα διακινούν και κινητοποιούν σε μεγάλο εύρος κοινωνικές και πολιτικές ομάδες. Έτσι στη συγκέντρωση συμμετείχαν εκτός από τη συλλογικότητά μας που έκανε το αρχικό κάλεσμα, το σωματείο ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας «Αυτοεκπροσώπηση», σύλλογοι οικογενειών (ΣΟΨΥ Κορυδαλλού και ΣΟΨΥ Βορείων Προαστείων), η Κίνηση Οικογενειών και Φίλων για την Ψυχική Υγεία – ΚΟΦιΨΥ, οι συλλογικότητες Pasamontaña (Κορυδαλλός) και Παπουτσάδικο (Χαϊδάρι), η Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου, άνθρωποι από την Κοινότητα των Κατειλημμένων Προσφυγικών και από τη συνέλευση Solidarity with migrants, σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι μας. Κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης, τριμελής αντιπροσωπεία των συγκεντρωμένων συναντήθηκε με τη Διοίκηση του Δρομοκαϊτείου. Ακολουθεί μια σύντομη ενημέρωση σε σχέση με το τι μάθαμε από αυτή τη συνάντηση, στην οποία παρόντες ήταν ο πρόεδρος του Δρομοκαϊτείου Αντώνιος Χλωρός, ο αναπληρωτής διοικητής Ευάγγελος Κονταξάκης, ο αντιπρόεδρος, ψυχίατρος, Θεόδωρος Καρατζάς και ο διευθυντής διοικητικής υπηρεσίας Μανώλης Οικονομάκης.

Καταλάβαμε πολύ καλά πως η παρουσία μας, όπως και κείμενα που έχουν βγει και κυρίως από την ΟΕΝΓΕ, τους έχουν θορυβήσει. Εικάζουμε πως μέσα από τα ασυλικά τείχη μοιάζει να κρατούνται καλά φυλαγμένα «μυστικά» και κάθε κίνηση που έρχεται να «σηκώσει το χαλάκι» να δημιουργεί ανησυχία. Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε αλλιώς το γιατί έδειξαν όλοι τους τόσο θορυβημένοι. Όλη η θεσμική τετράδα φώναζε, διέκοπτε ο ένας τον άλλο, μιλούσαν ακατάπαυστα φλυαρώντας, απειλώντας, αλλά ουσιαστικά σιωπώντας. Ενώ μας ζήτησαν να τους ενημερώσουμε για το λόγο της κινητοποίησης (δήθεν δεν ήξεραν), ποτέ δεν μας άφησαν να ολοκληρώσουμε μία πρόταση.

Μάθαμε πως είναι αντιδεοντολογικό να καταγγέλλει κανείς τη σιωπή και έτσι ένας από τους εκπροσώπους μας, που ήταν γιατρός, απειλήθηκε με καταγγελία στον Ιατρικό Σύλλογο (!). Όλα όσα αναφέρονται στο κείμενο που τους δώσαμε θεωρήθηκαν συκοφαντίες και ψεύδη που επισύρουν μηνύσεις. Ο Διοικητής προτίμησε να μην μιλήσει από το θεσμικό του ρόλο αλλά από τη μακρόχρονη θητεία ως εισαγγελέας, απειλώντας κι αυτός με μηνύσεις που επιφέρουν αποζημιώσεις 250.000 ευρώ (!).

Μάθαμε ακόμη πως ο πρόεδρος, όταν μίλησε με τη δημοσιογράφο «δεν ήξερε, δε γνώριζε, μόλις είχε έρθει… πως αυτά έγιναν πριν την παραλαβή του ασθενή … πως είναι όπως αν είχε γίνει σε άλλο μέρος», σε άλλο χρόνο, σε άλλο κόσμο. Μάθαμε δηλαδή πως άνθρωποι που βρίσκονται σε θέση ισχύος «είναι στον κόσμο τους». Ακόμα κι όταν προς το τέλος ψιθύρισαν πως «εμείς δε θέλουμε την αστυνομική βία», σιώπησαν όταν τους ζητήσαμε να το δηλώσουν ανοικτά από τον θεσμικό τους ρόλο. Μας κοίταγαν στα μάτια και μας κουνούσαν το δάκτυλο όταν μας απειλούσαν, αλλά όταν χρειάστηκε να πάρουν ανοικτά θέση χαμήλωσαν το βλέμμα.

Ακούσαμε να επικαλούνται τον αγώνα τους για τα δικαιώματα των ασθενών, μέχρι και δάφνες από τον αγώνα τους στο Πολυτεχνείο (!) επικαλέστηκαν - και κάπου εκεί η λογική τερμάτισε. Εμείς δεν ξέρουμε τη διαδρομή του καθενός στους «αγώνες και στις διεκδικήσεις», ούτε έχουμε σκοπό να «αδικήσουμε». Μάθαμε όμως, για άλλη μια φορά, πως δεν αρκεί να λες τι έχεις κάνει στη χούντα, αλλά και να παίρνεις την ευθύνη που σου αναλογεί όταν η αστυνομική βία και η βαρβαρότητα είναι έξω από την πόρτα σου.

Για να μην πολυλογούμε… Αυτοί που μας απειλούν με μηνύσεις για συκοφαντία και με καταγγελίες, ας θυμηθούν να απαντήσουν κάποια ερωτήματα:

Θέλουμε να ξέρουμε αν οι συστάσεις (με αρ. Α.Π. Φ. 6691/ΑΣ 582/24-07-2018 έγγραφο της Μόνιμης Ελληνικής Αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο της Ευρώπης) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων και της Απάνθρωπης ή Ταπεινωτικής Μεταχείρισης ή Τιμωρίας, είναι συκοφαντικές. Περιμένουμε να μας πουν τι έκαναν σε σχέση με τους «ισχυρισμούς για άσκηση βίας σε καθηλωμένους ασθενείς», για την «υπερβολική χρήση φαρμακευτικών σκευασμάτων και αφετέρου πολύ περιορισμένη προσφορά ψυχοκοινωνικών δραστηριοτήτων», τη «χρήση υψηλών δόσεων, ενδομυϊκών αντιψυχωτικών ενέσεων κατά τις πρώτες ημέρες μετά την εισαγωγή των ασθενών στο Νοσοκομείο», με «τη μεγάλη χρονική διάρκεια εφαρμογής των μέτρων περιορισμού» και τους «ακατάλληλους τρόπους εφαρμογής και ελλιπή καταγραφή της χρήσης τους», με την «περιορισμένη χρονικά πρόσβαση των ασθενών σε τηλεφωνήματα». Κι όλα αυτά είναι μόνο όσα είδε η επιτροπή στη σύντομη και, από όσο γνωρίζουμε, ανακοινωμένη επίσκεψή της. Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα και πως 4 χρόνια μετά τις συστάσεις οι συνθήκες έχουν επιδεινωθεί.

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε αν ο κ. Καρατζάς που απειλεί με καταγγελίες στον Ιατρικό Σύλλογο γνωρίζει πως στον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας (Ν 3418/2005, άρθρο 28) αναφέρεται πως «ο ψυχίατρος οφείλει να ενημερώνεται, να εκπαιδεύεται και να επιμορφώνεται τακτικά σε θέματα που αφορούν τόσο τις εξελίξεις της επιστήμης του, όσο και την προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των θεμελιωδών ελευθεριών των ανθρώπων που πάσχουν από ψυχικές διαταραχές, καθώς και στην αποφυγή και τον έλεγχο της βίας». Ποιες ενέργειες έχουν γίνει από την πλευρά του, τόσο σε σχέση με τα όσα καταγράφονται παραπάνω, όσο και σε σχέση με το συγκεκριμένο συμβάν αστυνομικής βίας; Οι αναφορές στο Πολυτεχνείο, πέρα από το γραφική σημειολογία τους, όταν υπάρχουν καταγγελίες για καθηλώσεις που διαρκούν μέρες μοιάζουν τουλάχιστον υποκριτικές.

Επίσης, είναι άραγε θεσμικά και κοινωνικά «δεοντολογικό», ο κ. πρόεδρος να συνεχίζει να επικαλείται πως όλα αυτά έγιναν κάπου μακριά, «πέρα από τη δικαιοδοσία του»; Αφού ακούσαμε κηρύγματα περί δεοντολογίας, τι γνώμη έχουν για την εκφρασμένη σε δημοσιογράφο θέση του προέδρου ότι «ο ασθενής που έρχεται εδώ κατ’ εντολή εισαγγελέα για κάποια βίαιη πράξη, μπορεί να σκότωσε τη μητέρα του, δεν τον περιμένουμε με λουλούδια…». Τέτοιες νοοτροπίες γεννούν τον κοινωνικό αποκλεισμό και το στίγμα.

Τέλος, θέλουμε να κλείσουμε με ένα ακόμα μάλλον ρητορικό ερώτημα που προκύπτει από τη διαπίστωση πως όταν ο Διοικητικός Διευθυντής (που βέβαια στις αρχικές δηλώσεις του μιλούσε για ένα «μικροεπεισοδιάκι»), ίσως η μοναδική νηφάλια φωνή από τους «οικοδεσπότες» μας, έστρεψε τη συζήτηση στο «συμβάν που πραγματικά έγινε» και προς τιμήν του το αξιολόγησε επιτέλους ως «σοβαρό», ακούστηκαν φωνές που εξέφραζαν την «καταδίκη της βίας»: Μέσα στα γραφεία σας μιλάτε για καταδίκη της βίας. Θα βρείτε το θάρρος να μιλήστε ανοικτά και δημόσια;

Φύγαμε με ανάμεικτα συναισθήματα. Είχαμε από τη μία ταραχή, γιατί είδαμε το θεσμικό πρόσωπο της βίας (συγκαλυμμένες απειλές, φωνές και μισόλογα) και από την άλλη το χαμόγελο από τη λαϊκή παροιμία «φωνάζουν όλοι, φωνάζει κι ο κλέφτης». Τους υποσχόμαστε να τους κρατάμε ενήμερους για τις δράσεις μας. Συνεχίζουμε να περιμένουμε από την αρμόδια Επιτροπή Ελέγχου και Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ατόμων με Ψυχικές Διαταραχές να πάρει θέση σχετικά με το συμβάν. Συνεχίζουμε να καλούμε σε διαρκές νοιάξιμο και εγρήγορση για τη βία που δημιουργεί σιωπή, για τον κοινωνικό αποκλεισμό που βαθαίνει κάθε φορά που τα συμβάντα δε μας αφορούν γιατί «δεν είναι στη δικαιοδοσία μας».

Πρέπει όμως να κρατήσουμε κάτι σημαντικό, ως ενεργά υποκείμενα του ταξικού πολέμου που διεξάγεται σε κάθε τομέα της κοινωνικής μας ζωής: Έχουμε δύναμη και μπορούμε να διεκδικούμε με αξιώσεις χωρίς να κάνουμε εκπτώσεις στο λόγο, τις πρακτικές μας, στην υπεράσπιση της αξιοπρέπειας. Είτε αυτό λέγεται μισθός, είτε συνθήκες εργασίας, είτε κοινωνικές δομές όπως η υγεία. Λίγες συλλογικότητες, αποδείξαμε ότι μπορούμε να ταράξουμε τα αφασιακά λιμνάζοντα νερά της φαρμακοκαταστολής, των καθηλώσεων και της βίας.

11/11/2022

Πρωτοβουλία Ψυ –

Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία

Ladybird, ladybird- ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ- Σάββατο 12 Νοεμβρίου στις 7:30- Αιθαλίδου 11- Μετρό Άγιος Ιωάννης

 

Η εμβληματική ταινία του Κεν Λόουτς (1994) για το ρόλο και τη λειτουργία του λεγόμενου «κοινωνικού κράτους», ή «κοινωνικής πρόνοιας». Ποια ήταν η φύση και η λειτουργία του ως εργαλείου κοινωνικού ελέγχου ακόμα πριν από την νεοφιλελεύθερη αποδόμηση και συρρίκνωσή του.

Πρόκειται για μια πραγματική ιστορία, της Μάγκι, μιας ανύπαντρης γυναίκας από τις λαϊκές συνοικίες του Λονδίνου, με τέσσερα παιδιά από τέσσερις διαφορετικούς άντρες, που φεύγει από μια κακοποιητική σχέση που είχε και πηγαίνει σ΄ ένα «καταφύγιο γυναικών». Εκεί, θέλοντας ένα βράδυ, να βγει έξω και προκειμένου να προστατέψει τα παιδιά που θα τα άφηνε μόνα τους, κλειδώνει το χώρο. Προκύπτει όμως μια πυρκαγιά και το ένα παιδί τραυματίζεται. Η κοινωνική πρόνοια, κρίνοντας ότι είναι ανίκανη μητέρα, παίρνει τα παιδιά για φροντίδα και για ανάθεση σε θετές οικογένειες, ενώ η Μάγκι γυρίζει στον κακοποιητικό σύντροφο.

Στη συνέχεια η Μάγκι συναντάει και ερωτεύεται τον Γιόργκε, ένα ιδιαίτερα ευγενικό άτομο που είναι πρόσφυγας από χώρα της Λατινικής Αμερικής. Ο Γιόργκε, εξαιρετικά υποστηρικτικός στη σχέση του με τη Μάγκι, έχει τα δικά του προβλήματα και ανάγκες ως πρόσφυγας μη μπορώντας να γυρίσει στη χώρα του. Κάνουν ένα παιδί, το οποίο, όμως, τους το παίρνει η κοινωνική πρόνοια γιατί ένας γείτονας έδωσε μια μαρτυρία ότι ο Γιόργκε θεωρήθηκε ότι «μπορεί» να είναι βίαιος.

Ο Γιόργκε και η Μάγκι κάνουν ένα δεύτερο παιδί, το οποίο, όμως, αμέσως μόλις γεννηθεί, μέσα από το νοσοκομείο, τους το παίρνει και πάλι η κοινωνική πρόνοια. Αργότερα, ο Γιόργκε και η Μάγκι έκαναν τρία ακόμα παιδιά τα οποία, όμως, η πρόνοια δε τους τα πήρε γιατί οι υπηρεσίες της είχαν αλλάξει άποψη για τον Γιόργκε. Αλλά δεν τους έδωσαν ποτέ πίσω τα δυο άλλα παιδιά τους.

Αν και δέχτηκαν ότι ο Γιόργκε είναι «καλός άνθρωπος», γιατί αυτή η ακαμψία, γιατί να μην πάρουν πίσω τα παιδιά τους;

Πρόκειται για τον, ως επί το πλείστον, μονόδρομο και ελεγκτικού χαρακτήρα τρόπο σκέψης των κοινωνικών υπηρεσιών (που οδηγεί συχνά σε μια μονοδιάστατη προσέγγιση και βίαιου χαρακτήρα πρακτική) ότι, επειδή η Μάγκι είναι ένα κακοποιημένο άτομο, δεν μπορεί παρά να αναπαράγει την κακοποίηση αυτή και στα παιδιά της - όπως πιθανόν να έχει συμβεί σε κάποιες περιπτώσεις. Ξέρουν όσα ξέρουν από όσα έχουν καταγράψει στους φακέλους τους. Τα στοιχεία για τις προηγούμενες σχέσεις, για τη φωτιά και τα εγκαύματα του παιδιού, για τον άντρα που ήλθε από τη Λατινική Αμερική και που, «πιθανόν», να είχε εμπλακεί σε κάποια αντάρτικη ομάδα που χρησιμοποιούσε βία. Αλλά τι πραγματικά είναι αυτό που υπάρχει και συμβαίνει πίσω από όλα αυτά, είτε ως συμβάντα, είτε και ως υποθέσεις και κατασκευές, δεν μπορούν σχεδόν ποτέ να αναγνωρίσουν.

 

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ