Η ασύδοτη βία που ασκεί η αστυνομία, με τα βασανιστήρια και τις όλο και πιο συχνές δολοφονίες, είναι η επικρατούσα, πλέον, κανονικότητα της "κοινωνικής της αποστολής". Μιλούν για "νόμο και τάξη", αλλά για την κυρίαρχη εξουσία, κατ΄ εντολήν της οποίας λειτουργεί η αστυνομία, αυτό δεν αφορά τις εγκληματικές πολιτικές που αυτή η κυρίαρχη εξουσία ασκεί (ή των "ημέτερων" συμφερόντων που συγκαλύπτει), αλλά στοχεύει σε νεαρά άτομα, με μηδενική έως μηδαμινή παραβατικότητα, από τον Χρήστο Χρονόπουλο, άτομο με ψυχιατρική εμπειρία που πέθανε πρόσφατα εξαιτίας των βασανισμών που είχε υποστεί στο ΑΤ Καλλιθέας, μέχρι τον Ζακ Κωστόπουλο, τον Βασίλη Μάγγο, τον Νίκο Σαμπάνη, τον Κώστα Φραγκούλη, τον Κώστα Μανιουδάκη και πιο πρόσφατα τον Χρήστο Μιχαλόπουλο. Για να μην αναφερθούμε στον Αλέξη Γρηγορόπουλο και τόσους/σες άλλου/ες. Με τον θεσμικό ρατσισμό απέναντι στον όποιο "διαφορετικό", ή όποιον αντιστέκεται στην κοινωνική και υπαρξιακή εκμηδένιση που του επιφυλάσσεται σ΄ αυτή την κοινωνική οργάνωση, να οδηγεί όχι απλώς στο κοινωνικό περιθώριο αλλά στο θάνατο. Με τις όποιες, φυσικά, τραυματικές συνέπειες σε όποια άτομα επιζήσουν και στους οικείους τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου